Posted by: fucheketo January 22, 2013
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
पुरुष-३
" के भयो ? किन टोलाकी?" मेरो भाइले मलाई धेरैवेर नियालेर सोधेको प्रश्न हुनुपर्छ त्यो!!!
"छैन ,टोलाको !"
"क्लासमा स्टुडेन्टले नै जिस्क्यायो कि के हो? राम्री छेस् नि त दिदी त्यहि भएर हो! धेरै टेन्सन नली" फ्रिजमा भएको स्याउ दार्दै अनी आँखा झिम्क्याउँदै उसले मलाई जिस्क्यायो। मलाई चस्स विझ्यो । के उसले मेरो रुपको खिल्ली उडाएको हो ? विहान उठ्नेवित्तिकै मेरो अनुहार मैले नियालेकी छु। अनी विगत का केहि दिनमा सावित्री सँग आफ्नो अनुहार दाँजेकी छू। उसको अनुहारमा तेज छ।मेरो अनुहार फुस्रो छ। पुरुषले नारीको अनुहारमा तेज,ओज थप्दो रहेछ।धेरैचोटी मैले पनि आफुलाई अर्काको आँखावाट हेरेर तेजीली,ओजस्वी महसुस गरेकी छु। तर समय ले पाटो फेरेको छ। म यसपाली पछारिएकी छु। म फुस्रीएकी छू। मुटु अचम्मको हुँदो रहेछ, स्वामित्व भएकाको वशमा हुन्न, वशमा राख्नेले मुटुको स्वामित्व लिन मान्दैनन् अनि मुटु पेण्डुलम वन्छ, कहिले ओजको उचाइमा पुग्छ, अनि कहिले अँध्यारो कहालीलाग्दो निस्सासिने गहिराइमा।
"काम छैन तेरो , जिस्क्याएर वस्छ!!"
मैले यति मात्र भन्न सकेँ।
"मलाई पनि भन्न नमिल्ने टेन्सनमा नै छेस् जस्तो लाग्यो !" उसले दार्दै गरेको स्याउ सिद्द्याएको थियो। सिद्दिएको स्याउ सँगै उसको निष्कर्ष फुट्यो। निष्कर्ष हरु यति छिट्टै निस्किने भए कति रमाइलो हुन्थ्यो। यहाँ त कहिलेकाहिँ निष्कर्षका लागि जीवन छोटो भइदिन्छन् र पो त !
"तँलाई सावित्रीको चालचलन ठिक लाग्छ?" मेरो इर्ष्यालु मनले आखिर उ सँग वह पोखेरै छोड्यो ! उसले मलाई धेरै वेर मलाई नियाल्यो।
"किन र दिदी?"
"हैन मैले एउटा केटा सँग पान पसलमा देखेकी थिएँ, इत्तरिँदै वोल्दै थिई!!" मेरो मनको चुक निक्लिदै गयो।
"कोहि उसैको गाउँको मान्छे होला !"
उसले सावित्रीको वचाव गर्न चाह्यो।
"हुन्छ गाउँको मान्छे !! हात समाइ समाइ हाँसी राखेकी थिई!" म झ्याल तिर लम्किँदै आफ्नो अनुहार लुकाउँदै जवाफ फर्काए। कहिलेकाहिँ अनुहारले लुकाउन खोजेको कुरा वोलिदिन्छ। त्यो समय मेरो अनुहार मेरो भाइ सँग लुकाउनु जरुरी वन्यो।
"अव उसले हाँस्न पनि नपाओस् त ! विचरी ! वुढोले कति टेन्सन दिएको थियो ! वल्ल रमाउन थालेकी छे, तँ पनि दिदी व्यर्थैमा शंका गर्छैस्!"
मैले मनमनै सम्झेँ सावित्रीका शव्दहरु, मलाई विझेका शव्दहरु,
" अव त त्यहि गल्ति नै जीवन थियो जस्तो लाग्न थालेको छ दिदी!! किन सुधार्नु दिदी , कहिले काहिँ दोहोर्याउनु रमाइलो हुन्छ !तेहेर्याउनु आवश्यक हुन्छ !! अनी गरीरहनु दिनचर्या हुन्छ !!! हैन र दिदी?"
"तँ बुझ्दैनस् , सानै छस् !!!"
मैले वातको विट मारेँ!!
******************* ***************** ************ ************* ************* ************** ************** ******************* ************* *****************
त्यो दिन म कुर्सीमैँ वसीरहेँ। पान पसल नियालेँ । पान पसल शुन्य थियो। वाटो उराठलाग्दो चहलपहल विहिन देखिएको थियो।जीवन हराएको थियो त्यो वाटोको , मृत लम्पसार परेको थियो। हिँड्ने कोहि कोहि पनि वाटो खोक्र्याउने धमिरा जस्तै लाग्थे। मैले पर्दा वन्द गरेँ। धेरैवेर पानपसलको पुरुषलाई सम्झेँ।वलियो कदकाठीको देखिन्थ्यो परवाट। उसको अँगालोमा वाँधिएकी सावित्रीलाई कल्पना गरेँ। त्यत्तिकै खुशी त किन हुन्थी र ? उ पुर्ण थिई, रित्तो मेरो उदाहरण नै पनि उसको लागि खुशि हुन पर्याप्त थियो। अँगालोमा वाँधिएकी सावित्री मलाई जिस्क्याइरहेकी छे। मैले ध्यान मोड्न चाहेँ। वाहिर गएर टिभिको रिमोट थिचेँ , खासै केहि थिएन टिभिमा तर टिभि मेरो वाध्यता पनि त थियो।
केहि गुनगुन आवाजले मेरो ध्यान खिच्यो।आवाज किचनवाट थियो। सावित्रीको कत्रो आँट !!! उसलाई मेरो घरमा वोलाइछे!! उसलाई म घरमैँ छु भनेर थाहा पनि नहुन सक्छ!! हो हो उसलाई म आज घरमैँ छु भनेर थाहा छैन। उसले म काम मा गएँ भनेर ठानी !! आज दिनभरि मैले उसलाई वोलाएको पनि त थिइन !! आज यसलाई रंगेहात पक्डिन्छु ,अनि वुवालाई भन्छु ,घरवाट निकालीदिन्छु, कथै खत्तम , समयले मेरो घाउ पुरिहाल्ला!! म किचन तिर वढेँ, अस्पष्ट शव्दहरु स्पष्टीँदै गए!!
"को हो त्यो पान पसलको केटो?"
"दाजु हो, गाउँको !!"
"हुन्छ तेरो दाजु !!"
"कसम, तँपाइको मासु खाने !! तँपाइ वाहेक अरुको वारेमा सोचेकी पनि छैन मैले"
"दिदीले हाँस्दै हात समातेको पनि देखेकी रे !!"
"दाजुनै हो भन्दा पनि नपत्याउने!!"
"नरिसा न!!"
"यो चाहिँ तँपाइको दिदीले देख्नुभयो भने के हुन्छ नि?"
सावित्री खितिति हाँसी । मैले आफ्ना पाइला विस्तारै टिभिकोठा तिरै फर्काएँ।