“ त्यो दिन सृष्टि संग कुरा गरे पछी यस्तो लाग्यो दाई जिउनु व्यर्थ रहेन छ , जिउनुको अर्थ पिउनु मात्र रहेन छ. अहिले सम्म  जिएको जिन्दगीमा बल्ल ज्यान आए जस्तो भयो”  उमेश भाई जिन को चुस्की संगै भन्दै थिए, म सुन्दै थिएँ  एउटा जीवन कथा एउटा भरिलो ब्यथा.

उमेश भन्दै गयो ....

त्यो भन्दा पहिला लाग्थ्यो जिन्दगीको कुनै रंग छैन, उराठ लाग्दो बगर जस्तो, नभ नभएको सगर जस्तो . सानैमा देखि बाबाले बोर्डिंग त्यो पनि कालिंपोंगमा राखी दिनु भयो . प्रिन्सिपल र अरु टिचरहरुको तानाशाही शासनमा दास बनियो. पेट भरिन्जेल खान नपाएको भन्दा नि ठेस लाग्दा “ के भयो बाबु ?” भन्दै फु..फू गरिदिने मायाका हात र सास केही थिएन . मम्मीलाई सम्झन्थे, एकान्तमा रुन्थे .. बाबालाई सम्झन्थे , एकान्तमा सुक्कसुक्का गर्थें .... लाग्थ्यो मलाई कसैले माया गर्दैनन्. २-३ महिनामा बाबा आउनुहुन्थ्यो, कहिले काहीं मम्मी . २-३ महिना पछी फुल्थें, त्यो पल लाई कैद गरेर अर्को २-३ महिना सम्म राख्ने कोशिश गर्थें तर होस्टल को अमिठो खाना र भोको पेटले २-३ दिन मै घर सम्झिन्थे.

एवं रीतले १२ क्लास सम्म त्यतै पढियो . पढाईको हिसाबमा अब्बल नै नभए नि कम्जोर बिद्यार्थी थिइन. बाबाले इन्जिनियर बन्नु पर्छ भन्नु हुन्थ्यो, आफ्नो पनि म्याथ राम्रो भएकोले इन्जियारिंगको प्रवेश परिक्षा दिइयो. सहजै निस्कियो.

चार बर्ष पुल्चोक क्याम्पस र होस्टल ओहर दोहर गर्दै बित्यो . साथी संगी संग रम्दै, कहिले काहीं दुख मा गम्दै ... इन्जिनयर पनि भैयो . धेरै केटी साथीहरु संग संगत गरें. कसैमा बिशेष आसक्ति थिएन. कुनै बिशेष लागेन . तर सबै जसो संग सुमधुर सम्बन्ध रह्यो सिर्फ त्यो काली पूनम संग बाहेक.

पुल्चोक होस्टलबाट निस्के पछी त सुकुम्बासि भैयो . मामा माइजु को घर थियो काठमाडौमा . केही दिन शरण लिएँ . गोजीको पैसा रित्तिनु अघी जागिर खोजीमा निस्कें. सबै जसो इन्जिनियरहरु विदेश जाने चक्करमा हुने भएको ले कि कुन्नि एउटा मझुला खालको कनसल्टेनसीमा जागिर मिल्यो . साइट गरिरहनु पर्ने झन समाइलो लाग्यो . साइट प्राय जसो पूर्बी नेपाल .. आफ्नो घर गाउँ . महिनामा एक पल्ट जसो घर जान पाउने . खुशी सुस्त सुस्त आए आए जस्तो चाही भयो.  लक्का  जवान एक्लो छोरो, मम्मीले अब तेरो बिहे धुमधाम संग गर्नु पर्छ बुझिस ... केटी आफै रोज्या छस कि हामी खोजम ... भन्नु हुन्थ्यो .

मम्मी आफै खोजिसियोस न हजुर जस्तै .. लाटो हुन खोज्थें .. हुन त आफुलाई जीवन जगत संग बाँधिनु अघि करियर लाई आकार प्रकार दिनु पर्छ भन्ने दिव्यज्ञान कसैले दिए जस्तो र त्यहि नै ठुलो काम जस्तो लाग्थ्यो .

अलि २-४ बर्ष काम गर्छु,  पैसो नि जोगाड गर्छु अनि धुमधाम संग बिहे गरुला नि हुन्न मम्मी?

हैन अर्को जेठ मै गर्नु पर्छ बाबु, २-४ बर्ष सम्म बाचिएला न बचिएला के थाहा ? काल को के भर ?

कस्तो स्याड कुरा गरिबक्स्या हजुरले. हजुर जस्तो हेल्थी र  एक्टिभ लाई नि केही हुन्छ ?

अर्को महिना काम कै सिलसिलामा बुद्ध इअर् बाट बिराटनगर गएँ . घरदैलो सम्म प्लेन जाने .. भाग्यमानी नै छु जस्तो. घर पुग्दा मम्मी खाटमा देखें . झसंग भए . बाबा नि घर मै हुनहुन्थ्यो. बिजिनेस मा फुर्सद कहिलेइ नहुने बाबा संगै हुनु ले “केस: अलि सिरियस जस्तो लाग्यो.

मम्मी के भयो हजुर लाई ? मेरो बाल शुलभ प्रश्न .

"खै जरो आएको २ हफ्ता जती भयो . ओम मेडिकल स्टोर को बाबु काजी दाइ ले भाइरल हो सिटामोल ले ठिक हुन्छ २-३ दिन मा भन्थ्यो . जरो घटेन . ड्याडी ले घरमै डाक्टर भण्डारी बोलाएर देखाउनु भयो . भण्डारी डाकसाहेब ले नर्सिंग होम मै थ्रु चेक अप गर्नु पर्छ भन्नु भयो . नर्सिंग होममा चेक गरेर आइसकें . डाक्टरले आराम गर्नु भन्नु भएको छ . जरो घटेको छ . तर कम्जोर फिलिंग भैराख्या छ . बाबालाई थाहा होला के भाको मलाई भनेर . डाक्टरी भाषा बुझ्दिन म ."

बाबा भान्सामा आमाको लागि खाना तयार गर्दै हुनु हुन्थ्यो .

बाबा, मम्मीलाई के भाको ? डाक्टर अंकल के भन्नु हुन्छ . सम्भावित दुर्घटनाबाट बेखबर मैले सोधी हालें . बाबाको मुहारमा कुनै चमक थिएन . सधैं को हँसमुख बाबाको तेजमा ग्रहण देखिन्थ्यो. तँ आफै हेर भन्दै दराजबाट नर्सिंग होम को रिपोर्ट फाइल दिनु भयो .

“Stage III Uterine Cancer” देखे पछी म त्यहीं को त्यहीं ढलेछु ....

क्रमश: