आज त खोइ !  चुरोट नि लाग्या जस्तो भो ! 

 

 

जिना, ब्रेकमा छतमा कुरा गरुम्ला ल । अलिक हिम्मत बटुलेर भनें, तर कुनै योजनाबद्द कथन थिएन यो मेरो, बातावरणलाई केही सहज पार्नुथ्यो तेसैले मात्र । 

अहिले नै भनन । कि जाने होर बाहिर कतै, एक दिन बंक मारेंगे तो क्या होगा ? आधीजती बचेँको चिया छेउतिर ह्वात्त फालेर उ मेरै छेउमा बस्न आइपुगी । 

हो नि, के नै हुन्छ र ? अंझ तेस्मा पनि तिमी जस्ती बहादुर केटीलाई ! स्यालाड बनाउदा काटियो होइन त त्यो ? मैले उस्को देब्रे हातको ब्याण्डेजतिर आंखाले ईशारा गरें । 

सब्को सामु कसरी भन्नु मैले ? मलाई लाज लाग्दैन कि के हो ? उ ओंठ लेप्र्याउंदै ठुस्के जस्तो गरी । 

एss ! jina the great लाई लजाउन पनि आउंछ र ? हजुरलाई त हात काटेर गीत लेख्न मात्रै आउंछ जस्तो लाग्याथ्यो त ! कांबाट आउंछ हं एस्तो चाइने-नचाइने काम गर्ने पागलपन ? रांची लाने बेला भाछ कि क्या हो ? मर्ने नै बिचार छ भने सिधै साइनाइड खाए भैहाल्योनी किन त्यो हातमा सानोतिनो काटिरनु ? चुरोट निकाल्दै मैले अलिक ठुलो स्वरमा भनें । 

लो करलो बात ! उल्टा चोर कोत्वालको डांटे ? तिम्ले त हो नि मलाई पागल बनाएको । मेरो हातको सुर्यको बट्टै उस्ले झप्टीई, एक खिल्ली निकालेर सल्काइ, लामो एक पप तानी, मेरै मुखतिर धुंवा छोड्दै "तैं मुले गल्ती गर्ने अझं तैं कड्किने" भन्ने आशयमा आंखा सन्काइ । मेरो रिस अब आश्चर्यमा परीणत भो, आज पहिलो पटक जिनाले सुर्य तानेकीथी, त्यो पनि कसैको अनुरोध बिना ! 

हेर, मलाई एस्तो फिल्मी कुराहरु आउंदैन र मन पनि पर्दैन । एस्तो बच्पना गर्नु गलत कुरा हो and you also know that. 

right now i know only one thing, my angry boy, and i love his anger, in fact his everything ! अहिले उ ओंठ खोलेर हांसेकी थि । तर मानिसको कहिलेकाइं केवल ओंठ मात्र हांस्दैन; उस्को आत्मा पनि हांसिरहेको हुन्छ, उस्को अंग-प्रत्यंग पनि हांसिरहेको हुन्छ, उस्को भाव-भंगी पनि हांसिरहेको हुन्छ - जिना अहिले त्यसरीनै हांसिरहेकी थि । मुहारमा कञ्चन ज्योति छाएर धप्प बलेको थियो, आंखाहरु सामान्य भन्दा केहीबेसी रसिला थिए - तर पर्याप्तता समेटिएर त्यहांभित्र केही कुरा घुमेझैं, केही कुरा नाचेझैं लाग्थ्यो उस्ले आंखाका नानीहरु एताउता चलाऊंदा, उस्का हरेक हाउभाउमा आज उन्माद चढेझैं थियो । हे दैव ! पहिलो बसन्तमा फुल्ने रहर गरेकी यो पालुवालाई म कसरी निमोठुं ? मेरो मनमा भुइंचालो जांदैथियो तर मुहारमा तेस्को प्रभावलाई रोकिरहेको थिएं । 

जिना, be serous यार । life is not a joke. म केही सिरियस मुद्रामा थिएं, उस्ले नि चालपाइछ क्यारे । 

you mean, its a no from your side ? उ अहिलेको-अहिलेइ ओईलाई । 

kind of, but we need to talk. मैले मुन्टो हल्लाउंदै उस्लाई हेरें, बिचरीका आंखा उदास थिए, मलाई नि कस्तो खल्लो लाग्यो । 

about what ? if its already done. पारी कतै टाढा हेर्दै अर्को लामो पप तानी । 

about us of course, i need to explain you. but its time for class i guess. मलाई अहिले बेलिबिस्तार लाउने मन नि थेन, टाइम नि थेन । 

alright lets go then. उस्ले मतिर नहेरी भनी । 

आ-आफ्नो झोला च्यापेर लागिम हामी, बाटोमा एकचोटी पुन: अनुरोध गरें उस्लाई ब्रेक टाइममा छतमा आउनलाई उस्ले 'हुन्छ' भन्ने पारामा टाउको हल्लाइ मात्र, केही बोलिन । 

 

 

कलासमा पनि खास्सै कुराकानी भएन । अरु त सदाझैं गफगाफमै ब्यस्त रहे, हामी दुई चुप्चाप; एकर्कासँग पनि कुरा भएन । एकपटक रियाले "हिरो, तिमी सेन्टी भाको त सुहाएन" लेखिएको चिट पास गरेकीथी, मैले केही जवाफ फर्काइन । "आज फेरी अल्छि लागेको हो ?" गुरुले नि एकपटक सोधेको थियो, मैले "हो" मात्रै भनें । मेरो देउता आज रिसा'छन् भन्ने उस्ले नि बुझेछ क्यारे तेस्पछी उसँग पनि कुरा भएन । आक्कल-झुक्कल म जिनालाई हेर्थें, उ मुहारमा बनावटी मुस्कान जम्मा पार्ने असफल प्रयास गर्थी र नजरहरु कहीं अन्तैतीर दौडाउंथी । बल्ल-तल्ल ब्रेकको घण्टी बज्यो । जिनाको ढाड्मा प्याट्ट हान्दै म निक्लिएं । 

ओ हिरो कता ? रियाले सोधेकी थि । म उनिहरुतिर हेर्दै नहेरी ढोकातिर जांदै दाहिने हातले कान्छी औंला देखाएर बाहिर निक्लें । पछी-पछी जिना आएजस्तो लागेर एसो घुमेर हेर्छु त रिया पो रैछे । हामी छतमा निक्लिने सिंढी चढ्दै कुरा गर्न थालिम । 

आज के भाछ तिम्लाई भनत ? अगाडि-अगाडी म थिएं पछाडिबाट मेरो दुबै पाखुरा समातेर मेरै साहाराले सिंढी उक्ल्या जस्तो रिया गर्दैथी । 

किन ? के भाको जस्तो देखेउ र ? म ठीक छु त । 

अरे मिस्टर मसँग झुट बोलेर के पाउंछौ, आलु ? 

अनी सांचो बोलें भने चाइं के पाउंछु नि, पिंडालु ? 

होइन, पेडा नै दिम्ला, पिंडालु त कोक्याउंछ । उस्ले हांस्दै भनी । 

भो तिम्रो बासी पेडा खानुपर्या छैन । तेल्ले नि पेट दुखाउंछ । 

हैन भन्या एकदम फ्रेश, म आफैले बनाएर दिम्ला । खुश ? 

तिम्रो बाबा त ब्यापारी भन्या हैन र ? अहिले त हलुवाइको छोरीको जस्तो पो कुरा गरेउ त ? मैले एती भनी सक्दा हामी छतमा आइसक्याथीम्, म मनमनै रिया किन आकीहोली, एस्को अहिल्लेइ तल जानुपर्ने कुनै काम पर्देनी हुने भनेर कामना गर्दैथें । तर झिनो आशा एउटा के थियो भने यो चुरोट नखाने भएकिले जिना आउनासाथ हामी तेही निउले बाहिर जाम्ला र भर्सक यो पछी नलाग्ली, तेतिन्जेल सम्म टाइम पास भएकै छ ! 

 

 

पेडा-सेडा खुवाउंदै गरौंला, अहिलेलाई यि यो लेउ । अनी अब सांच्चै भन खास कुरा के हो ? उस्ले गोजिबाट बबलगम निकालेर एउटा आफुले खाइ एउटा मलाई दिई । 

केही छैन हाउ त्यस्तो । भए म भन्दिनथें ? म अझैं पनि टार्ने प्रयासमा थिएं । 

केही misunderstanding भाको छ हो तिमीहरुको ? म झसङ्ङ भएं, खासमा उस्ले अड्कल काटेकी हो तर पहिलो तिर नै निशानामा हानी । 

छैन, तिम्लाई किन त्यस्तो लाग्यो र ? मैले केही बयान गर्नुभन्दा पहिले उस्को जानकारी बुझ्न चाहें । 

आज गुरु पनि नबोली बसेकाथिए कलासमा, तेइ भएर नि । तिमेरु दुई जनालाई एस्तो त कहिले देखेको थिईन । उस्ले मलिन स्वरमा भनी मानौ उ आफुलाई आज मेरो ठुलै दु:खमा सरीक गराइ रहेकीछे । ओहो बचियो बा ! केटीको तिर त निशानामा हैन, ठ्याक्कै उल्टो दिशातिर पो गैरा'रैछ, आफुलाई के-के न खुबै टांठी-बाठी भन्ठान्थी; खुच्चिङ ! मेरो मन दुई पललाई भएनी हांस्यो । तर लगत्तै मनमा औडाहा हुन पनि थालीसक्याथ्यो, जिनाले किन ढिला गरी भनेर । 

गुरु र मेरो बिचमा कहिलेइ त्यस्तो हुंदैन हो, आज उस्लाई नि कुरा गर्ने मुड थेनहोला । छतमा निक्लिने ढोकातीर हेर्दै मैले भनें । 

तिमीहरु दुबै जनाले एउटै केटी मन पराएछौ, by chance भनेनी ? हामी दुईबिच सब कुरो ठीक छ भन्नेमा ढुक्क भैसकेपछी अब रिया जोक गर्नथाली । 

के गर्नु काटेर आधी-आधी बांड्नु मिलेन क्यारे, कुर्बानी नै दिनुपर्ला । बेफ्वांकको प्रसँग भएकोले रत्तिभर दिमाग नखर्ची भनिदिएं मैले । 

ए, अनी कुर्बानी चाइं कल्ले दिन्छ नि, गुरुले कि तिम्ले ? 

गाई कि त्रिशुल गर्ने नि । 

हैन, केटीलाई नै रोज्न लाउनेनी । त्यो better option हुंदैन र ? 

किन ? केटाको माया चाइं माया नै होइन र ? जंगिंदै भने मैले, अलि-अली चिढ्-चिढ हुन थाल्याथ्यो अब मलाई । आफुलाई भने जिना कतीखेर आउली भन्ने भैराको बेलामा, यो भने तुक न बेतुकको कुरोलाई लम्बेतान खिचिरहेकी छे । 

ओहो तिम्रो रिस ! मैले त एती मात्र भन्न खोजेको हुंकी .. एदी त्यो केटी .. (दुबै हातले मेरो कम्मरलाई बेरेर गम्ल्याङ्ग अंगालो हाल्दै रहस्यपूर्ण भावमा मुस्काइ उ) .. म रहेछु भने, अनी के गर्छु तिमी !!?? 

उस्को एस्तो अप्रत्यासित ब्यबहारले एकछिन त म प्रतिकृया रहित, शुन्य भएं ! हं ! के गर्छे यो !! जोक गरेकी हो ? एसो उस्को आंखामा चिहाएं - होइन, केटी त सिरियस नै देखिन्छे त ! 

ह्याss खै छोड, के जिस्किरा ? मैले उस्को हात हटाउन खोज्दै भनें, सायद उस्को सिरियस-जोक नि हुनसक्छ भन्ठानेर । 

किन ? यहाँबाट कुदेर देखाम् ? उस्ले आफ्ना हातहरु अब त मेरो कम्मरबाट पिठ्युंमा पुर्याएर झन चपक्कै टांस्सिंदै सोध्छे ! आंखा अंझै पनि मेरा आंखाबाट हटेका छैनन्, अनी उही रहस्यमयी मुस्कान ! हे राम, यो श्राप हो कि बरदान हो ? कोइ रगतले चिट्ठी लेखेर पठाउंछन्, कोइ छतबाट हाम्फाल्छु भन्छन् ! 'इधर खाइ उधर खाइ, बिच्मे लट्के अर्जुन भाई' भन्या जस्तो आफुलाई भो ! 

रिया, प्लिज यो बारेमा हामी पछी discussion गरुम्ला नि, i need some time please, please. मैले दुबै हातले उस्को अनुहार समातेर माया गरेजस्तो देखाउंदै सम्झाउने प्रयास गरें, अंझ अर्की माया देखाउनु पर्ने त झुल्केकै थीइन ! 

ok dear, take your time. एती भन्दै अब त उस्ले मेरो गालामा चुप्प म्वाइ पनि खाइदी, भो त ? 

तल जुम्न, चुरोट खाउं-खाउं लाग्यो । जिना नआउने छांटकांट देखें मैले, अब त आइहाले पनि अर्को भांड्भैलो मच्चिने निश्चित थियो । 

हवस हजुर । उ फेरी जोल्टिन आइपुगी ! 

तिमी क्यान्टिनमा अर्डर गर्दै गरन ल, म चुरोट फुकेर आइहाल्छु । उबाट पिछा छुटाउनलाई बनें । 

के खाने ? छुट्टीने बेलामा सोधी । 

जे भए नि हुन्छ । आज दिमाग घुमिरहेको बेला खानु-प्युनुसँग त मतलव थेन झन स्वादको कुरो त बालै भो ! 

something special खानुपर्छ आज । उ उफ्रिंदै गै, म नि कलासतीर दौडें । 

 

 

जिना खै त ? चुरोट सक्याथ्यो मागुम्ला भनेको त । जिनालाई नदेखेपछी सोधें, कलासमा जीवन र रुबी मात्र रहेछन् । 

जिना त गईन त, मेरो चुरोट लैजाउन । जीवन ले भन्यो । 

होइन ठिकै छ म बाहिरै लिम्ला । मलाई लाग्यो जिना चुरोट खान बुद्दी दाइकोमा गएकीहोली । 

घर गइन भन्या ! 

केरे ? किन ? कतिबेला ? मैले आत्तिंदै सोधें । 

अघी केहीबेर अगाडि, साह्रै टाउको दुख्यो रे अनी हातको ड्रेसिङ नि गर्नु रहेछ । 

गुरु र शरु नि ? 

क्यान्टिनतीर सायद, हामी त खाएर आइसकिम् । खोइ अहिले बाहिर गएकी । 

जिनाले मलाई केही भनिन ? 

नाइ त । तिमी कां थियौ र ? 

माथि थिएं यार, ल गएं म नि क्यान्टिनतिर । 

 

 

क्यान्टिनतिर जांदै गर्दा मलाई भाउन्न हुनथाल्यो अब । एउटी ठुस्केर घर लागिछ, अर्की फुर्केर 'क्याण्डल डिनर' कुरिरहेकीछ ! अहिलेइ त शनिको ग्रहजाप गराउनु पर्ने बेला भैसक्यो झन यो तीनकुने पिरतिको पर्दाफाश भो भने, कुन चाइं कोटी हवन गराउनु पर्ने हो ? खाइ न पाइ छाला' टोपी लाई भन्या एही हो क्यारे ! औंशी अघिको जुन जस्तो अनुहार लिएर क्यान्टिन छिरें तर त्याहां त झलमल्ल चौधवीका चांद लागिरहेको थियो । भोक नलाएनी खानै पर्‍यो नत्र फेरी अर्को रडाको मच्चिने, बिच्मा २-४ चम्चा त जुलियट मैचाले आफैले 'प्यारले' खुवाइदिनु भो, त्यो त झन लट्ठिले किलेर भए नि खाइदिनै पर्ने भो । बडा जोड-जुलुम गर्दा पनि आधा भन्दा बेसी सकिएन, अब त बान्ता नै आउला जस्तो हुनथाल्यो । 

मलाई त पुग्यो, चिया खान जान्छु, तिमी खानेभए खांदै गर ल । मैले उठ्दै भनें । 

होइन म नि जाने ! पैसा तिमी देउ ल आजको । खांदै गरेको सब्थोक चट्याक-चुटुक छोडेर उ पनि रेडी भै । म वालेट निकालेर काउन्टरतीर जांदैथिएं "था छ, आफ्नो पहिलो खर्छ श्रीमानको भो भने शुभ हुन्छ रे" भनी रियाले । मलाई तेइ वालेटले आफ्नो खप्परमा बजाउं जस्तो भो । बाहिर चुरोट खान निस्किन्छु भनेको फेरी पछीपछी ! सायद श्रीमानको पहिलो खिल्ली श्रीमतीसङै खाएको पनि शुभ हुन्थ्यो कि कुन्नी ! 

आज अर्की बैनी आउनु भएननी ? बुद्दी दाइले चहराइ रहेको घाउमा एक पसर नुन-खुर्सानी छरे । म चुप्चाप चुरोट तानिरहें । गुरुले खोइ कताबाट हामीलाई देखेछ, उ पनि फुक्न आइपुग्यो । 

किन ? आज चुरोट मात्रै ? लु बुद्दी दाई तिन्टा चिया ल्याउनुस् । उसैले अर्डर गर्‍यो, म अझैं पनि चुप थिएं । 

हो हो, आज त गुलियो खानै पर्छ । रियाले थप्दै मतिर हेरी, गुरुले पनि के सोच्यो कुन्नी मैतिर हेर्यो, म त अघी देखी चुप नै थिएं ! चिया सक्किनै आंट्दा कलासको घण्टी पनि लाग्यो, गुरुले गोजिमा हात छिराउनै लागेको थियो, रियाले पुलुक्क मतिर हेरेर मुस्काइ, लौ ! फेरी एकबार शुभकार्य गर्नुपर्‍यो भनेर गुरुलाई रोक्दै आफैले पैसा तिरें । 

 

 

कलासमा अब रियाका चर्तिकलाहरु सुरु हुनथाले; लक्ष्मीमाताले जती धन ओइर्याएनी, ईन्द्रदेवले जती पानी वर्ष्याएनी - त्यो बरु कुनै कालघडिमा सिध्धिने-रोक्किने संभावना हुन्थ्योहोला तर 'श्रीमतीजी' का मुस्कानले किन पूर्ण विराम लाउंथे र ? अनी उस्तै उस्का ईशारा र आंखा सन्काइहरु । मलाई त अब हन्हनी ज्वरो आउला जस्तो पो हुनथाल्यो । कत्तिखेर कलास सक्केला र कोठामा पुग्नासाथ पुरै एक फाइल दन्काएर बंग्रङ्ग फाल्लिम्ला जस्तो हुनथाल्यो । कैलाशतीर गएर एक खुट्टे तपस्या गर्नु बरु अलिक सजिलो हुंदो होकी, त्यो दिनको कलास सक्काउन मलाई त्यो भन्दा नि गाह्रो लाग्नथाल्यो । 

 

 

जसोतसो पार लगाइयो त्यो दिनको नैया । गुरुबा र म संगसंगै निक्लिम कलासबाट । अरु सिंढीतीरै हुंदा म तल आइसक्याथें, तेइपनी केइ सिप लागेन । एस्सो पछाडि फर्केर हेर्छु त - रनर'प त ट्याक्कै फेरी 'श्रीमतीजी' नै ! अरुका बाउको के ताकत ? आज धेरै नै शुभकार्य गराउने संकल्प रहेछ वहाँको, गेटनिर आउनसाथ फर्माइस भो, "मलाई क्याडबरी किन्देउन" । जो माते भन्दै आदेश तामेल गरें । छुट्टीम भनेको पुन: उतैबाट हुकुम भो "तिमी चुरोट प्युंदैनौ ?" लौत भनेर त्यो नि फुकियो । अन्तिम सजाय घोषणा भो बल्लतल्ल, " मलाई धेरै नकुराउ है, take your time but do fast." तेस्मा नि मुन्टो हल्लाउंदै लागें म दशैंलाई किनेर ल्याको खसी जस्तै महसुश गर्दै । 

 

 

कोठामा पुग्नासाथ फ्यात्त झोला फालेर कपडा पनि नफेरी बचेँको रेड लेबल निकालें, पुरा बोतलमा करीब क्वाटर जती मात्र बांकी रैछ, drawer बाट एउटा फाइल नि निकालेर लागें गुरुको कोठातीर । 

ओए तंसंग जांड बच्याछ ? 

रैछ त तैंसँग ! उस्ले change गर्दै भन्यो । 

अलिक पुग्दैन कि भनेर नि । खोइ निकाल्न छ भने । 

पख् है त आधी जती छ कि ! उस्लेनी बचेँखुचेको निकाल्यो । 

तं नि खाने भए गिलास निकाल् । 

एक्लै खाएर मर्ने बिचार छ र साले ? उss फाइल नि बोक्या रैछ फेरी ! हैन तंलाई के भाछ आजभोली, केइ भन्दा नि भन्दैनस् । 

छोड् यार आज खाने मन छ । त्यो दिन खाना नि खान गैएनछ, औषधी र जांडै खाएर ढलिएछ । 

 

 

भोली बिहान संधै भन्दा अलिक छिट्टै पुगेर बुद्दी दाइकोमा जिनालाई कुरी बसें । अहं उ कतै देखा परीन, उस्को रेगुलर टाइममा पनि देखा परीन । आफ्नो खप्परै उस्तो, बरु रिया पो छिट्टै आइपुगी र बसी मेरो छेवैमा ! अब त्यहाँ कुरिबस्नु पनि बेकार छ भन्ने ठानेर कलासतीरै लागें । रियालाई एकछिन अल्मल्याएर पुगें म छतमा, कलास सुरुहुनु भन्दा अघी आइपोहाल्छेकी माथि भन्ने आशाले । कलासको घण्टी नि लाग्यो तर अहं उ माथि उक्लिन । कस्तो रिस हो त्यो ? हुन त जातैले पाएर पनि होला ! भन्ने सोच्दै म तल ओर्लिएं । अब ब्रेकमा कसरी जिनालाई रियाबाट अलग्याउने हो ? यो मेरोलागी आंखा बन्द गरेर सियोमा धागो छिराउनु जत्तिकै मुश्किल थियो तर, केही न केही तिक्डम त ननीकाली धरै पनि थिएन । म दिमागमा जोड दिंदै कलास भित्र छिरें, जिना त त्यां पनि छैने ! सिट रित्तो छ, ब्याग धरी छैन ! 

 

 

ब्रेक कुर्नु फेरी तेत्तिकै महाभारत भो । रियाले उत्तिकै इरिटेट गरिरही । शरुले बेला-बेला मलाई हेर्थी, मैले जिनालाई मिस गरेकोछु जस्तो लागेर होला । गुरुले एकचोटि बिस्तारै सोध्यो, "तंलाई केइ था छ किन नाआएकी ?" मैले नाइ भन्ने पारामा टाउको हल्लाएं । रुबी र जीवनलाई बालै थिएन क्यारे, आफ्नै सुरमा खास-खुस गरिरहे । 

 

 

ब्रेक हुनेबित्तिकै रियालाई, अर्डर गरिराख म चुरोट खाएर आउंछु भनेर बाहिर दौडें । चुरोट त बाहाना थियो, खासमा जिनालाई फोन गर्नुथियो । १०-१२ पटक सम्म डायल गरिरहें, घण्टी गैरहन्थ्यो तर उताबाट फोन नै उठेन । 

क्रमश:  

 

Last edited: 21-Dec-12 07:50 PM