भाग ३

कालेले शंखा नगरोस पनि कसरी? एउटी ले त्यसरी दुबै हातले च्यापेकी थीइ बोक्नै लागेको जसरी। आफ्नो लुगा सरेर ढंगमा थिएनन। कालेको शंखालु दृष्‍टि पाएपछी हामी दुबै अली सतर्क भयौँ। कालेले कुदृष्‍टि नै परेको झैँ गरेर छोरालाई घिच्च्याउदै माथि लाग्यो। सारीकाले हात अली खुकुलो बनाइ।

"छोड भन्या। लुगा सबै सर्यो"---त्यस्को हात पन्छ्याउदै भने। उस्ले हात छोड्न चै छोडि तर फेरी म दौडेर माथि पुग्ने हो कि भनेर भर्र्याङ्  छेकी नै राखी।

"अरु केही भन्न सकिनस? बोई फ्रेन्ड नै भन्नु पर्थ्यो?"--- रिस ले आँखा पनि ठुला ठुला बनाउदै सोधेँ। 

"तेरो दाई भन्छु भन्दा आँखा फुट्याले पनि पत्याउदैनन भन्ने तँ नै होस्। आफ्नो नातेदार कोही भन्न नमिल्ने। अनी अरु को भन्ने त?"---अझ आफ्नै डाँको ठुलो गर्न थाली।

"साथी भन्ने भनेको होइन? के खान कुरा बद्लेर मरिस् मलाई थाहै नदीइ?"--- आफुलाई विश्वाशघात गरेको तोड निकै जोड को थ्यो। अझै रन्थन्नी रहेको थिएँ म।

"भन्या त हो नि। कहाँ को साथी? कस्तो साथी? नेपालमा घर कता? बा के गर्ने? आमा के गर्ने? भनेर दस थरी सोधे पछी के गर्ने त? अनी मलाई थाहा छैन भनेको घरमा केटो मान्छे बस्याछ अझ केही थाहा छैन तिमीहरुलाई भनेर उल्टै उफ्रिन थालेपछी मैले तँलाई थाहा छ भन्न परीहाल्यो अनी तेइ कुरा मिलाउदा केही सिप नलागेर तेरो बोई फ्रेन्ड भने" --- म अगाडि नभएको फाईदा मज्जाले लुटिछे। 

"अनी मलाई चै के थाहा छ त? मलाई सोध्नु भयो भने के भन्ने?"---अब चै मलाई नै पिर पर्न थाल्यो। मलाई झन केही थाहा थिएन त्यो सफल को बारेमा। थाहा पाइरहनु पर्ने कुनै कारण पनि थिएनन। 

"मैले तँलाई धेरै खोजिनिती गर्या मन पर्दैन। फेरी रिसाउँछे भन्दी सकेँ"---आफ्नो बचाउमा बोली सारीका।

"किन भन्दैन थिस त? दुष्ट त मलाई नै बनाइहाल्छेस नि"---मुर्मुरिदै माथि लागेँ। सारीका पनि पछी पछी आइ।

भित्र  छिर्न पाएको छैन अको दिदिको हाजिर जवाफ सुरु भईसकेको थ्यो। 

"तल सम्म जान्छु भनेर कहाँ पुगेका तिमीहरु? चिया नै सेलाइसक्यो।"---मेरो चियाको कप छाम्दै सोध्नु भयो। भान्सा मै बस्यो भने अझ कती प्रश्न को जवाफ दिनु पर्ने हो भनेर चिसो चिया एकै घुट्कोमा सकेर फुपु भदैलाई कुरा गर्न छोडेर म आफ्नो कोठामा गएँ। हामी तल गएपछी सफल पनि आफ्नो कोठामा पसिसकेकोथ्यो। म भित्र गएर सम्राट उपाध्यायको "Arresting God in Kathmandu" को जम्मा दुई वोटा कथा मात्रै पढ्न बाँकी थ्यो त्यही सिध्याउन थालेँ।

खाना  पकाउने पालो मेरो थ्यो। सारीका आइहाली "खाना पकाउने होइन" भन्दै। उ पनि धेरै बेर फुपु सँग के कुरा गरेर बस्न सक्नु? "एक्छिन पख्न" भनेको मानिन।

हाम्रो पालो अनुसार म खाना पकाउन थालेँ सारीका चै भाँडा माझ्न थाली। अको दिदी त्यही मेचमा बसेर हामीले काम गरेको निरिक्षण गर्दै हुनु हुन्थ्यो। भान्सा सानो थ्यो त्यसैले उहाँलाई भन्सा मा आउन दिएनौँ। तीन जना भयो भने त ओर्किने फर्किने ठाउँ हुँदैन थ्यो। अको दिदीको मनमा कती खुल्दुली मचिएको थ्यो नसोधी किन बस्न सक्नु हुन्थ्यो र?

"अनी दिपिका नानी! सफल बाबु के थरी हुन? ---अको दिदिले अली सानो स्वरमा सोध्नु भयो। हुन त ठुलै स्वरमै सोध्नु भएको भए पनि सफलले सुन्दैन थ्यो होला। ढोका थुनेर बसेको थ्यो, पक्कै सुतेकै हुनु पर्थ्यो।
 
"सेर्चन"---पक्कै थर नै सोध्नु भएको होला भनेर मैले जवाफ दिएँ। धन्न मलाई त्यो जवाफ चै थाहा थ्यो।

"ए थकाली पो?"---नाक खुम्चाउदै अचम्म मान्दै सोध्नु भयो।

"सारिका अको दिदिले कतै अग्रवाल भन्ने सोच्नु भएको थ्यो कि क्या हो?"--- कुहिनोले सारीकालाई घोच्दै मैले जिस्किएँ झैँ गरेर भने। अको दिदिले जातिय भेदभाव गर्नु भएको मलाई मन परेन। झन सारीकालाई त के मन पर्थ्यो?

"यो अको दिदिलाई कती पिर लाग्छ है अरुको जात भात को?"---सारिकालाई अली झनक्क भई।

"मलाई त के पिर लाग्नु नि? दिपिका नानी कै घरमा चै पिर गर्नु होला। छोरा छोरी ले बुद्धी बिगारे भने बा आमालाई इज्जत जोगाउन कती पर्लय पर्छ हाम्रो नेपाल मा"--- फुपुले शायद मलाई जानकारी दिनु भएको होला। जानकारी दिनु पर्ने मान्छे आफ्नो भदै कानमा तेल हालेर बसेकी छे मलाई पो सुनाउन थाल्नु भयो। बिचरा मेरो बाबा आमालाई इज्जत नै जोगाउन प्रलय हुने त मैले के गरेको थिएँ र? अब केही भन्नु भयो भने चै मैले दुध को दुध पानी को पानी त्यही गर्छु भनेर तयार भएँ। तर मेरो जवाफ नसुने पछी फुपु केही बोल्नु भएन। सारीकालाई हेरेको उ त फुपुलाई घुरेर हेरिरा रहिछे। अनी पो फुपु चुप लाग्नु भएको रहेछ।      

त्यतिकै मा सफल आइपुग्यो। उसै त सानो आँखा झन सानो बनाउदै यसै पनि कुचो जस्तो जर्खर परेको थ्यो उस्को कपाल अहिले त जिङरिङ्ग परेको शायद एक निन्द्रा पुर्याएर आएको हुनु पर्छ। सिधै भान्सा मा आयो। एक गिलास पानी पियो र सोफा मा गएर पल्ट्यो। अको दिदी केही नबोली चुप चाप हेरिरहनु भएको थ्यो।

अको दिदिले केही प्रतिकृया दिनु अगाबै सारीकाले सोधिहाली---" अजय दाई को के छ? छोरी त ठुलि भईसकी। हजुरलाई रमाइलो लाग्यो होला नि छोरा सँग बस्न पाउँदा?"

"के हुनु? बिहान सात बजे निस्के पछी घर छिर्दा बेलुकाको छ नै बज्छ। गाँस टिप्ने फुर्सद पनि नहुने। बेलुका न्याउरो अनुहार लाएर आउछ। बुहारी  पनि खान पकाएर एक डुंगुर भाँडा छोडेर कलेज जाने रहिछे। सबै भाँडा अफिस बाट आएपछी उसैले माझ्दो रहेछ। नेपाल मा हुँदा केही गर्नु पर्या थिएन। बरु नेपाल नै फर्के त अहिले पनि २-४ जना नोकर चाकर राखेर खुट्टा पसारेर खान पुग्ने सम्पत्ति जोडेकै छौँ। के देख्या हो यो अमेरिकामा कुन्नी? यहाँ भन्दा त उतै कती सुख कति"--- पुत्र मोह र यो देश प्रती तिरस्क्रित भावनाहरु अको दिदिले बिरक्त मान्दै पोख्नु भयो।

"यहाँ सबै जना यस्तै त हो नि अको दिदी। सबैले आफ्नो काम आँफै गर्नु पर्छ।"---सारिकाले शायद एक आमाको मन बुझिन त्यो बेलामा। ठाडै उत्तर दीइ।

"खोइ नानी के पो हो? तिमीहरुको अमेरिका तिमीहरु नै जान"--- बसेको मेचबाट जुरुक्क उठेर आफुले ओड्नु भएको पस्मिनाको सल खोलेर फेरी पुरै शरीर ढाक्ने गरेर मिलाएर ओड्दै बाथरुम तिर जाँदै अको दिदिले भन्नु भयो।

"यो अको दिदिको बानी यस्तै कर्करे छ। जती गरे पनि चित्त नबुझाउने। धन्न भाउजुले टिकाकै हो २ महिना"---बाथरुम को ढोका लागेको आवाज आउने बित्तिकै खास-खुस गरे झैँ गरी अनुहार कुच्च्याउँदै सारीकाले भनी।  

"यो फुपु कती बोल्न सक्ने भन्या? थाकेर आएको होला, आउने बित्तिकै सुत्छ होला भनेको त सुगा जस्तो बोल्या बोल्यै छ। मलाई त किन यहाँ आएर बस्या भनेर सोध्दै थ्यो तिमीहरु तल गएको बेलामा"---बाथरुम को ढोका लागेको सुनेर सफल आइपुग्यो भान्सा मा गुनासो पोख्न। सुतेको होला भनेको त सबै कुरा सुनेर बसिरा रहेछ।  सधैं हाम्रो अपार्ट्मेन्टमा पसारो पर्दा हामीले केही भनेका थिएनौँ। फुपुले सोध्दा छाँङा बाट खस्या जस्तो भएछ। 

बाथरुम को ढोका खुलेको आवाज आउने बित्तिकै सफल दौड्यो सोफा तिर। अघी सम्म आँखा चिम्लेर पल्टिराथ्यो अब चै उठेर टि.भी का च्यानलहरु एक पछी अर्को लगाउन थाल्यो। फुपु आएर मेच मा बस्नु भयो। सफल को चर्तिकला हेरिरहनु भएको थ्यो तर केही बोल्नु भएन। सारीका पनि गएर मेच मा बसी। म पकाएका भाँडाहरु भिजाउदै थिएँ।

"यो सफल केटा मान्छे भएर पनि कती अल्छि भा होला? केटीहरुले खान पकाएपछी यसो भाँडा त माझिदिनु नि। खाली यता लड्या छ उता लड्याछ फुर्तिफार्ती त कतै छैन"--- फुपुलाई सहन निकै नै गाह्रो भएछ सन्की हाल्नु भयो। अघी सम्म त बाबु जोडीरहनु भएको थ्यो नाम को पछाडि अब त त्यो पनि थिएन। सफल तर्सेर जर्याक जुरुक उठेर भान्सा मा आयो। हामीले भनेको भए किन टेर्थ्यो र? फुपुले भन्नु भएकोले घोसे मुन्टो लगाएर भाँडा धस्काउन लाग्यो। एउटा पाहुनाले अर्को पाहुनालाई झापारेको देखेर सारीका र म मुखा मुख गर्दै हाँसो रोक्न बल गर्दै थियौँ। फुपु चै मेरो अनुहारमा पल्याक र पुलुक हेर्दै हुनुहुन्थ्यो कतै मैले नराम्रो माने कि भनेर। मलाई के को नराम्रो लाग्नु? लागे पनि सारीकालाई लाग्यो होला। म त दंग थिए बल्ल हामीलाई हेपेको ताइन देख्यो सफल ले भनेर।

क्रमश: