अशिक्षा, अन्धबिस्वास र गरिबिले रुमलिएको हाम्रो गाँउ समाजमा शैक्षिक, आर्थिक र समाजिक क्रान्तिको आवस्यक छ। भोलि  हुतियाराको  (बनाना रिप्बलिक)जमात को रुपमा  कहलिनेछौ अहिले अरुले गर्ने आसामा पछि हट्ने हो भने, गोर्खालि भनेर कलाएको देशमा अहिले सच्चा गोर्खालि खोज्न बिर्टिस आर्मि, सिङ्गापुर वा भारतिय आर्मिमा जानु पर्ने बेला आइसकेको छ। शिक्षा दिने स्कुल  मागि खाने भाँडो र राजनैतिक भर्ति केन्द्र बनेको छ।हस्पिटल त राजनिति गर्ने पल्याटफ्रम अनि तपाईहाम्रा  गरिब , असाहाय, बुढा बुढि, सुकुम्वासि, पिछडियएका जात भोट बैंक बनेका छ साथिहो भन्नेनै हो भने  समाजमा पिछडिएका, गरिब असाहाय सम्म पुग्ने हाम्रा ट्रयाकहरु लगभग प्यारालाइसिस भएको बिरामि जस्तो भैसकेको छ। सरकारि स्कुलहरु मालफ्कसन भएको युसपि एडाप्टर जस्तो जिउँदो लास बनेर ऊभिएकोछ। अब सरकारि स्कुल तपाई हाम्रा दाजु दिदि भाइबहिनिले होइनन भारतिय बिस्तारबाद लादिएका मेरा भारत माहान भन्ने जमातले सरकारि स्कुल चलाउने ठेक्का पाएका छन।

हुन सक्ला म एकले यिसबैलाई परिबर्तन गर्न नसकुला अरुकेहि गर्न सकिन भने पनि हप्ताको एक दिन गाँउको सरकारि स्कुल मा भोलिएन्टर भएर यस्ता दलालहरुमाथि खवरदारि गर्न सकनेछु  अनि उपचार बिना मरेका लाखौं सुकुम्वासि, गरिब, असाहाय अपाङगलाई बाँच्ने साहारा दिन माहिना मा एक दिन स्वास्थ कार्यक्रता भएर समाजको सेवा गर्ने  सक्नेछु, बुढेसकाल मा अन्तिम शासमा पानि मागिरहेका बुढा बुढिलाई एउटा आफ्नोपन दिने प्रयास गर्ने छु। हुन पनि त म पनि तपाई जस्तै स्वार्थि मान्छे र म सँग पनि   सयौ सपनाछन जसलाई बर्तमानमा न ढाल्ने हो भने मेरा खुटाहरुमा साङ्लेलाले बाँधिनेछन र माउतेको इसारमा गलतबाटो हिडन बाध्य हुनेछु सायद यस्तै कारण बाटहोला मेरा मन हरु त्यसै त्यसै जुरमुरियका छन। त्यो भन्दा पनि म कर्तब्यमा बिश्वास गर्छु , बर्तमान मा हँस्न खोज्छु, तर के गर्ने  डोकोमा दुध दोएर मेरा सपनारुपि रेडियोहरुले स्टेसन टिप्न त्यति सजोलो होला भन्ने कुरा मा शंका ब्यक्त गर्दछु।त्यसमाथि पनि साथिहो  भगवान रामले त सितालाई अन्तिम घडिमा छोडनु पर्यो भने म जस्तो एउटा मानवले सोचेका सबै गर्न त नसकियला तर निरन्तर प्रर्यास र आत्मबिश्वासले हरेस खान दिने छैन, अन्तिम घडिसम्म प्रयास रहनेछ गनत्बय सम्मका खातिर। बाढि आएको खोलाले बगाउछ रे भनेको भरमा खोलापारि नजानेहो भने त म केहि दिनमा नै त्यो खोलाको पारिभुभागमा बिरानो बन्नेछ, अनि म सँग को त्यो खोलापारिको साइनो अनि त्यसले म माथि लगाएको गुन, सायदै म कहिले तिर्न सक्नेछु, हरेक दिन पछुतो बोकेर हिड्नु एउटा बिकल्प रहनेछ,साथिहो  हुनसक्छ  प्रयास गर्दा सफल नभइएला पार गर्न तर पार गर्ने प्रयासै नगर्ने हो भने त उहि डुङ्गा सँग दाँज्नु बाहेक के नै रहन्छर आफुलाई।साथहो अनि फेरि हेर्नुस न  करडौं मानिस अटाएको ठाँउमा हामि एक दुई नअटाउने भन्ने त प्रसंगनै आउदैन र सबैले बाँचेको ठाँउमा तपाई वा म बाँच्न सक्दैनौ भन्ने त अलि समय सापेक्क्ष पनि हुदैन होला, सोमालियामा त मानिस बाँचिरहेका छन, जाँफ्ना मा त मानिसले नयाँ किरणको आसा मारेका छैनन। साथिहो तपाइ हामिले   देखैको कुरानै हो नि धारो बाट गाग्रिमा पानि भर्दा  पानि गाग्रिमा आफै जादैन त्यसलाई कि त खिछ्नु पर्छ न भए त्यसलाई खिछ्ने मानिस हुनु पर्छ, तपाई खिछ्न तयार हुनुहुन्न भने कसैलाई खिच्न तयार हुन दिनु र हेर्नुस  त्यसको कति महत्व छ। साथि के आम नेपालि  के तपाई वा म जतिकै जति सबै सौभाग्यमान  छन त ? 

Last edited: 28-Apr-10 08:30 PM