कुरा ठिकै हो। लागियो चारढुङ्गे तिर। ---

चिया नास्ता सकेर हल्लिदै ठिक्क भात खाने बेला तिर घराँ आईयो।

बाङ्गेले मलाई उस्काँ तीन बजे तिर नै आउन भनेको थ्यो। "हामीहरु ज्यान दिएर पढीरा जस्तो गर्नु पर्यो नी --" उस्ले भनेको सम्झिएँ।

सर्टाँ इस्त्री लाएँ। पाईण्टमा नी यस्तो मज्जाले थिचेर लाए इस्त्री कि धारले रेटछ कि झैं थ्यो। अनि चिटिक्क परेर गएँ अध्ययन सामाग्री पनि बोकेर।

बाङ्गेकहाँ पुग्दा उ छटपटीँदै रे छ।

"मुटु त उम्लेको उम्लेकै छ यार --" उस्ले भन्यो।

"धेरै नछडका अहिले -- भरे फेरी उनीहरु आउने बेला सम्ममा डढ्ला" मैले भनें।

उस्को कोठा त्यस्तो सफा सुग्गर मैले कहिलेई देखेको थिएन। चिटिक्क थ्यो। पढ्ने टेबल कुर्सी पनि हेर्दै बसेर पढम पढम जस्तो लाग्ने बनाएछ। कुर्सीमा कोट पनि झुण्याको देखेर सोधें "कस्को कोट यो?"

"मेरो नी -- कोट एकदम सुहाँउछ रेन्त मलाई" उस्ले दंग पर्दै भन्यो।

"आफ्नै घराँ कोट लाएर बस्ने तँ अब?" मैले सोधें

"अहिले देखिनै लाएर बस्ने हो त? उनीहरु आउने बेलाँ लाउने --ईम्प्रेशन पार्ने अनि खोलम्ला नी---आज चैं छाप्नु पर्छ, बुझिस।" बाङ्गेले भन्यो।

"बुझें बुझें --हाम्ले मात्रै बुझेर के गर्ने? उनीहरुले पनि बुझ्नु पर्यो नी" मैले भनें।

"उनीहरुलाई बुझाउन पैला हामीले बुझ्नु परेन?" उस्ले सोध्यो।

"के बुझ्ने?" मैले सोधें।

"मेन कुरो त्यै त हो त" उस्ले भन्यो।

हाम्रा कुरा त्यस्तै हुन्थे।

साँझ पर्यो--उनीहरु आए।

स्वागतमा हामी गएनम्। हाम्रो त्यै बेलाँ एकदम पढ्ने बेला भाको थ्यो। उनीहरु आको बुझ्ने बित्तिकै हामि गहिरो अध्ययनमा लागेका थिएम।

कुबेरले 'दाई, मान्छे आए" भन्न आउँदा बाङ्गेले उस्लाई "यहाँ पढीरा बेलाँ  डिस्टर्ब गर्न नआईज त" भनेर फर्काएको थियो।

पानाहरु न किताबका पल्टीएका थिए न नै कापीका। जहाँ अघि पल्टाएर छोडेको थ्यो त्यैं थिए।

एक छिन पछी कुबेर फेरी आयो, "एकै छिन तल आउनु रे" भन्दै।

"एक सुराँ पढ्न नी दिदैनन" भन्दै बाङे उठ्यो। कोट लायो। मुसुक्क हाँस्यो।

उ र म तल ओर्लेम। बैठक कोठामा बस्न त सबै बसेका रहेछन तर धेरै चै सुन्दरीहरुलाई नै देखियो। शिष्टाचारको कार्यक्रम पनि सकियो। ठीटीहरु यती राम्रा देखिएका थिए कि के भनम --सुन्दरताको बयानमा समर्पित सबै बिशेषणहरु प्रयोग यदि गरेको भए पनि ती बिशेषणहरु पक्कै सकिने थिए, तर बयान भने अधुरै हुने थियो।

कुरा पढाईको उठ्यो, स्वभाबिकै पनि हो। सुरेश अंकलले राम्रै कुरा गरे। बाङ्गेका बा ले चैं "पढ्या जस्तो त गर्छन, तर साँच्चै पढछन कि पढ्दैनन् था छैन" भने। कुरा त उनले पुर्याएर गर्या हुन। हाम्रै जस्ता दिनहरु उनले पनि त बाँच्या हुँदा हुन। बा को टीप्पणीलाई सकारात्मक फन्को दिँदै आमाले थपिन --"पढछन, निक्कै मेहनत गरीराछ्न--अहिले पनि माथि पढदै थिए"। कुरा पढाईको बाट अन्तै जान थाल्यो। सुरेस अंकल र बाङ्गेका बा पुराना कुरा तिर लागे। ठीटीहरुका आमा छोरी, र बाङ्गेकी आमा उठेर अर्को कोठा तिर लागे -- ठीटीहरु नै उठेर हिने पछी हाम्रो पनि त्यहाँ बसीरहने काम भएन। "पढ्नु छ" भन्ने सुनाएर हामी पनि लागिम उकालो-- भर्यांग हुँदै।

कोठामा फर्केर आउने क्रममा बाङ्गे बाथरुम तिर लाग्यो--म उस्को कोठा तिर। कोठामा पस्ना साथ ओछ्यानमा थ्याच्च बसेर बाङ्गेले ढोकामा कोही छन कि भनेर हेर्यो अनि छैनन् भन्ने बुझे पछी लामो सास तानेर भन्यो "सुन्दरीहरुले त हुरुक्कै पार्ने भए यार -- "

"अहिलेई--?" मैले हाँसेर सोधें।

उस्ले म तिर पुलुक्क हेर्दै भन्यो "ह्या ---"

"धुरुक्कै चै नपारुन -- त्यै हो"  मैले हाँसोलाई रोकेर भनें।

तरुनीहरुकै गफमा हामी मस्त थिएम, सुन्दरीहरुको गफ जति गरेनी नसकीने। गफ चल्दै थियो, कोही आएको सुनियो। हतार हतार उठेर पढ्ने टेबल कुर्सी सम्म पुग्ने कोशिस गरीयो भ्याईएन। सुन्दरीहरु रे छन, ढोकै बाट भने "के को घोडेजात्रा हो?"

"मनको नी, अरु के को हुन्थ्यो?" बाङ्गेले भन्यो।

उनीहरु अझै ढोकैमा थिए। मैले उनीहरुको अलि नजिकै गएर भनें "भित्र आईदीएर गुन लाई दीए नी हुने नी --"

उनीहरुको अनुहार उज्यालो थियो। ओठमा उही मन्द मुस्कान। उनीहरु भित्र आए। कोठा मगमग भो, मन झलमल्ल--झ्याल बाहीर रात परेको प्रस्टै देखिन्थ्यो।

"मन्दीरबाट भरखर आएको?" एउटीले मलाई हेर्दै सोधी।

"हैन काँ अहिले फर्किनु? बिहानै आईहालियो नी" मैले भनें। प्रश्नले झस्क्यायो तर मलाई। बाङ्गे चै छक्क पर्यो।

"हामी फर्किंदा त्यैँ बसीरा देखेर सोधेको नी" त्यै मलाई प्रश्न सोध्नेले भनी।

उस्ले भन्न खोजेको कुरा शायद मैले बुझें। राम्रो लाग्यो। भन्न चै केही भनीन मैले तर मलाई लागेको राम्रो, मुस्कान बनेर ओठमा छरीएको उस्ले टीपेको मैले देखें।

मौका यही हो भनेर होला बाङ्गेले थप्यो "अब ब्यान टीका र प्रसाद लाउने अरुहरु नै आए -- आफु त मन्दीर जानु मात्रै भो -- दर्शन त मन्दिरै नगै पनि पाईया थ्यो--टीका र प्रसाद पनि पाईएला भनेको --"

"ए भै हाल्छ नी -- हाम्रो गुरु के -- वहाँका तिनटा छोराहरु छन -- जेठो टीका, माईलो प्रसाद, अनि कान्छो चैं आशिर्बाद--गुरुकाँ जाने हो? सबै भेटीन्छ" अर्की सुन्दरीले मुक्त हाँसेर भनी।

"आशिष चैं काँ भेटीन्छ नी?" बाङ्गेले सोध्यो।

आशिष अनि बिहानका अरु दुईटा काँ भेटीन्छन, के गर्छन, हाम्लाई कसरी चिनेको अब सबै त्यो पत्ता लाउनु नी -- के काम छ र? पढाईको एउटा निउँ छ--बाँकी त फुर्सदै फुरसद त होला नी"। त्यै गुरुका तिनटा छोरा भनेर गफ दिनेले भनी।

त्यो पत्ता लाउन त उस्ले भनीरहन पर्थ्यो र?

हामीले केही भनेनम। तरुनीहरु कोठाको निरिक्षण गर्न थाले टहलिएको जस्तै गर्दै। भित्तामा भएको र्‍याक नेर पुगेर "चुरोट खाने गर्या छ?" बाङ्गेलाई एउटीले फ्याट्टै सोधी। म त झसंग भएँ। ---