निर्लज्जता को बाढी अनि शालीनता मा पहिरो
अस्लीलता मा सब रमाउँछन् मात्र तिमी छौ बहिरो

साहित्य को रखवाला तिमी पोख्छौ जहिले व्यथा
साहित्य तिम्रो राम्रो भए लेख कविता होइन कथा

तिम्रा दुई कविता ले भर्छन पूरा किताब
हरफ मा छन् शब्द बढी गर्दैनौ किन हिसाब

अरिश्ना सैँजु जस्तै लेख्छौ, पर्छिन की उनी साख्य
तिमी जस्तै उनको कविता निन्द्रा लाग्ने व्याख्या

कविता मा हुन्छ तुक, अनि हुन्छ सार
तिम्रा कविता पढ्दा लाग्छौ धरती कै भार

जहिले पनि किन देख्छौ मेरो छद्म भेष
अरु गाउँ किन फर्कुन आफैँ फर्क स्वदेश

यौन को कुरा गर्दै मा सबै हुन्छन बोका?
उल्टो लाग्छ तिमीलाई दियो पुरुषत्व ले धोका