प्रभु,
जिन्दगीको राखन्धरनले यता साझा चिहाऊने बिरलै फुर्सद मिल्छ, त्यसमाथी आजकल बुढ्यौलीले बढी छोपेर हो कि,जिब्रो लाटिया जस्तो मन लाटिएर, तिख्खर र चोटाईलो खुराक नपाउँदा झन मेलो मिल्या बेलामा नि टुसुक्क खोलेर सररर स्क्रोल गरेर बन्द गर्न पुग्दो रहेछु। यस्तोमा एकजना मित्रले अगि सूचना दिने बित्तिकै आएर एकै सासमा पढेँ। पढेँ के भनौ,एकसरो काठमाण्डुको सयर गरेर यता अमेरिका तिर हान्निएँ, उमेर १२-१४ बर्ष घटाऊँदै!
टोफेल, चुरोट, पिटरसन गाईड, गोश्वारा हुलाक, चिठी र प्रसपेक्टसको गन्ध, अल्लारे बेला, आईट्वान्टी सपै एकैपटक याद आए! गजब! तपाईँको लेखाईमा हुने ह्यूमर फ्याक्टरको त कुरै गर्न परेन पहिले नै कायल भएको हो!
धन्यवाद् , सुखद् नोस्टाल्जिया पस्किनुभएकोमा!!