“ मन बुझ्नु त्यत्ति नै गाह्रो कुरा हो जत्ति मन नहुनु , जो मान्छेको मन हुँदैन त्यसले मात्र मन बुझ्छ ।“

    उसले धेरै बेर सोचेर निकालेको निष्कर्ष । कस्तो गाह्रो निस्कर्ष ,कस्तो निरर्थक निष्कर्ष , यस्तो निष्कर्ष जो आँफैमा निष्कर्ष हिन छ । उसलाई आफ्नो निष्कर्षमा चित्त बुझेन ।त्यसो भए मायाको मन कसले बुझ्यो ? उसले बुझ्ने भए के गर्नुपर्ला ?उसको सामु दुइ प्रश्न तेर्सिए ! उसले प्रश्नहरुलाई नियालेर हेर्यो बिस्तारै प्रश्नहरु अजंगिदै थिए । आयतन बढाउँदै थिए ,घना हुँदै थिए । विग्यान को नियम बिपरित का प्रश्नहरु सामान्यतय बस्तु को आयतन बढ्दा घनत्व घट्थ्यो वा घनत्व बढ्दा आयतन घट्थ्यो तर ति प्रश्नमा त्यो लागु भएन ति प्रश्नहरु मात्र बढ्न जान्दथे । उसलाई लाग्यो अब त्यो प्रश्नले उसले देखेको निलो आकाश छोप्नेछन् अनि उसले मात्र त्यो प्रश्नको संसार देख्नेछ !यता प्रश्नवाचक चिन्ह को पर्खाल उता प्रश्नवाचक चिन्हको पर्खाल अनि ओहो कति साँघुरो अस्तित्व ! उ चटपटाउनै नसक्ने , उ निस्सासियो !
“त्यो प्रश्नलाई तँ आफै बढावा दिइ राखेको छस् !” मनले उसलाई ढाडस बँधायो !
“ यो प्रश्न बढिरहेको छैन त ?”
“ अहँ छैन !”
“त्यसो भए म किन यी प्रश्न बढेको देख्दै छु ?”
उसका प्रश्नका चांग बढ्दै थिए । कुनै तात्विक , कुनै सतहि ,कुनै अर्थपुर्ण कुनै निरर्थक तर समानता पनि त थियो । ति सबै प्रश्न थिए !
“ प्रश्न हैन तेरो भय बढ्दै छ !” मन ले सटिक उत्तर दियो !
“हैन म डराएको छैन !”
“डराएको कुरा मनलाई थाहा हुन्छ कि तँलाई ? तँ डराउन छोड प्रश्न स्वयं घट्नेछन् !” कहिले काहिँ उसलाई अचम्म लाग्छ आखिर उसको मन उसलाई सँधै किन गालि गर्छ ।फेरि उसलाई लाग्छ होइन उसको मन त साँचो बोल्छ , उसले देखेका झुटलाई केलाइदिन्छ , केलाएका सत्यहरु उसलाई तितो गालि लाग्छ भने त्यसमा मनको के दोष ?

“कसरी घटाउँ त म भय ?”
“तेरो प्रश्नको समाधान पक्कै त्यहि ताल्चा भित्र छ ! खोल्न सक्छस् त्यो तैँले सँधै देखेको ताल्चा? ”
मनले यसपाली उसलाई आँटिलो काम अह्रायो !
    उसले सम्झियो त्यो कोठामा पुगेपछि उसले चिच्याएको ! मान्छेहरुले पक्डिएर उसलाई पागलखाना मा बुझाइदिए भने फेरि चिच्याएर !उ आफ्नो ग्यारेन्टि लिन पनि त सक्दैन म चिच्याउँदिन भनेर ! मायाले जिवित रहने ग्यारेन्टि त दिन सकिन उ जाबो चिच्याउनु को के ग्यारेन्टि गरोस् ! हुन त चिच्याउँदा पागल भन्नु सापेक्षिक कुरा हो ! मौनता मा सिरसिरे वतास पनि त चिच्याए जस्तै हुन्छ त्यसो भए के बतास नै पागल हो ? कसले बुझोस् उसको कुरा तर , यहाँ तर उ कायर भएको भने सिद्द हुँदैछ । उ सक्दैन त्यो ताल्चा खोल्न त्यो भने साँचो कुरा हो अकाट्य कुरा !
“अहँ म खोल्दिन त्यो त !”
“किन डराइस फेरि ? तैले आँट हराएको छस् कतै ! माया जानु भन्दा निक्कै अघि , माया आउनु भन्दा पनि अघि !”
“ यो साँचो होइन !”
“ यो शतप्रतिशत साँचो हो र माया तेरो आँट हराएको ले गइ शायद यो पनि !” मनले आरोप लगायो !
“यो आरोप झुटो हो !” उसलाई आरोपहरु मन पर्दैनन् झन त्यसमाथि झुटो ।

उसले पुलिसले केलाएको सम्झ्यो
“आखिर मायाले चार दिनमैँ झुण्डिने कारण के थियो ! तँ शायद यौन पिपासु थिइस् !”
उसले होइन भन्न र मात्र रुन सक्यो !
“केटा भएर रुन्छ , यो यौनपिपासु हैन , नामर्द रहेछ त्यहि भएर झुण्डिछे बुढि !” पुलिस जोडले हाँसेको थियो । उ त्यो दिन देखी चुट्किले पात्र बन्यो । उसका धेरै उखान निस्किए ।पुलिसहरु हरेक टुक्कामा उसलाइ जोड्थे । उ मात्र हेरिरहन्थ्यो , आँशु भरिएका आँखाले रुँदा पनि नामर्द कहलाउने डर थियो ।
“यो नामर्द हुनुको साथसाथै लाटो पनि रहेछ !” अर्को ले अर्को टुक्का थप्यो !
“हैन म नामर्द पनि हैन लाटो पनि हैन ,सुन्यौ मेरो बोलि ?” उ आफ्नो घोक्रो फुटुन्जेल चिच्याएको थियो त्यतिखेर !


“ त्यसो भए तँ भित्र भय किन ?” मनले उसलाई सम्झना मा बसिरहन दिएन !
“खोई भय ?”
साहिँलीलाई प्रतिकृयाको लागि धन्यवाद ,फुच्चेले मायाको मन बूझेको भए कथा हैन जीवन बन्थ्यो होला :)
भाग-३

उसले आफ्नो पसिना दाहिने हातले पुछ्यो । दाहिने हात ल्याफ्राक्कै भिजेको थियो !
“ तेरो भिजेको हात हेर , यहि हो तेरो भय ! जति कम पसिना त्यति कम भय !” यसपाली उसको मन अट्टहाँस गरेर हाँस्यो !
उसले हत्तपत्त आफ्नो हात रुमालले पुछ्यो !अनि हात हेर्यो !
“के हेर्छस् त्यो हातमा ? अब रुमाल हेर , त्यहाँ छ तेरो भय !” मन हाँस्न छोडेको थिएन ! उसको मन साँच्चै पुलिस जस्तै छ , जतिखेर पनि हाँसिरहन्छ ।

“तँ मलाई नढाँटी भन् के तँलाई त्यो ताल्चा मन पर्छ ?”
उसले टाउको हल्लायो । उ त स्वच्छन्द मान्छे कसरी मन परोस् ताल्चा उसलाई ?
“चाबि कहाँ छ त ?” मनले यसपालि सुस्तरि सोध्यो !
“ आमा सँग होला !”
“चोर्न सक्छस् ?”
उसले टाउको हल्लायो !
“नामर्द !” मन ले फेरि झपार्यो !
“ म नामर्द पनि होइन लाटो पनि होइन !” उसलाई फेरि आफ्नो घोक्रो फुटाउन मन लाग्यो
“के तोड्न सक्छस् त !”
उसले धेरै सोच्यो अनि यसपाली सकारात्मक उत्तर दियो !
“ठिकै छ आज राति त्यो ताल्चा तोड्नुपर्छ !”
मन ले समय तोकिदियो । उसले सन्तोष को सास फेर्यो । हो अब ति प्रश्नहरु खुकुलिदै छन् । आयतन घटाउँदैछन् । उसलाई अचानक सास फेर्नलाई हावा पाएको जस्तो भएको छ ।
क्रमश: