इलाहाबाद एक्स्प्रेस

भाग २ - मिशन फत्ते

हामी चारै जना दूतबासबाट सिधै ईण्डियन एअर्लाइन्स को अफिस दरबार मार्गको लागि हिड्यौं । त्यसो त हामीले हिन्दी नजानेको कहाँ हो र। त्यो बंगाली मजुमदारको भन्दा अच्छा हिन्दी हामी बोल्छौ होला तर हिन्दी नबुझे जस्तो गर्नु हाम्रो सामरिक रणनीती को अंग थियो । दूतबास आउनु अघी नै इलाहाबादमा नागरिक हावाइ अडडा छ भन्ने यकिन भाको ले पनि हामीले अडान लिएका थियौं । कोलम्बो प्लान अन्तर्गत हामी भन्दा अघी दशौं ब्याच इलाहाबाद आए गए सबैजना बनारस भएरै आए गए, त्यसमा कुनै शंका थिएन । हामी भने अर्कै मूड मा थ्यौं ।

इण्डियन एअर्लाइन्स अफिसका एक जाना कर्मचारी मिस निहारिका दुबेजी सँग हाम्रो कुरा भयो । सबैभन्दा पहिला त बनारस भएर जाने सल्लहा दिइन । यो सल्लाह मान्ने भए त दूतबासमा किन हल्ला गर्थें ? हामीले भन्यौं - जहाँबाट जसरी हुन्छ, इलाहाबाद सम्म प्लेन मा जानु छ, टिकेट मिलाउने जिम्मा तपाईंको ।

हाम्रो जिद्दी को पछाडी प्रभु त कायल भए भने मिस दुबे घायल नहुने कुरै भएन । फोन मा ब्यस्त हुन थालिन् , टिकेट खोज्न ।

आधा घण्टा जतिको अथक् प्रयास पछी दुबेजीको अधर् मा मिठो मुस्कान देखियो । अर्थात टिकेट मिलेको छनक छन्किदै थियो ।

" टिकेट त मिल्ला जस्तो छ तर........."

"तर किन नि ?"

"यु ह्याब टु फ्लाई दिल्ली फस्ट् एन्ड डेन ह्यब टु टेक डोमेस्टिक फ्लाईट भाय लखनौ "

एक छिन हामी सल्लाह गर्यौं , "ठीक छ हैन त साथी हो" , शर्माको प्रस्ताब ।
ठीक छैन भन्ने को ? त्यसैको लागि त यती परिश्रम गरी राख्या ।

"बरु दिल्लीमा २ दिन घुम्ने समय मिलाए कसो होला , दिल्ली सयर पछी इलाहाबाद जाऔं । पशुपती जादा सिद्रा को ब्यापार । मखुला ?? "

मैले नि एक प्रस्ताब तेर्साइ हालें।

बडा असली कुरो गर्‍यो यो राहुले ले , सुरेश दङ्ग थिए ।

हाम्रो कुरा मिले पछी मिस दुबे को मुस्कान संगै हामीले ४ मुस्कान थपिदियौं ।

हामी दिल्ली लखनौ भएर जान तयार छौं तर एउटा शर्त छ । "दिल्ली पुगेको दुई या ३ दिन पछी मात्र इलाहाबाद को लागि फ्लाइट हुनु पर्दछ ।"

 
" नो प्रोब्लम, दिल्लिको को लागि हफ्तामा ५ फ्लाइट छन । मिली हाल्छ । " अझ एक मुस्कान थपिन । तर इलाहबाद को उडान हफ्तामा २ दिन मात्रा छ , आईतवार र बुधवार ।"

क्यालेन्डर अघी राख्दै औलामा दिन तारिक गन्न थाल्यौं  । अगस्ट ३ मा रजिस्ट्रेशन भने सि २ को सांझ सम्म पुग्नु पर्‍यो। भने सि २ दिन दिल्ली घुम्न राखे पछी ३० जुलाईमा उड्नु पर्‍यो। २ अगस्ट आइतबार फ्लाइट सेड्युल पनि मिलेको । कुरा सर्बसम्मतले फाइनल भयो । जुलाई ३० मा राजाधानिबाट राजाधानी उड्ने, २ तारिक कालेजको लागि ।

त्यै अनुसार ४ टिकेट मिलाई दिन अनुरोध गर्‍यौं र पैसाको लागि इन्डियन एम्बेसीलाई फोन गरे पुग्छ भन्यौं ।
एक छिनमा  टिकेट तयार भयो । मिस दुबेले पेमेन्ट कन्फर्म गर्न दूतबास मा लागाइन। ४ वटा खाम भित्र हाल्दै " कङ्रचुलेशन, ह्याभ अ नाइस जर्नी " भन्दै अन्तिमा पटक मुस्काइ ।

" थ्यांक यु" भन्दै हामी मिशन फत्ते भएकोमा दुबे को मुस्कान भन्दा ठुलो र फराकिलो मुस्कान सहित् फर्क्यौं ।

जिन्दगी मा पहिलो पल्ट् हावाइ टिकेट देख्दै थिएं म , प्लेन चढ्ने कुरा र पर को हो । सुरेशले बोइङ चढेको कथा सुनाउथ्यो, शर्माले ट्वीन् अटर  । खेलौना प्लेन देखेको र कागज को प्लेन उडाएको भन्दा बेसी अनुभव म मा थिएन । संभवत परिवार मै पहिलो ब्यक्ती जो प्लेन चढ्ने सपना देखी रहेछ । घरको छानो माथिबाट उडेका चिलयान देखेर रोमान्चित हुन्थे, अहिले चढ्न पाइने भयो । त्यो भन्दा महत्वपूर्ण कुरा त कोलम्बो प्लान मा पढ्न पाउनु र त्यो क्रममा कुनै बाधा अडचन अब बाँकी नरहनु थियो ।

टिकेट लिएर भोली फेरी एम्बेसीमा आबश्यक चिट्ठी पत्र लिन ११ बजे भेला हुने गरी आ-आफ्नो घर लाग्यौं । शर्मा महाराजगंज तिर, सुरेश, डिल्लीबजार तिर लागे । म र श्री राम असन हुँदै हनुमान ढोका भएर जाने क्रममा संगै थियौं । असन पुगे सि श्री राम साथी भेट्नु छ भन्दै साथी-नी भेट्न भोटाहिती मै मोडिए ।

 एक्लै हातमा रातो र सेतो धर्काले अंग्रेजी अक्षर ए जस्तो देखिने चित्र अंकित खाम लिएर मनमा अनेक कुरा खेलाउदै हिड्दै थिए । "जाने दिन  अब धेरै बाँकी छैन। तयारीको लागि पैसा चाहियो । सुटकेश लुगाफाटो किन्नै पर्‍यो । अक्टोबर न भै पैसा आउँदैन रे दिल्लिबाट । अगस्ट सेप्टेम्बर अक्टोबर सम्म खानै पर्‍यो । मलाई थाहा थियो, घर मा पैसा छैन ।"

 तै पनि भन्नै पर्‍यो, टिकेट देखे पछी त दाई ले पनि खुशीले कतैबाट पैसा जोगाड गरी दिनु हुन्छ नि भन्ने झिनो विश्वाश जाग्यो र मन मनै मुस्काएं । काल भैरब स्थान पुगी शाक्य रैछु ।

"हे राहुले  बडा एक्लै हासे छस नि, के भयो ?"  अर्को कोलम्बो प्लान वाला साथी उमेशको ब्यङग मा झसङ भएं ।

हाम्रो कन्फर्मेशन आयो नि , अनी टिकेट लिएर आएको। तेरो आयो ?

क्रमश: