यसरि खुत्रुके फोरेकै त थिएनम हाम्ले तर बैनिको पैसा खुसुक्क झिकेर लुसुक्क पारिन्थ्यो बेला बेलामा!

नागराज र चाचा चौधरीको कमिक्सको कुराले अलिकता नोस्टाल्जिक बनायो। त्यो चाचा चौधरीको एउटा सेवक थियो नि साबु भन्ने जे पनि गर्न सक्ने हाहाहाहा। अनि नागराजको त कुरै भएन नि नागराज सिरिज सुरुभए देखि लगालग पढियो 'इछ्याधारी नागराज' सम्म। हाम्ले र राम रहिम को पनि पढ्थ्यौँ। बाँकेलाल को पनि पढ्थ्यौँ।

जाँदा जाँदै एउटा कुरा नि, यो कथाको संवाद जतिलाई चाहिँ लाईन ब्रेक गरेर राखे पढ्न सजिलो फरम्याट बन्थ्यो कि? झ्वाट्ट सोचाई आएको मात्र हो है!

-------केहि यसरि------

"ए काली! तिम्रो दशैंमा टोट्टल कती पैसा भयो?"

हामी ३ जना भनेको दुई दाई र म एक बहिनी हाम्रो साझे कोठामा दशैं तिहार छुट्टीको गृहकार्य गरेको जस्तो गरीरा बेलामा ठुल्दाले (ठुल्दाई) सोधे।

" एक सय पाँच, किन?"

मैले गर्ब साथ सुनाएर सोधें।

"एक सय पाँच? कसरी?"

विश्वास लागेनछ।

"बुवाले देको २० रुप्पे, मामीले देको १० रुप्पे, केशब अंकल काँ १५, साबित्री आन्टी काँ ५....... "

म बेलिबिस्तार लगाउँदैथे बिचैमा प्वाक्क हाँस्दै भने

 "साबित्री आन्टी काँ त खाममा हालेर देका थे नि, ५ रुप्पे मात्रै देछन?" "त्यै त नि"

मलाई उस्को कुरो चै मन परेको थ्यो तर हासेको चै मन परेको थेन।

"हाम्लाई पनि दिनु नि दशैंमा टिका लाएर पैसा, हाम्लाई चै खाली स्याउ र केरा मात्र दिन्छन" ठुल्दाले आफ्नो मनको तितो ओकले।