स्कुले दिन बित्दै थिए, म भने निशा (ऊस्को नाम) सँग नजिकिंदै थें । कसैले यहाँ नाम मात्र भनोस् .. मैले ति सब पापड बेलिसकेकोथें, ऊस्लाई पट्याउन । नोट सारीदिने, HW र CW गरिदिने, चाट्को पैसा तिर्ने .. यि सब सामान्य भईसक्या थे । कैयौं पटक त मैले आफैले बडो मेहेनत गरेर बनाएको आंपको अचार ऊस्लाई दिंदै भन्थें .. ममिले बनाइदिस्या, आंपको अचार भनेसी उ हुरुक्क हुने; trick त खेल्नै पर्‍यो ! म सरासर हिंडे भने ५ मिनेटमै स्कुल पुग्थें, ऊस्को भने आधी घण्टा जस्तो लाग्थ्यो .. तर म ऊल्टो round मारेर ऊस्को घरतिर झुल्किन्थें धेरै जसो .. ऊसङै स्कुल आउनलाई । I love you शब्दको प्रयोग भईसकेको थेन, ऊतिबेला भन्न पनि गाह्रो लाग्ने ! तर मनले ठानेको थियो, हामी एक दुजे कालागी नै बनेका हौं । मैले थुप्रै गितिकथा र कविताहरु लेखेको थिएं त्योबेला, ऊस्को चित्र त कती कोरियो - न भनी साध्ये न गनी साध्ये  

 

 

1st क्लासको सर ढोका बाहिर निक्लिन नपाउंदै बिनुले सोधी "तिम्लाई सब्से धेरै के मन पर्छरे ?" 

के ?

ऊस्ले ईशाराले निशालाई देखाइ अनी ऊस्को आंखाको बारेमा पनि केही भन्ने कोशीस गर्दै थि । आफुलाई खपीनसक्नु भो, अगाडि गएर निशालाई एस्सो हेर्छु त - हेरेको हेरेइ भएं । hazel eye वाली मेरी राज्कुमारीले आज गाजल पनि ला'की रईछ ! उ केही लजाइ, मेरो मानसपटलमा गुलाम अली सा'ब आईपुग्नुभो ... गाजलु ति ठुला ठुला आंखा ... 

त्यो दिन अन्त कतै ध्यान केन्द्रित भएन, खाली ऊस्कै बारेमा सोचिरहें .. मैले त हाम्री छोरी भई भने कस्ती होली भन्ने कल्पना सम्म गरी भ्याएकोथें । गुरुजनहरु मलाई जान्ने शिश्यमै गन्नुहुन्थ्यो तेसैले हत्तपत्त मलाई question गर्नु हुन्थेन, तर त्यो दिन कुन paragraph बाट कुन line को चर्चा हुँदैछ; तेतिमात्र पनि सोधेकोभय - मेरो खटिया खडा थियो । 

 

 

 

अब हिम्चिम अली बढेको थियो, मेरो घरमा आना-जाना पनि सुरु भाथ्यो ऊस्को । यो ज्यानलाई शनिबार भनेपछी तासमा जुट्नै पर्ने .. पलेटी ठटाउंदै म कतै फ्लाश र दैला-पकड्मा जोतिएको हुन्थें; के था' कुनै-कुनै शनिबार उ मेरै घरमा दिदिसँग नाटक सुन्न आउंथी । मलाई सरुभक्तका नाटक साह्रै मन पर्थे तेतिबेला, प्राय: शुरविर पन्डित दाइकै आवाज सुनिन्थ्यो । कहिले काहीं राती एक्लै सोच्थें; म पनि मदन दाई जस्तै हुन पाय ! ऊतिबेला मदन दाश श्रेष्ठ दाई रेडियो नेपालमा, नाटक महासाखाको निर्देसक हुनुहुन्थ्यो क्यारे .. मलाई खुबै डाहा लागेर आउंथ्यो; महिशाशुर र कंस बनेर वहांले अट्टाहस लगाउंदा - अतुलनिय लाग्थ्यो । 

 

 

धेरै नाटक सुनियो तर चियाको चुस्की र ऊस्को खैरो कपाल मुसार्दै नाटक सुन्ने साईत कहिले जुरेन, आफु जुवाडे जो परीयो । 

 

 

निशा आ'की थि, खै कता रबिन्द्र शरकोमा ट्युसन जाने होकी भन्दैथी .. 

अरु केही भनी !!?? 

दिदिले मेरो आंखाको चमक पढिसक्नु भाथ्यो क्यारे भन्नुभो "धेरै तासमा नझुल रे, कहिलेकाँही घरमै बसे नि हुने नि" 

टेस्ट आउनै लागेको थियो, ऊस्ले मेलो-मेसो मिलाइसकिछ । म अब ट्युसन नपढी किन छोड्दो हुँ !

मेरो घर बजारको center मै थियो, तल्लो बजारमा भेला भएर फेरी १५ मिनेट जती हिंड्नु पर्थ्यो रबिन्द्र शरकोमा पुग्नलाई तर who care ? त्यस्तो जाबो १५ मिनेट त ५० चोटि हिंड्न तयार थिएं म । तेसै पनि रातभरी डुल्ने बानी थियो (लगभग १ बजे सम्म), कहिले मेरिवाली - कहिले गुरुकोवाली र कहिले अर्का एक मित्रकी वालीको गल्लीतिर बेफ्वांक्मा चुरोट तान्दै हिंडिन्थ्यो .. । ट्युसन पनि सुरु भो, रमाईलै हुँदै थियो - चाट्को बिल अंझै पनि मेरै नाममा थियो, गुरु कहिले sprite र fanta किन्थ्यो - कहिले rio जुस, केटीहरु पनि कैलेकाहीं चाउमिन खान जाउं भन्थे; आफै pay पनि गर्थे । कहिलेई नसक्कियुन् भन्ने दिनहरु सक्किंदैथे, अनी हाम्रो टेस्ट पनि सक्कियो । 

 

 

टेस्टको result को दिन थियो, म भान्सामा खाना खांदै थें - त्यो दिन अली ढिलै भाथ्यो क्यारे .. तर मलाई केको हतार ! एक त आफुलाई मन पर्ने परीकारहरु पाकेको - बंगुरको मासु, तोरिको साग, टिम्मुरको अचार, हिङ्ले झानेको कालो दाल; यो ज्यान तेसै मस्त थियो । अनी दोस्रो कुरा, मैले result guess पनि गरी सक्याथें । म पक्कै पास हुनेछु, ढुक्क थिएं - 1st 2nd 3rd ... मलाई केही लिनु-दिनु थेन । म खांदै थिएं बिनु र मेरी राजकुमारी अत्तालिंदै छिरे भान्सामा । 

 

 

अरे कांबाट ? किन ? के भो ? भित्र बैठकमा बसन .. 

तिम्ले result हेर्या छैनउ ?

अहं छैन, के भो र !?

गुरुको त नामै छैन .. 

के रे ? seriously ? तिमेरुले आफै हेर्या त हो ? ल-ल हिंड त हेरुम् । हात मात्रै हतार-हतारमा धोएं भनेको त चप्पल पनि हतार मै लाईएछ, देब्रेवाला ममीको परेछ, दाइने चाइं आफ्नो ! दिमागमा तर सब भन्दा ठुलो प्रश्न एही थियो - गुरु कसरी फेल भयो ? 

क्रमश: