मैले अघिल्लो पोस्टमा मदन भण्डारीको मृत्युको बारेमा एउटा रिफरेन्स दिएको थिए। तेस्बारेमा अलिकती लेख्ने मन छ। मदन भण्डारी बिचरा दुर्घटना मा मरेछन। तर ती को हुन् मलाइ केहि थाहा थिएन। म हजुरबुवा हजुरआमा सग माओल मा बस्थे। अबिबाहित दुइजना सानिमा/आन्टी हुनुहुन्थ्यो मावलमा। हजुरबुवा काँग्रेस तर सानिमा हरु एमाले। बाउ को आखा छली छली राजनीतिका कुरा हुन्थे। मेरो पार्टी पनि एमाले तेस बखत। म गरिबको छोरो - अनि गरीबको पार्टी कम्न्युस्ट भन्थे। त्यहि भएर एमालेलाई दायाबाया नसुनी सपोर्ट गरिन्थ्यो त्यो जमानामा। म नौ या दस बर्ष को थिए र मेरो पार्टी एमाले भए पनि यी मदन भण्डारी भन्नेलाई चिनेको सुनेको थियिन। हरेक दिन नौ बजे समाचार आउथ्यो रेडियोमा। सुनिन्थ्यो बिहानको भात खादै र तेस्पछि स्कुल जान्थे म।
नौ बजेको समाचारमा भनेछ। मदन भण्डारी दुर्घटनामा परे। हराए भनेर। सानिमा हरुले दुख मनाउ गर्नुभो। म स्कुल हिडे। स्कुल पुगे पछि हेडसर सायद बिष्णु सर हुनुहुन्थ्यो - नोटिस पढेर सुनाउनु भो र टास्नुभो सुचना पार्टीमा - आजलाई स्कुल छुट्टी किनकि हाम्रा महान नेता मदन भण्डारी हराए। सायद तेतिन्जेल सम्म मदन गइ नै सके भन्ने खबर र छ क्यार अहिले सम्झिदा नभए किन स्कुल छुट्टि दिन्थे र। हेडसर सिवाकोटी एमाले का खुंखार गाउका नेता थिए। ज्यादा कुरा बताएनन। नोटिस सुनाएर, पिउन ले नोटिस सुचना पार्टीमा तास्दा नटास्दै साइकील निकालेर सर हिडे। हामि पनि बाट्यो लागेउ। बाटामा मेरो क्लास भन्दा सिनियर साइलो दमाइको छोरा सग भेट भयो। उ पनि हिड्दै घर फर्कदै गरेको। एउटा खुट्टा जन्मजातै अलि छोटो वा कुँजो थियो। बिस्तारै हिड्थ्यो। तेही भएर अरु भन्दा ढिलो हिड्ने हुदा एक्लै बिस्तारै आउदै रहेछ। मैले भेटे र उ सग गफ्फिदै बिस्तारै घर आए। आउन पनि कुनै हतार नै थिएन।
अनि उसले सोध्यो र बतायो। को हुन् मदन भण्डारी। कसरी उनले स्वयम् राजा बीरेन्द्रलाई मुकुट खोलेर चुनाब लड़ना च्यालेन्ज गरेका थिए। कसरी किसुन जी पनि हार्नु भो मदन भण्डारी सग आदि इत्यादि सबै कुरा बतायो त्यो दाइले। अनि थाहा पाए को थिए मदन भण्डारी।
तेस्पछि अलि ठुलो हुदै गइयो। पत्रपत्रिका पनि पढ्न थालियो र थाहा भो मदन भण्डारी ले "जनताको बहुदलिय जनबाद" (जबज) भन्ने कार्यपत्र एमालेको महाधिबेशनमा पेश गरेर चन्द्र प्रकाश मैनाली (उर्फ सिपि मैनालीको सायद नौलो जनबाद भन्ने कार्यपत्र) लाइ माथ ख्वाएका रहेछन।
यसरि चिने मदन भण्डारीलाई मैले। तर जबज के हो मैले तेती बेला बुझिन, ज्यादा बुझ्न पनि चाहिन।
****************************************************************
ठुलो भैयो। त्रिचन्द्र आइयो बीएस्सी बढ्नलाई। आउँन ता गाउबाट डाक्टर, नभए पक्का इन्जिनियर बन्ने आफ्नो सपना, परिवार, इस्टमित्र, नातेदार र असल छिमेकीहरु सम्मको सपना बोकेर आइया थियो। तर काठमान्डौ को एकबर्ष को बसाइले त्यो कुनै सपना पुरा हुने नदेखेर 2002 मा त्रिचन्द्र जोइन गरियो। बियस्सी पढ्नलाई। एक ता भर्ना नै ढिलो भएको थियो। ति माथी भर्खर मरेका सपनाहरुको सोक मन्नौने क्रम जारि नै रहेकोले प्रथम बर्षमा केहि पढ़ियेना। हुन् ता कसैले पढेको पनि देखिन। तेही भएर मनमा सन्तोक चाही थियो कि कुनै गलत काम गरिएको छैन भन्ने। कलेज पनि ज्यादा जाने गरेको थियिन। हप्ता या दश दिनमा एकचोटी मात्रै। त्यहा जादा पनि वाहि राजनीती र हावादारी गफ मात्रै। त्रिचन्द्र पुरै कांग्रेसको अड्डा थियो तेस बखत। देउवा नेविसंघ र कोइराला नेविसंघ दुइटै थिए त्यसबखत। बाहिर बाहिर नेविसंघ भए पनि भित्र चाही कम्न्युस्ट थिए म। बिचार मिल्ने केहि साथि भेट भए। उनीहरु म भन्दा ज्यादा जान्ने कम्न्युस्ट थिए। त्रिचन्द्रको छत मा गएर घाम ताप्दै गफ़िन्थे राजनितीका बारेमा। यत्तिकैमा हाम्रो प्लान बन्यो की मुल्यांकन मासिकका सम्पादक/प्रकाशक श्याम श्रेष्ठ ले उनकै घरमा सनिबार कम्युनिज्म सम्बन्धी राजनितीक प्रसिक्षण गराउछन यदी हामीले दश पन्ध्र जनाको ग्रुप बनाएर उनलाई रिक्वेस्ट गरयौ भने। मलाई त तेती धेरै इन्ट्रेस्ट थिएन ति प्रसिक्क्षण मा तर साथि हरुसग साथ नछोड्न र उनीहरुलाई ति दस - पन्द्र जनाको ग्रुप बनाउन गाह्रो भाको देखेर मैले पनि भाग लिने भनेर सहमति जनाए। समय र गते फिक्स भयो अनि एक सनिबार 2002-2003 को हामी श्याम श्रेष्ठ को घर /छापाखाना (टेकु तिर कता हो) मा भेला भयेउ। (क्रमश:)