त्यो पहिलो शनीवार थियो हाम्रो सङ्गै बसेको, मेरो त्यो बेला शनीवार काम हुन्थेन, त्यसैले त म शनीवार सदा झै १० बजेतिर नै उठे। एक्लै बस्दा सामानहरु लठभद्र हुन्थे, अहिले चट्ट मिलेको कोठा थियो। सामानहरु यथास्थानमा राखिएका थिए, हो खाटको हालत भने गएरातीको धमाकेदार लडाँइले गर्दा भर्खर युद्ध सकिएको ठाँउ जस्तै थियो। पहिला लडाँइ गर्दा सधै जसो ५ दिन कुर्ने हामी, हिजो ४ दिन मात्र भएको भए नि नशाको शुरमा गर्नु नगर्नु गरेका थियौँ, त्यसैले होला सेतो तन्नामा कतै कतै राता टाटाहरु थिए। आँखा मिच्दै आफ्नै कोठा नियाली रहको थिए। भान्सा तिरबाट मधुर स्वरमा गीत गाएको सुने, उनको आवाजमा जादु थियो।


अन्जु पन्तको गीत गुनगुनाउदै थिइन उनी “पानीको फोका जस्तै … “, भर्खर टुसा पलाम्दै गरेको हाम्रो मायामा यो बियोगान्तकारी गीत किन गाएकी होलीन भनेर म थोरै भए नि प्यारानोए भएको थिए। अली धेरै सोच्ने बानी थियो मेरो, थियो के भन्नु अझै पनि त्यस्तै छु। उनी शनीवार काममा जान्थिन खै आज के भएछ, किन गइनन? कौतुहलताले गर्दा नसोधी रहन सकिन, अली चर्को आवाजमा सोधे। “आज काम हैन र तिम्रो?” “काम त थियो, तर sick call हाने, जान मन लागेन.. अनी तिम्रो नि छुट्टी, यसै बस्न मन लाग्यो” “जावो बिहानको ६ घण्टाको सिफ्ट त थियो नि गएको भए नि आउने बेला भइसक्यो।” “मैले sick call हानेर के भयो त?

जाउ तिमी दाँत मुख धोएर आउ, तिम्लाइ मन पर्ने गरी रङ्ग कडा गरेर दुधै दुधको चिया बनाइदिन्छु।” “दुधै खान पर्ला जस्तो छ बरु।” “बदमास, राती नै लुछेर खायौ क्यारे नि, अहिले कल्चौडो खाली छ, दिउसो तिर खाउला, जाउ दाँत माझेर आउ” धेरै मात्तिन हुन्न भन्दै बाथरुम तिर लागे, ब्रसमा मन्जन हालेर रातीका घटना सम्झिन खोजे, उती धेरै याद गर्न सकिन। मलाइ knock out हुने गरी खान त मन पर्छ, तर भोली केहि याद नहुदाँ किन खाएछु त्यसरी भन्ने चाँहि लागी हाल्छ।

फेरी खान थालेसी, उही back to knock out again. सायद बियर बढि भएको थियो होला हिजो। लिभिङ्ग रुममा बसेर बियर र चिकेन विङ्गस खाएको याद त आयो, त्यहाँ भएका कुरा पनि अलि अलि त याद आए, तर अँह कति बेला भित्र गएर कती बेला के गरियो अली अली फ्ल्यासब्याक बाहेक बिस्तृतमा केहि सम्झिन सकिन। यसै दिक्क लाग्यो, केहि याद आइहाल्छ कि भनि सोच्दै दाँत मोल्दै थिए। जुन जुलाइको गर्मीले होला, AC लगाए पनि गर्मी भित्र आइहाल्थ्यो, सायद पसिनाले होला तल कापो नि चिलाएको थियो, एकहातले चिलाएको कापा कन्याउदै अर्को हातले

ब्रसले दाँत मोल्दै थिए। एक्कासी उनैको आवाज पुन: कानमा ठोक्किन आइपुग्यो। हात कापा’ट फ्याट्ट हट्यो, आवाज आएको हो, मान्छे नै आए झै झस्किए झस्किन चाँहि। “नुहाएर चिया पिउने हो कि? चिया पिएर नुहाउने हो? नुहाएर हो भने एकछिनमा बसाल्छु, हैन भने अहिले बसाल्छु।” आफुलाइ त्यो कापा चिलाएको सम्झेरै ननुहाइ अरु केहि गर्न मन लागेन, “म २ मिनेटमा ज्यान पखालेर आउछु, चिया बसाले हुन्छ, म आउदाँ ठिक्क मन तातो हुन्छ।” बाथटबमा पसेर सावर खोले। पानीलाइ मन तातो बनाउने गरी मिलाउन मलाइ जहिलेको महाभारत हुन्थ्यो। त्यही बेला पिसाब आयो, त्यही बाथटबमा नै पिसाब फेर्दै पानी मिलाउदै थिए। पिसाब पोले जस्तो लागेर तल हेरेको हल्का चौलानी किमिमको पिसाब आएको रहेछ। यो जाँठो रौसी खाए नी नहुने नखाए नी नहुने, फेरी डिहाइड्रेसन हुन लागे जस्तो छ। यसै त गर्मी मौसम पसिनाले सताउने, आफु उती पानी नपिउने। सधैको समस्या नै यस्तै भनौ।

नुहाएर निस्कने बित्तिकै एक गिलास चिसो पानी पिउनु पर्ला आईस हालेर, सोच्दै जेनतेन पानी मिलाएर फ्याटफुट नुहाए। कहीँ जानु थिएन, त्यसैले जाङगे र टिसर्ट उनेर बाहिर निस्के। लिभिङगरुममा हेर्छु त तिन छक परे म। टि टेबलमा चिया र टोस्ट गरेको पाउरोटी अनी बिचमा स्क्रामबल्ड गरेको अन्डा। एक्लै बस्दा र घरमा महिला हुनुको फरक देखाउदै थिइन उनी। यसरी चिटीच्याट्ट पारेर त बुढीले मात्र दिन सक्छिन बिहानको ब्रेकफास्ट। पानी पिउने योजनालाइ थाँती राख्दै ब्रेकफास्ट तिर नै लम्के। “तिमीले त बुढीले झै नै गर्यौ त?” “बुढासंग सुते जसरी सुतियो, अब बुढीले झै खान दिदाँ किन अचम्म मानी राखेको?” “

त्यस्तो हैन, यसरी अरुले दिएको खाना नखाएको कती भयो। **चिया सुरुप्प पार्दै** कती मिठो बनाएकी नी चिया पनी, के हाल्यौ र त्यस्तो?” “केही हैन, त्यहाँ तेज पत्ता रहेछ, त्यही राखेकी हुँ। हजुर टिभी हेर्दै खाजा खानुस, म यता खाना बनाउछु।” उनी आउने भएपछि नै इन्टरनेट मात्र आउने मेरो अपार्टमेन्टमा केबुल पनि आउने बनाएको थिए। कुन च्यानल कता आउछ उती मेसो मेलो पाइ सकिएको थिइन। चियाको सुर्की सङ्गै खाजा खाँदै, घरी घरी च्यानल अप गर्दै थिए। एउटा च्यानलमा फिलीम आइरहेको रै’छ, त्यसमा नै अडिएर हेर्न थाले। पुरानो फिलीम आउदै थियो। ड्रेसअप हेर्दा यस्तै ८०को दशकको जस्तो लागेको थियो, नाम त बिचमा हेरे पछि था’ह हुने कुरा भएन। म बसेको सोफा बाट किचेन प्रस्टसँग देखिन्थ्यो। घरी उनीले काम गरेको हेर्दै घरी टिभी हेर्दै गरेको थिए। यसै बिच टिभीमा हिरोनी बसेको ठाँउमा पुगेर हिरोले चुम्न थालेको देखायो। मेरा नजर अब फिलिममा भन्दा पनि किचनमा काम गरेकी उनीमा नै बढि अडिन पुगिसकेका थिए।

कपाललाइ जुरो पारेर बाँधेकी थिइन। पछाडीबाट उनको सर्लक्क परेको घाँटी देखिन्थ्यो। ट्याङ्कटप लगाएकी उनीले घुडाँ भन्दा अली माथी आउने स्कर्ट लगाएकी थिइन। सायद प्याज काट्दै थिइन होला, चपिङ्गबोर्डबाट एउटा टुक्रा भुँईमा खस्यो। उनी त्यो प्याज टिप्न निहुरिदाँ सर्लक्क परेको मोटो तिघ्रा प्रस्ट देखियो, साथमा उनले लगाएको बैजनी रङ्गाको भित्री बस्त्र पनी। उनका अङ्गहरु मेरा लागी नौला थिएनन। ति त मैले भोगी सकेका थिए, छोइ सकेका थिए, सबै गरि सकेर पनि छुट्टै तरङ्ग दिदै थियो। लाग्दैथियो उनलाइ पहिलो पटक देख्दै छु। एकटकले हेरिरहदाँ श्वास टक्क अडे जस्तो भयो। छाती फुके जस्तो भयो। ब्रेकफास्ट त भर्खर खाएको थिए,

कता कता तिर्खा लागे जस्तो भोक लागे जस्तो भयो। हातमा भएको रिमोट टेबलमा राखे, अनि आफ्ना पाइलाहरु भान्सातिर बढाए। आफ्नैसुरमा प्याज काटीरहेकी उनीलाइ गएर पछाडीबाट ग्वाम्लङ्ग अङ्गालो हाले अनि उनको घाँटीमा चुमे। मेरो अप्रत्यासित चुमाइले उनका शरिरका रौँहरु ठडिएको देखे। हात खुट्टा त पुरै चिप्लो बनाएर वाक्स गरेकी थिइन, घाँटीमा भएका मसिना रौँ ठडिएको हेर्नलाइ मलाइ कुनै म्याग्निफाइङ्ग ग्लासको जरुरत परेन। “आबुई नी के गर्या यस्तो .. बिहान बिहानै .. छोड्नुस अहिले खाना बनाउन दिनुस।”

उनले छोड्नुस त भनिन, तर आफैले हातमा भएको चक्कु चपबोर्डमा राखेर मतिर फर्केर अङ्गालो हालि सकेकी थिइन। मैले पनि उनीलाइ कस्सेर बेरेको थिए। मेरो कस्सिएको अङ्गालोमा बाँधीएर, उनीले सुस्केरा हाल्दै ज्यान पुरै मेरै भरमा छोडेकी थिइन। उनीले टाउको उठाएर हेरिन, नजरमा के थियो मैले पढ्न जानिन, तर अरु बेला जस्तो थिएन। आँखामा समर्पणको भाव थियो, अघि मात्तिन लागेको म केहि सम्हालिएको थिए। उनीलाइ झम्टेर त्यही लडाउछु भनी कम्मर कसेर आएको म, आफ्नो योजना नै बिर्सेर उनैमा हराइसकेको थिए। “तिमीले मलाइ के दियौ यस्तो, सुनसान एपार्टमेन्टलाइ केहि दिनमा नै घर जस्तो बनाइदियौ।

एउटा छोरी मान्छे घरमा हुनु भनेको के हो भनेर महशुस गरायौ” “मैले केहि दिए जस्तो लाग्दैन, मलाइ हजुरको घरमा बसे जस्तो त लागेन। आफ्नै घर जस्तो ठानेर गरेकी हुँ। हजुरलाइ केहि दिएकी हुँ जस्तो त लाग्दैन। बरु हजुरले नै मलाइ छत दिनु भयो बस्न भन्ने लागेको छ।” उनी भन्दै गइन … “पहिला सङ्गीसित बस्दा पनि सुरक्षित महसुस हुन्थेन, यो छतमुनी आफुलाइ सुरक्षित पाएकी छु। हजुर पराइ हो था’ह छ, तर पनि डर भन्दा नि बढि भरोषा लागेको छ। हजुरको अङ्गालोमा बेरिन पाँउदा मैले सबै पिर चिन्ता बिर्सेकी हुन्छु। सारा सँसार नै हजुर हो जस्तो लाग्छ।” म एकोहोरो उनीलाइ हेरी रहे … के गर्ने मेसो पाउन सकेको थिइन। यसै अनायसमा नै उनको निधार चुम्न पुगेछु।

गालाहरुमा हात राखेर उनका निधार चुमीरहदाँ उनले आफ्ना हात मेरो कम्मरमा राखेकी थिइन। उनले आफ्नो शिर मेरो छातीमा टाँसिन अनि हातले कस्सेर मलाइ बाँधिन। मलाइ यो मौनता एककिसिमले मिठो लागेको थियो। उनको कपाल सुम्सुमाउदै थिए। ड्यासबोर्डमा आधी काटेर छोडिएको प्याज देखे, लाग्यो आज यिनीसँग मिलेर खाना बनाउँ, अनि मैले बिस्तारै उनको कानमा गएर श्वासले भने। “खै छोड, म काटकुट पार्दिन्छु, तिमी भाँडा बसाल।” “नशालु आवाजले खाना पकाउन काटकुट भन्या त कस्तो कस्तो लाग्यो बाइ …” “

तिमीसँग बोल्दा म यसै लठ्ठीन्छु” – मैले आँखा झिम्काए, अनि अङ्गालो मारेका हातहरु छोडिदिए। उनले भाँडा चुलोमा बसालिन, म प्याज काटी सकेर लसुन अदुवा खुर्कदै थिए। यसो हेरेको चिकेन ज्यूँ का त्युँ रहेछ। ल म चिकेन काटी हाल्छु, तिमी प्याज भुट्दै गर्नु। उनले प्याज भुटेर चिकेन ओइरिने बेला मैले चिकेन काटकुट पारि सकेको थिए, अनि अदुवा लसुन पिस्दै थिए। “था’ह छ, आज म काममा नगएर ठिक गरिचु नि।” “किन र?” “यसै नि, हजुरसँग यसरी खाना पकाउदाँ रमाइलो लागेको छ।” “खै अलि यता आउ त”, उनलाइ बोलाए। उनले मुन्टो यता सारेकी मात्र थिइन, उनको ओठमा चुप्प चुमिदिए। अनि फेरी लसुन अदुवा पिसिरहे। उनी बेला बेला चिकेन चलाउथिन, अरु बेला एकोहोरो मलाइ हेरी रहेकी थिइन। म भुँइमा बसेर पिसिरहेको थिए। उनी नजिकै आइन र भनिन खै दिनुस, त्यो भईसके जस्तो छ। मैले उनलाइ सानो ओख्खल दिए, जहाँ पिसेको लसुन अदुवाको पेस्ट थियो। उनले त्यो ड्यासबोर्डमा राखिन,

म नउठी उनका खुट्टा मुसार्न थाले, मेरो मन्द स्पर्सले उनी फेरी सुस्केरा निकालिन .. मैले अरु केहि गर्नु ठिक ठानिन, मात्र उनको तिघ्रामा एउटा लामो चुम्बन दिए, अनि उठ्ने बेला प्याट्ट उनको पछाडी मायाले हाने। उनले फेरी भनिन “बदमाश … भेट्यो कि बदमाशि सुझी हाल्छ है?” मैले थपे “कस्ले तिमीलाइ यस्ती राम्री हुनु भनेको थियो त?” उनले त्यो अदुवा लसुनको पेस्ट मरमसाला हालेर पुन: चिकेन चलाउन थालिन। मैले फ्रिजबाट गोलभेडा र धनियाँ झिकेर धोइवरी काट्न थाले। अनि सोधे, “चिकेन र भात मात्र खाने कि? अचार नि बनाउने हो? धेरै पिरो नहाल है, अहिले तिमीलाइ गाह्रो होला… ” “मलाइ किन गाह्रो हुने नि?” “

अहिले पछि पिरो जिब्रोले तिमीले चलाउदा पोल्ला नि?” “खाना खाउन्जेल कस्ले कुर्छ र?” “आवुई .. अहिले नै गर्ने र?” उनी मुस्कुराइन मात्र … अनि मैले भने “ल यत्ती पकाम भो, बरु दिउसो बाहिर जाँउला खान .. ” यती भनेर म भान्साबाट निस्केर पुन: सोफामा नै आएर पल्टीए, टिभीमा अघिकै फिलिम आइरहेको थियो। हिरो हिरोनी कुन्नी के कुरामा झगडा गर्दै थिए। तर मेरो ध्यान टिभीमा भन्दा नि किचनमा नै काम गरि रहेकी उनीमा नै थियो। त्यस्तै ५-१० मिनेट पछि उनी पनि लिभिङ्ग रुमतिर आइन, भर्खर ब्रेकफास्ट खाएकोले होला मलाइ भोक लागेको थिएन। “तिमीले ब्रेकफास्ट गर्यौ कि गरिनौ? मलाइ त अहिल्यै भोक छैन यार .. ” “मैले बिहानै हजुर नउठ्दै खाएकी हुँ, साह्रै भोक लागेको थियो नि त ..” “त्यसो भए खाना एकछिन पछि खाँउला है?” “हुन्छ” उनले भनिन, अनि आएर सिधै म माथी सुतिन .. “के गर्न लागेकी, बरु हिड भित्र ओछ्यान मिलाउनु छ।” “बेड नै मिलाउने हो र? अरु बिगार्ने त हैन नि है?” –

उन्ले आँखा सन्काएर आफ्ना कदम बेडरुमतिर बढाइन। म पछि पछि उनीसँगै बेडरुमतिर लागे। बेडको हालत त अघि नै भनिसक्या थिए। मेरा जस्तै उनको नजरपनी त्यही लागेका रगतका टाटामा परेछ। अनि उनले भनिन “तन्ना त फेर्न पर्ने भएछ?” “कम्फर्टर त ठिकै होला नि?” हामीले कम्फर्टर ओल्टाइ पोल्टाइ हेर्यौ, त्यस्तो केहि देखिएन। अनि त्यसलाइ पट्टाएर राख्यौ। तन्ना झिकेर लन्ड्री बास्केटमा हाल्यौँ। हामी काम दुबै जनाले गर्दै थियौ, दुई जना नचाहिने काम भए पनि खै किन किन मिलेर काम गर्न मन लागेको थियो। अर्को सेतो तन्ना झिकेर ल्याए, उनले भनिन। “त्यो खैरो तन्ना थियो नि त्यो राखौँ, फेरी यस्लाइ नि किन दागै दाग देखिने बनाउने हो?” म यसै हाँसे र भने, “हैन तिमीलाइ के भएको छ। अब त रोकियो होला नि ब्लीडिङ्ग .. हुन्न होला दाग ..” “अँ हिजो खनेर झन भल बगे झै भा’को छ .. ” उनले आँखा सन्काउदै भनिन। हामी अर्को तन्ना हाल्ने निधोमा पुग्यौ। मिलाएर खैरो तन्ना लगायौ।

पट्टाएको कम्फर्टर बेडको छेउमा राख्यौ। लाग्दै थियो हामीले जे हुन पर्ने हो त्यो कुरालाइ धकेली रहेका छौ, अगाडी बढ्न हिच्चकिचाइ रहेका छौ। यसै बेडमा पल्टी रहेका हामी, मौनतालाइ चिर्दै उनका हात समात्न पुगे। उनीले पुलुक्क म तिर हेरिन, अनि म हल्का मुस्कुराए मात्र। अनि म उनी तिर कोल्टे फर्के। उनी पनि त्यसै गरिन। केहि छिन एक अर्काको आँखामा आँखा राखेर हेरि रह्यो, परेला झिम्काउन बिर्सेर एकटकले हेरिरहेका थियौ। लाग्थ्यो हामी पहिला कस्ले आँखा झिम्काउछ भन्ने खेल खेल्न थाली सकेका थियौ। मैले डटेर हेरि रहेको थिए। उनले पनि झिम्काउने नाम नै लिएकी थिइनन। अनि मैले आँखा नझिम्काइ उनको छातीमा आफ्नो हात लगे, उनले आँखा झुकाएर हेरिन। “मैले जिते” “झेली मान्छे, फेरी खेल्ने?” “मैले जितिसके, फेरि हार्न मन छ?” “फेरी झेली गर्ने होला, यस्ता सित के खेल्नु?” “

के भन्यौ रे? फेरी भन त … ” यती भनि नसक्दा म उनी माथी चढी सकेको थिए। उनले मलाइ धक्का दिएर फेरी पहिलेकै ठाँउमा पुराइन। “जति खेर नि आफै चढ्न पर्ने है?” यती भनी नसक्दै उनी म माथी चढरे हट घोडा हट पाराले बसि सकेकी थिइन। म मेरा हातहरु उनका सेता तिघ्रामा चलाउदै थिए। उनले भनिन, “बदमाश .. “। उनी मेरा हरेक अप्रत्यसित कदम पछि बदमाश भन्ने गर्थिन, जुन मलाइ एकदमै मिठो लाग्थ्यो। आफ्नो ज्यान पुरै मेरो ज्यानमा सुताएर मेरा ओठहरु चुम्न थालिन। मेरो एउटा हात समातेर उनको ढाडमा पुराइन, अनि अर्को हात स्कर्ट मुनी तिघ्रामा लगेर छोडीदिइन। ढाडमा भएको हातले मैले स्याण्डो मुनी

छिराएर उनको ढाडमा अली अलि धाप मार्न थाले। तलको हातले स्कर्ट फर्काए, अनि भित्री बस्त्र भित्र हात हालेर उनको पछाडी समाउन थाले। केहि समयमा नै हामी जन्मजात नाङ्गा भइसकेका थियौ, एकअर्कामा समाहित भएर दुई सर्प बेरिएझै लडीबुढि खेल्दै थियौ। घरी उनी माथी हुन्थिन घरी म। हिजो रातीको कारणले होला, सामान्यतया भन्दा अली बढि नै समय लाग्दै थियो, तर हामी मज्जा लिदै थियौँ। “हजुर यती लामो टिक्नु हुन्छ भन्ने लागेकै थिएन” मच्चीरहदाँ उनले भनिन। “हिजो राती फुल सर्भिसिङ्ग गर्या, ईन्जिनले माइलेज दिइ हाल्छ नि” मैले हल्का पौरखी पारा देखाउदै भने। मेरो बानी पाएको बेला ठट्टा गरिहाल्ने थियो, सायद उनलाइ नि मेरा ठट्टाहरु रमाइला नै लाग्थे होलान। त्यसैले त बेला बेला कता कताका प्रश्न सोझ्याउने गर्थिन। अनि माथि चढेर छिटो छिटो पेल्न थाले ..

आवाजहरु बदलिएका थिए। प्रस्ट बुझिने शब्दहरु भन्दा आह उहुमा परिणत भईसकेका थिए। मेरो पेलाइको गती कम हुन थालेको था’ह पाएर होला, उनले आफु माथी चढ्ने भनिन। काउब्वाइलाइ घोडाले उफारेर झै उनले ति मेरा बाहिरै झल्लीने डल्लाहरुलाइ आफ्नो फिलाले प्याट प्याट हान्दै यती मज्जाले उफ्रिइन कि म झर्न आँटी सकेको थिए .. मेरा खुट्टा तन्केको था’ह पाएर होला … उनी फ्याट्ट त्यहाँबाट झरिन, अनि आफु उत्तानो परिन। अनि भनिन, एकैचोटी जोडले हानेर सबै भित्र झार्दिनुस .. यती भन्दै उनले मेरो उस्लाइ दैलोमा पुराइन। एउटा हात उनको टाउको पछाडी लगेर कपाल समाती, अर्को हातले उनको छातीमा समाइ … मैले न्वारान देखीको बल लगाएर जोडले हाने .. दुई तिन चोटीको जोड हनाइले म पुरै निख्रिने गरी झरे .. अनि ज्यान पुरै उनैमाथी लडाएर .. अङ्गलाइ उनी भित्र नै छोडेर उनका ओठहरु चुम्दै पल्टीरहे। उनी मेरो कपाल मुसार्दै पल्टीरहिन