“हुन्छ ।“
“झोला यहिँ माथि नै हुँदा पनि फरक नपर्ला है !” उसको झोला उसैको सिट माथि थियो ।रातो छेउमा चाबि लगाएको !
“किन हराउने सामान छ र !” चाबी देखे पछि मैले प्रश्न गरेँ ! त्यति राम्री मान्छे खुला घुमिरहेकी छे ,किन चाहियो चाबी झोलामा ?
“हामी तिमी जस्तो हराउने सामान बोकेर यात्रा गर्दैनौ ! हिफाजत गर्न आउँदैन नि त !!!” उसले जिस्क्याई ,मलाई थाहा छ हिफाजत गर्न नआउने मान्छेले झोलामा चाबी लगाउँदैनन् ।
“मैले पनि एक चोटि हराए देखी चेतेको छु !” मनमनैँ सोचेँ । शब्दहरु रोकिए फेरि घाँटीमै !
“छोडदेउ त्यसो भए !” मान्छेलाई कहिलेकाहिँ हाँसे जस्तो गर्न पनि गाह्रो हुन्छ !

उ आएर मेरो सिटको छेउमा बसी । अनौठो सुवाष पोखिए जस्तो भयो । मैले उसलाई झ्यालको सिट छोडिदिएको थिएँ । बाटो हरु घुमी नै रहे घुम्ति माथि घुम्ति । उज्यालो प्रकाश बाहिर फैलिदै गयो ।रातो बाट प्रभात पहेँलो हुँदै गयो ।
    
“चकलेट्स ?” उसले म तिर आफ्नो हात तेर्स्याई !लामा औँलाहरु भएको हात । अष्ट्रेलिया बाट लिएर आएको होला , घर तिर लगेको मध्येको होला !
“अष्ट्रेलिया कै हो ?”
“अँ घर लगिदेको ! सजिलो छ एब्रोड बाट आउँदा चकलेट बोके पुग्छ !”
“म पनि घर जाँदा चकलेट नै लान्छु !”
“किन को छ र खाने ?”
“छन् नि दाजुका छोराछोरी ! चकलेट खाने तिम्रो घरमा मात्रै छन् र ! ”
“तिम्रो त बिहे भएको छैन है ?” कति सजिलै उसले यो प्रश्न राखी !
छ भनेँ भने उसलाई पनि सन्तोष हुन्थ्यो होला ,उसको नो ले ममा फरक परेको रहेनछ भनेर ! तर अफसोच अहिले सम्म भएको छैन । सबै केटी मा शायद म उसलाई नै खोज्छु , उ भेटिन्न अनि कोहि मन पर्दैनन् ।
“तिमीले अहँ भने पछी अर्कीलाई सोध्ने आँट ने आएन !” यसपाली मैले हाँसी हाँसी उसलाई आफ्नो ब्यथा पोखेँ !
“खाली जे पायो त्यहि ,चाँडो गरीहाल अब !”
“को सँग ?”
“भेट्टिई हाल्छन् नि एक से एक ! इन्जिनियर पो त तिमी त !”
“पत्याउँदैनन् , कसैले हामीजस्ता अल्लारेलाई !”
मलाई याद छ उसले मैले तिमीलाई राम्रो साथी ठानेको थिएँ तिमीले जे सोच्यौ गलत सोच्यौ भनेको !म अहिले सम्म छुट्याउन मै ब्यस्त छु ,आखिर त्यति खेर म कहाँ चुकेँ , म गलत कहाँ थिएँ भनेर !
“त्यसो नभन ,आखिर तिम्रो बेस्ट फ्रेण्ड हो म , म खोज्छु तिमीलाई बेहुली !” मलाई सबैभन्दा मन नपर्ने शब्द बेस्ट फ्रेण्ड !!!!
“आफु जस्तै खोज है !”
“म भन्दा राम्री खोज्छु , यस्ती राम्री कि तिमीले मलाई बिर्सिन्छौ !” कसरी बिर्सीउँ उसलाई त्यो पनि उसैलाई नै सोध्नु पर्ने हो !तर त्यो प्रश्न सोध्ने न मेरो साहस छ ,न सामर्थ्य !!!


“गित सुन्छ्यौ ?” मैले आफ्नो आइपोड उ तिर तेर्स्याएँ ।
“कुन ?” उसले अचम्म मान्दै मलाई सोधी !!!
“तिमीले कुन खोजेको , डेढ सय वटा जति छ होला !!!”
“मैले सुनेको थीएँ एउटा गितको बारेमा कलेज पढ्दा नढाटी भन है !”
हल्ला धेरै भएको थियो उसको र मेरो बारेमा कलेजमाँ । मलाई आँट पनि आउने थिएन होला भन्ने साथीहरुले धेरै चढाएपछि मात्र मैले उसलाई सोधेको थिएँ । त्यो बाहेक रचनाले के सुनेकी थिई मलाई थाहा छैन । यो रचनाको मात्र हैन धेरै केटीहरुको विशेषता हो , धेरै हल्ला हुन्जेल सम्म पनि उनीहरुमा परिवर्तन आउँदैन !!!
“के भन त ?” मैले बिस्तारै सोधेँ , मलाई थाहा छ उसले के सोध्ने वाला छे !!!
“तिमीले मलाइ भनेर गीत लेखेको थियौ अरे नी !”     
मैले उसको नाममा करिव आफ्नो छ वर्ष नै लेखेको उसलाई के थाहा !!!
“कस्ले भन्यो भन त ?” मैले हाँस्ने प्रयास गर्दै सोधेँ
“त्यति सानो त कलेज थियो सुनी हाल्छु नि , त्यो छ भने सुनौँ न!” साँच्ची नै केटीहरु प्रशंसाका भोका हुन्छन् । राम्री लाई पनि राम्री छ्यौ भनेर चित्त बुझाउन प्रशंसा गरीरहनु पर्छ !
“त्यो त छैन !”                                    
गाडी थोरै जंगल तिर छिर्यो , बाटो भरि पहेँला सुख्खा पात हरु छरिएछन् ,सुख्खा रुखका बिचबाट घाम का किरण हरु बाटो लाई धुँदै थिए उसका शब्दहरुले मेरो मन छोए जस्तै ! नारायणघाट आइपुग्न आँटेको होला !बाटो हरु तेर्सिदैँ थिए । अचानक उसको मोबायलको घण्टी बज्यो !
“हेलो !.......... मैले तिमीलाई अस्ती पनि भनेको हैन..............................हराएको को म कि तिमी ?......................................नारायणघाट ,बस्छु मन लागे जति !................................तिमीलाई म अष्ट्रेलिया मा मात्रै त चाहिएको रैछ नी !!!!!!”
उसले फोन राखी , धेरै बेर झ्याल बाट बाहिर हेरीरही !!!!!!
“आखिर मान्छे किन स्वार्थी ,किन अबुझ हुन्छ ?”
मैले उसको आँखा नियालेँ । उसले आफ्नो ठूलो आँखा भिज्न दिएकी थिइन । अघिको फोन शायद रचनाको बुढोको थियो । भनेपछि उ खुशि छैन । किन ?? मैले मनलाई सोधेँ जीवन किन यति सरल छैन ?मलाई थाहा छ मनले भन्नेछ सरल भए त्यो अरु नै केहि होला जीवन हैन !!!!