साष्टाङ्ग दण्डवत् ठुल्दाइ ! सप्भन्दा पैला त ।

साझा छिर्ने सप्पै त नभनुम् तर प्राय: (म लगायत) को नेपाल आवत-जावत भा'कै हुंदो हो तर खोइ त जांगर, दाईको जत्तिकै !

'नयाँ नेपालको यात्रा' पैले देखी नै पच्छ्याइ रहेको हो, क्लाइमेक्स् पछी नै केइ लेखुम्ला भनेर मात्रै । उसो त हजार कुराहरु हर दिन मडारीरहेकै हुन्थे मगजमा, तेस्माथी दाइले जसरी समापन गर्नुभो नियात्राको - तेल्ले त भुइंचालै ल्याइदियो । कुनै एक वाक्यांश वा हरफलाई किटेर टिप्पणी दिन गार्हो भो दाई किनकी शिरदेखी पुछार सम्मकै सप्पै घटना र विम्बहरु घतलाग्दाछन् । बरु एउटा भोगाइ नै बांड्छु, मन्लाई संधै चिमोटी रहने :-

दशक अगाडी जस्तोको कुरो हो, टि यु मा स्नातकोत्तर पढ्दै गर्दाको । कमिजको टांक नलाउने विध्यार्थी भनेर चिनिन्थें म, धेरैलाई नाम था'थेन - धेरैसँग चिनापर्ची 'नी भएन; म क्लासमा भन्दा क्यान्टिन र पुस्तकालय तिरै बेसी हुन्थें ! बदमाश त खै आफुले आफैलाई कसरी भन्नु, तर तेस्कै पर्यायवाची जस्तै केही थिएं म । के-के गर्दा एकजना सहपाठीसँग घनिष्टता बढ्यो क्यान्टिनमै, उन्लाई क्लास भ्याउनासाथ् अफिस दगुर्नुपर्ने - मलाई तरकारी शपिङ गरेर पकाउन अल्छि लाग्ने !

अध्बैंसे थिए उनी; साह्रै सोझा, मिलनसार र इमान्दार - पछी था'हुंदै गो । एकदिन 'डिनर' खान बोलाए कोठामा, पुरानो बानेश्वरको भित्रपट्टी । जसो-तसो पुगें, जसो-तसो खाएं; पाहुना आउंदा सकी-नसकी, मिठो-चोखो पश्किने चलनको म घोर बिरोधी थिएं, छु ।

धर्म, समाज र तात्कालिन केही गरम कुराका बारेमा कुरा भए । कुरा गर्दै जांदा भाउजुले पनि खुलेरै कुरा गर्न थालिन् तर अंझै सम्म पनि मलाई एदा-कदा ऐठन पार्ने प्रश्न थियो, "भन्नुस् त बाबु, हिम्मत हुनेले घुस खान्छन् कि खान्नन् ?"

निम्ता र भ्याए अनुसार, पछी पनि गएं म ति मित्रकोमा । भाउजु तर जैले नि उस्तै; पोइको आम्दानी प्रती रुष्ट !

बाहिर मलाई छोड्न आउंदा एक दिन उन्ले भनेको वाक्य ऐले पनि म झल्झली सम्झिन्छु, "जिन्दगीमा केही गर्ने दृढ संकल्प छ भने विहे नगर, मान्छे कम्जोर हुंदो रैछ" !
तर आफ्नो मोटो बुद्दी त्यो बेला, आफ्नो त दृढ संकल्प नै काइंलीलाई विहे गर्ने थियो !

पछी म एता आएं, सम्बन्ध पनि धमिलिदै गयो - तर सामाजीक संजालमा हाइ/हेलो हुन्थ्यो कैले-काईं । एक दिन लामै ईमेल लेखे उन्ले, सञ्चयकोष निकालेर किनिदिएको मोटरसाइकल, छोरोले ठोकेछ कसैलाई, ५० हजारमा मिलापत्र हुन सक्छ रे । मैले घर-सल्लाह गरेरै सहयोग गरें, फोनमा भनेको पनि हुं 'फिर्ता लिन्न है, धेरै भात खा'छु तपाईंकोमा, तेसैमा कट्टी भो' ।

तर उन्को ब्र्म्हले के सोच्यो कुन्नी, रामजाने ! १ महिना नपुग्दै मेरो घरमा ५० हजार पठाइदिएछन् ।

धेरै भो, सम्पर्कमा छैनन् उनी, 'राम्रै' गर्दै होलान शायद, उनीसँग भएको अन्तिम कुराकानीको एउटा अंश चाईं एस्तो थियो; ".. केरे ? हैन, कल्ले भनेको ? धरोधर्म ७ लाखमै पास् गर्द्या हो मैले त । .. सबैतिर पुर्‍याउनु पर्छ भाई, कां को करोड राख्न पाउनु यार हामी एक्लैले ?"


(स्यानदाइलाई अनुरोध छ; संभव भए, २-४ दिनकोलागी मात्रै भए पनि, ठुल्दाइको यो यात्रालाई माथितिरै ठेल्न मिल्ला कि ?)