पारसलाई यसरी देख्दा दुख लाग्छ, फेरी असल मान्छे बन्नुहोस् शुभकामना-सागर प्रसाई

२०६० सालको बैशाख महिना। पार्क भिलेज रिसोर्ट, बुढानिलकण्ठ।
रामकृष्ण ढकालको “नजिक आउनुमा” भन्ने गीतको म्युजिक भिडियोको सुटिङ्ग हुदै थियो। म उनको फ्यान थिए। त्यसबेला एस.एल.सी दिएर काठमाडौँ मामाघर आएको थिए छुट्टिमा। अनेक तिरबाट सोर्स लाएर रामकृष्णलाई भेट्न म भिलेज रिसोर्ट पुगेको थिए- मामा माईजुसँग। हामी पुग्दा पुग्दै अलि छिटो भएछ। त्यसकारण रामकृष्णलाई कुर्नुपर्ने भयो। हामी त्यहि रिसोर्टको एउटा रेस्टुरेन्टमा बस्यौँ।

एक्कासी रेस्टुरेन्टमा सेनाको हुल आयो। युवराजधिराज आउँदै हुनुहुन्छ भनेर सबै मान्छेहरूलाई एक साईड लाग्न अनुरोध गरियो। सबै मानिसहरू उठेर बाहिर निस्के। हामी पनि बाहिर निस्किन खोज्यौँ। त्यो बेला मेरो व्हिलचियर थिएन। मलाई मेरो मामाले ढाडमा बोक्नु हुन्थ्यो। ठ्याक्कै मलाई बोकेर बाहिर निस्कन लाग्दा- तत्कालिन युवराज पारस रेस्टुरेन्ट भित्र छिर्नुभयो। मलाई बोकेको देखेर अफ्ठ्यरो लागेर होला- बस बस भन्नुभयो। हामी फेरी आफ्नो कुर्सीमा बस्यौँ।

वहाँले त्यसपछि- मे आई जोईन यु? भनेर हामी सँग नै बस्नुभयो। वहाँले मलाई- के भाको भनेर सोध्नुभयो? म भर्खर गाउँबाट आएको मान्छे, राजाहरू सँग कसरी बोल्नुपर्छ, मलाई थाहा थिएन। मैले साधारण पाराले बोले। हजुर भन्न आएन, तपाई भनेँ। वहाँले मेरो बारेमा मामासँग धेरै कुरा बुझ्नुभयो। मलाई हेरेर भन्नुभयो- अब काठमाडौँ मै पढ। म मद्दत गर्छु।

वहाँको कुराले म झस्के। एकजना हिड्न त नसक्ने मान्छे काठमाडौँ मा कसरी पढ्न सक्छु, घर भन्दा बाहिर बसेर भने मैले त्यस अघि सोचेको पनि थिईन। अनि वहाँले मेरो मामाको नम्बर आफ्नो गार्डलाई टिपाउनुभयो र आफ्नो मोबाईल नम्बर पनि मामालाई अनि भन्नुभयो- रिजल्ट भएसी मलाई फोन गर्नु। अनि वहाँले म तिर हेरेर भन्नुभयो- तर नम्बर अरुलाई नबाँड्नु नि। मलाई आज पनि, वहाँले त्यो भनेको सम्झदा हाँसो लाग्छ।

त्यसपछि म घर आएँ। सागरले पारसलाई भेटेको भनेर चार गाउँ हल्ला चल्यो। म लोकल सेलेब्रिटि भएँ। दिनहु पारस सरकार कस्तो हुनुदो रहेछ, वहाँले के भन्नुभयो आदी भनेर मलाई सोध्न आउने धेरै मान्छे हुन्थे। त्यो बेला पारस सरकार सँग खिचेको भिडयो त झन्डै झन्डै गाउँका सबै घरका टेलिभिजनमा चले।

एस.एल.सीको रिजल्ट भयो। युवराजधिराजको मोबाईल नम्बर डाईरीमा टिपेको त थियो र फोन गर्ने आँट आएन। अब यतै घरतिरकै कलेजमा पढ्ने कुरा भयो। यतिकैमा काठमाडौँबाट मामाको फोन आयो। युवराजका सचिवले आफै मामालाई फोन गरेर, मेरो बारेमा सोध्नुभयो रे अनि वहाँले मलाई काठमाडौँ डाक्नुभयो रे। म हतार गरेर काठमाडौँ आईपुगे। मेरो त्यो बेला पनि व्हिलचियर थिएन। त्यो बेला व्हिलचियर पाउन पनि मुश्किल हुन्थ्यो क्यार, त्यति धेर मान्छेले चढ्दैन थिए। हामी युवराज सरकारका सचिवजी लाई भेट्न जाँदा, मामाले मलाई बोक्नुभएको देखे पछि, भोलिपल्ट नै मैले एउटा व्हिलचियर पाएँ। जिवनको पहिलो व्हिलचियर।

उनै सचिवजी ले मेरो लागी सजिलो हुने एस.ओ.एस कलेज खोजेर त्यहाँ निशुल्क पढ्ने व्वयस्था
मिलाईदिनुभयो। किताब, कापी र ड्रेस किन्न भनेर महाराजधिराज सरकारको कोषबाट मलाई १५ हजार रुपैया दिनुभयो। यसरी अरूको ढाडमा बोकिएर हिडने मान्छे- काठमाडौँमा आएर, व्हिलचियरमा चढेर, एउटा नामी कलेजमा निशुल्क पढ्ने भए। सबै कुरा व्यवस्था भएपछि, फेरी एकपल्ट पारस सरकार सँग भेट भयो। वहाँले भन्नुभयो- सबै कुरा मिल्यो हैन। अब राम्रो पढ्नु, केहि पर्दा खबर गर्नु।

त्यसपछि म भक्तपुर नै बसेर पढ्न थाले। पारस सरकार सँग त्यसपछि कहिले भेट भएन। बिस्तारै राजनैतिक उथल पुथल भयो। जनआन्दोलन भयो। देशमा गणतन्त्र आयो। यस बीचमा पारस सरकार सिर्फ पारस साह हुनुभयो। वहाँले आफ्नो जिन्दगीको मोड बदल्नुभयो- बेपरवाह हुनुभयो। पुलिसको फन्दामा पर्नुभयो, जेल जानुभयो। आज फेरी वहाँको तस्बिर पत्रिकामा छापिएको रहेछ- पुन प्रकाउ भनेर। वहाँको अनुहार कालो भएको रहेछ, दुब्लाएर ख्याउटे हुनुभएको रहेछ। अनि मेरो नजरमा त्यो पुरानो हाम्रो भेट र वहाँको तस्बिरको झल्को आयो। अनि मैले यो पोस्ट नलेखी रहन सकिन।

मैले यो पोस्ट पारस सरकार (शाह) असल हुनुहुन्छ भनेर देखाउन लेखेको हैन। म राजावादि हैन। गणतन्त्रवादि पनि हैन। म असलतावादि हु। पारस साहले आफ्नो जिवनमा धेरै नराम्रा काम गर्नु भयो होला। तर कमसेकम वहाँले मेरो जिन्दगी चाही परिवर्तन गर्नुभयो। वहाँसँग त्यसरी अकस्मात नभेटेको भए, म पढ्न यहाँ आउने थिईन- मेरो जिन्दगी अर्कै हुने थियो। त्यसकारण मेरो वहाँसँग केहि न केही स्नेह पक्कै छ। वहाँलाई यसरी देख्दा मलाई दुख लाग्छ। वहाँ फेरी असल मान्छे बन्नुहोस् भन्ने शुभकामना छ ।