वेदनाका शूलहरु किरण बनी फैलँदैछन् भाग(१)

सन् २००८ को डिसेम्बर २७ तारिखको टेलिफोनवार्ता नै म र मेरो छोरा कुमार वीचको  अन्तिम वार्ता हुन पुग्यो !! हामीविच कुराकानी भएको २० मिनेटपछि सडक दुर्घटनामा उसको निधन हुन पुग्यो ! शनिबारको दिन परेकाले कुमारले एकछिन साथीहरुसँग समय बिताउने निर्णय गरेछ । “बुबा म घर आउन अलिक ढिला हुन्छ है” उसले फोनमा भनेको थियो । उसैको बाटो हेरेर बसिरहेका मेरा बाबा–आमा, छोरी स्वति, कान्छु कृष्ण सबैजना ऊ ढिलो आउने कुरा थाहा पाएर खिन्न हुँदै आ–आफ्नो कोठामा सुत्न गए । लक्ष्मी र म पनि ओछ्यानमा पल्टियौं । उनी छोरा आईपुगेन भनेर गुन्गुनाउँदै सुतिन । मलाई भने किनकिन सुत्न मनै भएन । कान्तिपुर टेलिभिजनबाट प्रशारण भैरहेको कार्यक्रम “बहस” हेर्न थालें । ईन्द« लोहनी मेरा प्रिय प्रस्तोता थिए । प्रायजसो म उनको कार्यक्रम हेर्न चुक्दैनथें । १० बजे कार्यक्रम सकियो तर  कुमार आईपुगेन । म झल्याँस्स भएँ । एकपटक  ओछ्यानबाट उठेर उसको कोठामा हेरें । चकमन्न थियो । घरका अन्य सदस्यहरु  मस्त निन्द्रामा थिए ।सवा दश बज्यो, ऊ अझै आएन !! मलाई एकदम छटपटी भएर आयो !  उसको मोबाइलमा कल गरें । कुमारको सट्टा एनटिसिकी दिदी बोलिन् – “माफ गर्नुहोला तपाईले सम्पर्क गर्न खोज्नु भएको मोबाईलको स्विच अफ गरिएको छ”। मनमा झन् चिसो पस्यो । तुरुन्तै उसको  अर्को नम्बर दबाएँ त्यो पनि स्विच अफ नै थियो । मेरो मनमा झनै ढयाङग्रो बज्न थाल्यो । पुसको चिसोमा पनि निधारमा चिट्चिट् पसिना आएको महशुश भयो । टिभीमा एभिन्यूज च्यानल लगाएँ तर  त्यहाँ कुनै नराम्रो ब्रेकिङ्ग न्यूज थिएन । तैपनि मन विचलित भयो । जीवनमै पहिलोपटक कुनै अनिष्टको आभाष हुँदैथियो । कत्ति कोशिश गरें तर मन सम्हालिन मान्दैमानेन । दुई दुईटा मोबाईल एकैसाथ कसरी स्विच अफ भयो ? कहिल्यै त्यस्तो ढिलो नगर्ने छोरो एकछिनमा आउँछु भनेर कता भुल्यो ? प्रश्नहरु बाढि झैं मडारिन थाले । उकुसमुकुस भएर आयो । एकाएक हात टेलिफोनमा पुग्यो । ट्राफिकको नम्बर दबाउँदै थिएँ, अचानक ढोकामा ढक ढक सँगै कान्छुको काँपेको आवाज सुनें । कान्छा दाई आयो ? ढोका उघारी नभ्याउँदै मैले सोधें । “बुबा !............. मिडिया भिलेज अगाडी ...........मोटरसाइकल दुर्घटना परेको छ रे !...........भर्खर पुलिसले फोन ....”। बोल्दाबोल्दै उसको आवाज रोकियो । अचम्म ! एकछिन अगाडि कामिरहेको मेरो मुटु अचानक कठोर हुन पुग्यो !!! कठोर हुनुको मतलब संवेदनाहीन हुनु होईन रहेछ । कुमार छोरोसँग भेट हुदैन कि भन्ने त्रास झन् बढ्न थाल्यो । सानोतिनो दुर्घटना भए त कुमार आफैले फोन गथ्र्यो होला ! अनि उसको २४ सै घण्टा खुल्ला रहने मोबाईल आज अचानक किन अफ भयो त ? 

 मलाई तुरुन्तै निर्णय लिन गाह्रो भयो । तैपनि हिम्मत गरेर  कान्छुलाई धैर्य बढाउँदै भनें– बाबु ! आपत परेको बेलामा साहसले काम लिनुपर्छ , आत्तिनु हुँदैन । बरु घटनास्थल जाउँ हिंड । तिम्रो साथमा म छु । म कान्छुकोे अवस्था पनि अन्दाज लगाइरहेको थिएँ । ऊ थर्थर् कामीरहेको थियो !! सधैंभरि दाजुको चौडा छातिमा आमाको खोकिलामा जसरी लुक्ने कान्छु कति विवश थियो ! परिस्थिति सम्हाल्न मैले विलम्ब गर्न उचित ठानिन र तुरुन्त बाइकमा बस्न पुगें । बाइक स्टार्टको आवाजले लक्ष्मी पनि उठिन् । आत्तिंदै मेरो छेउमा आइपुगिन् र सोधिन् , “बाबु ! छोरो आइपुगेन !!! तपाँई कहाँ जान लाग्नुभएको ? कान्छु पनि किन उठेको ? मैले उनलाई भुलाउन  केही त भन्नु नै थियो । भनिदिएँ– “लक्ष्मी, छोराको बाइक दुर्घटना भयो रे ! खुट्टा भाँचिएको जस्तो छ रे ! म अस्पताल लग्न जाँदैछु । तिमीहरु धैर्य गर ।” मेरो शब्द झर्ने वित्तिकै उनी बिलौना गर्न थालिन्– “म पनि तपाइसगैं जान्छु,...... हे भगवान् ! मेरा बाबा........कुमार...... तिमीलाई कत्ति दुखेको होला !!!” मलाई परिस्थिति सम्हाल्न झन् गाह्रो भयो । यता परिवारको रोदन, उता जवान छोराको सडकमा दुर्घटनाग्रस्त अवस्था ..... कति विवशपूर्ण  थियो मेरा लागि  त्यो पल !!!  हुनेहार दैव नटार ! तैपनि हिम्मतले अगाडी बढ्नु बाहेक मसंग कुनै विकल्प थिएन । परिस्थितिसँगै आफुलाई पनि संहाल्न खोज्दै मैले चर्को स्वरमा लक्ष्मीलाई भनें– त्यस्तो आत्तिनुपर्ने कुनै कारण छैन । जाऊ भित्र गएर सुत । सामान्य चोट लागेको होला, म अस्पताल पु¥याई उपचार गराएर ल्याउँछु ” । यति भनिरहँदा मेरो मनमा सुनामी आईसकेको थियो । अरु बोल्न सक्ने हालत थिएन । त्यतिञ्जेल मलाई अत्तालिएका आमा, बाबा, स्वति, सबैले घेरा हालिसकेका थिए । आफैंलाई सम्हाल्न मुश्किल भएका बेला अरुलाई सम्झाउने शब्द थिएनन् मसँग ।