मैले आजको हजारौं सिताहरु बन्न सक्ने नेपाली चेलीहरु बम्बे र दिल्लीको कोठीमा मर्दै गरेको देखेको थिय/उनीहरु देखेर जति मेरो मन रोयको थियो त्यो भन्दा बढी रिश् ती कोठी संचालन गर्ने नेपालीहरु देखेर उठेको थियो/

ती कोठीहरूमा नेपाली बच्ची केटि महिला बेच्ने धन्दा आज भन्दा धेरै बर्ष अघि देखि चलेको हो र यस्तो कुरा हाम्रो नेपालको राजा रास्ट्रपति प्रधान मन्त्रि र नेताहरुले नजानेको र उनीहरु भारत जाँदा नदेखेकोकुराहरु होईन/ तर उनीहरुले वास्ता गरेनन/ लाज लाग्नु पर्ने थियो तिनीहरुलाई भारतमा जाँदा नेपाली चेली माथि बलात्कार गर्दै गर्नेहरुको सलामी ग्रहण गर्दा/

बन्धुहरु के गर्ने ती कुराहरु हाम्रो देसको सिमाना पारि हुँदैछ/ देस भित्रै भयको भय नेपाली बालिग नाबालिग केटि महिलाको अस्मिताको व्यापार गर्नेलाई हामीले केहि गर्न सक्थ्यौं/

सायद सन् १९८३ तिरको कुरा हो/ म बम्बेमा सरकारी कामबस गयको थिय/ म भात खाने बम्बेको शान्ता क्रुज निर्को पानोरमा होटेलमा मैले यउटा दुधे बालक बोकेकी केटिले मलाई हेर्दै केहि भन्न चाहेको जस्तो लाग्यो/ उ सिट यउटा नेपाली केटा पनि थियो/ त्यो केटा उठेर होटेल बाहिर गयको लगतै त्यो केटि मेरो अगाडी आयार यक्कासी रुँदै उसलाई नेपाल लाग्न अनुरोध गर्यो/ त्यो पाण्डे थर भयको केटी काठमान्डूको नरदेवीको मन्दिर पछाडी बाया पट्टिको ठुलो सेतो घर रहेछ/

हुने खाने कै छोरी प्रेम बिबाहको नाटकमा फसेर बम्बेको कोठीमा पुगेकी रहेछ/म सम्भव भयको भय तत्कालै उनीलाई लियर नेपाल आउने थिय/ तर सरकारी काम बस मअझै १० दिन जति बम्बेमै बस्नु बाध्यता थियो/ त् मैले उनीलाई तत्कालै ४०० भारु हातमा राखी दिय र भने बम्बे सेन्ट्रलको रेल स्टेशन बात जति सक्छ तेती छिटो दिल्ली जानु र र दील्लिमा मेरो कार्यालयमा गयर मेरो कार्ड देखाउनु; उनीहरुले म दिल्ली नपुगुन्जेल उनीलाई शरण दिने छ भने/ तर उनीलाई बम्बे सेन्ट्रल सम्म जाने आंट नै थियन/ तेतिकैमा उसको साथमा देखेको नेपाली केटा फर्केर आयो/ कुरा तेतिमै सिमित रह्यो/

म नेपाल फर्के पछि त्रिभुवन बिमान स्थल बात सिधा उनको नरदेविको घर पुगे/ उनीहरु त्याहा बात डल्लु सरि सकेको रहेछ/ उनीहरु खोज्दै डल्लु पुगे उसको परिबार भेटे/ उनीहरुको छोरी बम्बेमा भयको विवरण दिय त् उनीहरुले मलाई कोठीमा बिकेको छोरी सिट कुनै सरोकार नहुने र तेस्लाई नेपाल ल्यायर बद्नाम हुन् नसक्ने जवाफ दियो/कस्तो समाज कस्तो आमा बाबु!!!

दोश्रो घटना २०३५ तिर धोबीचौरमा घटेको थियो/ त्यहा बाहुनचा भनिने पहिला पनि २ जना केटीलाई दिल्लीको कोठीमा बेचेको आरोप लागेको घरमा दुई श्री मति भयको गुण्डा केटाले यत्खाको कान्ति हाईस्कुलको टेस्टको जाँचमा फेल भयको रिजल्ट बोकेर रुँदै आईरहेको मेरो मित्रको बहिनीलाई गायव गरे/

मेरो मित्रले मेरो सहयोग माग्यो/ मैले उत्निखेरि टोलको कुन केटा गायव छन् भनेर खोजि गर्दा तेही बाहुनचा भनिने गुण्डा दुई दिन देखि गायव भयको थाह भयो/ त्यो गुण्डाको मामा घर थानकोटको भैसी पाटि भन्ने थाहूको डांडा माथि रहेछ/ मैले बसन्तपुर प्रहरीको कार्यालयमा कुरा मिलायर रातको १० बजे तिर त्यो गुण्डाको मामाको घर अगाडिको झाडीमा रात बिताय/

बिहानीको उज्यालोमा मैले मेरो साथीको बहिनीलाई त्यो घरमा देखे/ त् म त्यो घरमा पसे पहिला त् त्यो गुण्डा र तेस्को मामाले मलाई तर्साउन खोज्यो/ तर त्यो गुण्डाले मलाई राम्रै चिन्थ्यो तेसैले हात हाल्ने बढी धम्काउने आंट गरेनन/ मैले चलाखी पुर्वक अब जे भयो भयो तिमीहरुको बिबाह प्रहरीको अगाडी नै हुनु पर्छ भनेर फकायर ट्याक्सीमा राखेर बसन्त पुर् प्रहरी कार्यालयमा जवार्जस्तिनै पुर्याय/ त्यहा पुगे पछि प्रहरी बात उसको सात पुस्ता तर्सिने गरेर कुटाई खुवाय/ तर केस चाहिं गरिन केटीको बेईज्जत होला भनेर/

तेस्पछि केटीलाई घर पठाउन खोज्दा’ केटीको बुबा मुमाले बिबाहित केटा सिट गायव भयको केटीलाई घर लाग्न नसक्ने कुरा गरे/ यस्तो छ हाम्रो समाज!!!/

अनि लगतै त्यो केटीलाई मेरो अर्को साथीको घरमा राखेर केहि दिन भित्रै बिराट नगरको नर्सिङ्ग स्कुलमा भर्ना गरे/ पछि उनि नर्श बनिन र डाक्टर सिट बिबाह भयको छ/

घटनाको केहि दिन पछि त्यो गुण्डा केटाले म माथि २० जना जति गुण्डाहरु ल्यायर रातको १ बजे तिर घरमा हमला पनि गरे/ मेरो पनि भर्खर बिबाह भयको थियो/ घरमा सबै डरायो/ तर पनि म घर बात बाहिर आय र ती गुण्डाहरुको मुख्य गुन्दालाई सबै कुरा भने/ त्यो गुण्डाले अचम्मै गर्यो/ मलाई कुट्न भनेर आयको गुण्डा समुहले तेही बाहुनचालाई पिट्नु पिटेर गयो र मेरो पनि कुटाई खानु खायो र बिहान उठ्दा त्यो गुण्डा टोलमा कतै देखे छत्रपाटीको चार दोबाटोमा नाङ्गै राखेर सजाय दिने भने पछि २ बर्ष सम्म टोल बात गायव भयो/

हाम्रो सिता हुन् सक्ने नेपाली चेलीहरु भारतको कोठीमा कहालिन्दा पनि कानमा तेल राखेर बस्ने समाज र हाम्रो नेताहरु ती गुण्डाहरु जति पनि सामाजिक छैन/

बास्तवमै भन्ने हो भने बिदेशमा सोषित हुन् बाध्य गरेकी नेपाली महिलाको जत्तिको अधिकार खोसियाका अरु कुनै जात नै छैन/ तर खै उनीहरुको लागि संघियता र अधिकार माग्नेहरु कतै देखिंदैन; जव कि तेस्तो महिलाहरुमा आफुलाई अधिकार खोसियाको भन्दै गर्ने जनजातिका र आदिबशिका चेलीहरुनै बढी छन्!!!/

मैले सन् १९८३मा सुने अनुशार तेतिबेलानै ७० हजार भन्दा बढी सिता हुन् सक्ने नेपाली चेलीहरु भारतको कोठीहरुमा बेस्या बनाईयको थियो/ आज सायद लाखौँ होलान/ तर कुन राजा कुन रास्ट्रपति कुन प्रधानमन्त्रि र कुन आदिबाशी जनजातिको नेताले तिनीहरुको लागि कहिले आवाज उठायो?

हे दिल्लीमा नेपाली चेलीको चित्कार सुन्नु भन्दा तिनै नेपाली चेलीहरुको ईज्जत लुत्नेको सलामी सुनेर दंग हुने नेताहरु हो; तिमीहरुलाई धिक्कार छ/

(माथि मैले त्यो केटीको नाम उल्लेख गरिन तर त्यो बाहुनचा भनिने गुण्डाको नाम सक्कली नै उल्लेख गर्नुको तात्पर्य तेस्ताको नाम लुकाउनु गलत हो भनेर हो)