बुधे लाइए अचम्म लाग्छ  आज उस्लाइ के भाको छ कुन्नि खाली  येस्तई कुरा मात्र दिमागमा खेली रहन्छ साझ को बखत बाटो  सुनसान थ्यो, दुइ जना बाहेक कोइ थिएनन् हिड्ने, गौडा निर आइपुग्दा  बुधे लाइ  के भो कुन्नि उसले लाहुरे लै भन्यो, "लौ हेर्नुस तल सेती किनारमा कति बढेमा को हुचिल"

खोइ त भनेर लाहुरे निहुरेर के सेती तिर हेर्न लाथ्यो बुधे ले पछाडी  बाट उसको पीठमा एक लात्ता दियो. लाहुरे सिधै  २०० फित तल सेती मा खस्यो.

बुधे सामान लिएर सरासर आफ्नो घर तिर लाग्यो,  उसको अनुहारमा कुनै ग्लानि थिएन 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

कलम आफ्नै हो, सिर्जना पनि आफ्नै, सब्द हरुको कमि पनि छैन. कहिले कहिँ लाग्छ कथाका  पात्र हरुलाई स्वोतन्त्र नछोडी  एउटा तानाशाह  ले जस्तो आफ्नो इक्च्या अनुसार तिनीहरुको  कथा को अन्त्य गरि दिउ. तर अर्को मन भन्छ  किन अर्धसत्य कथा लाइ पुरै असत्य बनाउने? कथा नमिठो बन्न सक्छ तर  पात्र हरुमाथि अन्याय त हुदैन , तेसैले मैले पनि अर्धसत्यतामा आधारित पात्र  हरुलाई उनीहरुकै इक्च्या अनुसार छोडी दिएको छु. पुरै असत्य बनाएर  पात्र हरु लै मेरो इक्छ्या अनुसार डोराएको भय कथा ले अर्कै रुप लिन्थ्यो +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ब्यथा

आमा, के गर्दै हुनुहुन्छ भन्दै बुधे घर भित्र पस्यो,

भात बसाल्न मात्र ला  त आइपुगीछस भन्दै बुधे कि आमा ले टुकी बालिन, "कसको हो बाबु त्यो, गाऊ तिरकै कोइ लाहुरेको आएछ कि के हो? " बुधेले सुटकेस र कोट बोकेको देखेर आमा ले सोधिन

ज्यामिरे को रे आमा तर एकदम रक्स्या रेछ, खाजा खाने बेलामा माइली को भट्टी मा टन्न रक्सि खाथ्यो गौडामा

ढुलमुलियेर, सेतीमा पो खस्यो

"हरे राम राम बिचरा" आमा ले भनिन

समान खोल त बाबु, कुन गाऊ को हो थाहा  पाइन्छ  कि, घर मा त खबर पुराइदिन   पर्छ  

हेरौ न त भनेर बुधे समान खोल्न थाल्यो, समान संगै एउटा कापी पनि निक्ल्यो

कापीमा  लेखेको होला ठेगाना भनेर बुधे ले कापी पल्टायो, कापी भित्र  एउटा  फोटो निक्ल्यो जुन बुधे  कि आमा ले १५ वर्ष देखि  घर को भित्तामा झुन्ड़ाई  रहेकी थि. फोटो हेरेर एकै छिनमा बुधे कि आमा बेहोस् भइ,

बुधेका हात खुट्टा लगलग कामि रहेका थिए  सारा सन्सार अन्धकार लागि राथ्यो  उसलाई