भाग-७

"मलाइ तिन दिन सुत्न मन छ, लगातार। त्यसपछि उठ्दा शायद मेरो जिबनमा फेरि पहिल्यै जस्तै स्फुर्ति आउन सक्छ।" म दोस्रो चोटि डक्टरसङ अनुरोध गरिरहेकी थिए।

"तिन दिन?" हेर्दै दया गरुँ गरुँ जस्तो लाग्ने डक्टरले मलाइ प्रश्नबाचक द्रिस्टिले पुलुक्क हेर्‍यो।

"मलाइ निद्रा लाग्दैन। मेरो दिमागमा सोचाइका बाढीहरु उर्लिरहन्छन्।"मैले आफ्नो समस्या बताए। यसपाली मलाइ आशा थियो।

"हँ--? पहिला पनि यस्तो समस्या थियो?" बाक्लो दारी भएको डक्टरले पावरफुल चस्माबाट चियाएर सोध्यो।

"कहिले कहिँ हुन्थ्यो, एक / दुइ रात हुन्थ्यो, फेरि आफै हराउथ्यो।" मैले भने।

"कस्तो खालको सोचाइहरु आँउछन्?" डक्टरले मलाइ औषधी दिन्छ भन्ने बिस्वास थियो।

"मनलाइ बैरागी बनाउने कुराहरु। दिक्क लाग्ने सोचाइ। केहि कुरामा पनि रमाइलो नलाग्नु। जिबन नैं ब्यर्थ लाग्नु। बाँच्नुको सार्थकता नदेख्नु। यस्तै यस्तै।" मैले सबै बताए जस्तो लाग्यो।

डक्टरले Anhedonia लेख्यो आफ्नो प्रेस्क्रिप्सनमा, मैले नदेखेको जस्तो गरे। मलाइ थाहा थियो, Anhedonia मतलब बेरस, बेस्वादको जिन्दगी। मनोबिज्ञानमा प्रयोग हुने शब्द ग्रीकबाट आएको। मैले पहिले नैं गुगलमा हेरिसकेकी थिए।

"प्लिज! मलाइ निद्राको दबाइ दिनुस्!" मैले अनुरोध गरेँ।

"औषधी नैँ खानु पर्ने जस्तो त देखिदैन।" डक्टरले मलाइ हैन प्रेस्क्रिप्सनमा हेर्दै भन्यो।

"तिन दिनलागि मात्र! त्यसपछि म सुचारु रुपले आफ्नो सुत्ने तालिका बनाउन सक्छु।" मलाइ  आफुप्रति आत्मबिस्वास थियो।

"तपाइको समस्या मनोबैज्ञानिक देखिन्छ, म तपाइलाइ साइक्याट्रिस्टकहा रिफर गर्छु।" डक्टरले बिस्तारै भन्यो।

"म ठिकै छु, म साइकियाट्रिस्टका जान चाहन्न।"मलाइ डक्टरको कुरा मन परेन।

"त्यो त डक्टरले गर्ने निर्णय हो। हुन सक्छ तपाइको समस्या शारिरिक नभएर मानसिक हो।" डक्टरले अरु बर्णन गर्ने कोशिस गर्‍यो।

"सिर्फ तिन दिन निदाउन सके भने मेरो समस्या आफै ठिक हुन्छ डक्टर! प्लिज मलाइ यस्तो कुनै चक्कि दिनुस्, जस्ले मलाइ तिनदिन निद्रा लगाँउछ।" फेरि पनि मैले अनुनय गरेँ।

"म तपाइलाइ निद्राको औषधी प्रयोग गर्ने लत बसालेको हेर्न चाहन्न। तपाइलाइ मनोबैज्ञानिक परामर्श चाहिन्छ।" डक्टर देखिएको जस्तो दयालु थिएन।

"डक्टर! म काम गरेर खाने मानिस हुँ। म सधैं निद्राको औषधी प्रयोग गर्न चाहन्न। त्यसमा पनि मेरो आफ्नै जिम्मेबारी छन्।" मैले सक्दो बिस्वास दिलाउने कोशिश गरेँ।

डक्टर र मेरो धेरै बेरको छलफलपछि अर्कोचोटि मलाइ साइकियाट्रिस्टका रिफर गर्ने शर्तमा निद्राको औषधी दियो, तिन दिनको लागि मात्र।

बल्ल मलाइ राहत महसुस भयो। म हत्त न पत्त आफ्नो डेराँ फर्केर आनन्दले सुत्ने बिचार गर्दैथे। बेड बनाउदैथे। कोठाहरु अलि अलि सफा गर्दैथे। तिनदिन म निदाउछु, त्यसैले तिनदिनको काम पहिल्यै नै सकेको राम्रो। काममा त छुट्टी मिलाएकी छु बिरामी भनेर। खानेकुराहरु अलि अलि छन्, पकाउन नपर्ने, तताएर खाए मात्र पुग्ने। तिन दिनको आरामले सुतेर ताजा भएर उठ्ने कल्पना गर्दै मैले दुइ चक्कि निद्राको औषधी खाये। एकैछिन भए पनि लुगाहरु मिलाउन थाले। मा भन्थ्यो "लुगाको इज्जत गरे लुगाले पनि हाम्रो इज्जत गर्छ।" तर ती कुराहरु पहिला त्यति महत्वपुर्ण लाग्दैनथे। अहिले मात्रै सम्झन्छु। मालाइ सम्झिदै लुगाहरु पट्ट्याउदै थिए, फोनको घन्टि बज्यो। मलाइ अलि अलि झुम्म गरिसकेको थियो, औषधी हो वा साइकोलोजी।

"हलो!" मेरो स्वर सानो थियो।

"यहाँ नराम्रो समाचार छ।" नेपालबाट मेरो  दिदीको छोरा बोलीरहेको थियो।

लागिसकेको निद्राको औषधीको असर छ्याङ भयो। मैले एकछिन फोनमा हेरे, भ्रम जस्तो लाग्यो। सपना हो कि जस्तो लाग्यो। मेरो बाक्य फुटेन। के भन्नुपर्ने भन्ने कुरै आएन।

"हेलो, हेलो!" उताबाट दिदीको छोराले सोध्यो।

"अँ--, म सुन्दैछु।" मैले सुस्तरी भने।

"हजुरमालाइ "आइ" "सी" "यु" मा भर्ना गरेको छ। खासै आतिनु पर्दैन। सलाइन दिरहेको छ। होश आएको छैन। पीर नगर्नु।" मलाइ पीर नगर्नु भने पनि उसको स्वरमा तनाब थियो।

"के भयो?" त्यति शब्द निस्के मेरो मुखबाट बल्लतल्ल।

"बिहानै उठ्नै सक्नु भएन, निद्रामै बेहोश हुनु भएछ। हामीले तुरुन्तै हस्पिटल लग्यौँ। अब out of danger हुनु हुन्छ रे। डक्टरले भनेको। तर---" उताको स्वरमा पनि हिच्किचाहट थियो।

"के तर--?" मेरो मुटु रफ्तारमा थियो।

"डक्टरले दाँया शरिरमा प्यारालाइसिसको हुन सक्ने संभाबना छ भनेको छ।" दिदीको छोराले स्प्ष्ट पार्यो।

"तिमी पीर नगर। म खबर गरिरहन्छु है।" दिदीको छोरा र म धेरै फरक छैनौँ उमेरमा, त्यसैले हामी दिदी भाइ जस्तै छौ। उसले उता फोन राख्यो, मेरो यता निद्रा भाग्यो।

अब संसारको कुनै औषधीले पनि मलाइ निद्रा लगाउन सक्दैनथियो। म सङ अझै चारवटा चक्कि बाँकि छ निद्रा लगाउने। के यो सप्पै एकै चोटि खायो भने मलाइ निद्रा नलाग्ला? अहिले त म केहि पनि झेल्न सक्दिन। मलाइ निदाउनु छ। मेरो मा उता बेहोश छ, म यता बेहोश हुन चाहन्छु।

क्रमश: