? 
मज्जाले हाँसीदै थ्यो, सुन्दरीहरु निस्किए। उनीहरु निस्केको देखेर हामी सलबलाउन लागेका थिएम, एउटा करातिलो ज्यान भाको नबयुबक उनीहरुको छेउ पुग्यो, अनि पूजाथाली बाट झिकेर टीका लायो, फुल पनि। हामी हेरेको हेरेई भएम। ---
बाङ्गेले त्यो दृश्य देखेर पिच्च थुक्दै भन्यो, "यसो केही गरेर खाम भन्यो एउटा न एउटा भाँजो ---" अनि कुरा तुरुन्तै घुमाउँदै म तिर हेरेर थप्यो "--ल हेर अब तँलाई ट्र्याजिडी परेको---"
"ह्या तिनीहरुको दाई भाई कोई होला---एउटाले परसाद लाउँदैमा ट्र्याजिडी पर्यो नी नारन भन्दै हात खुट्टा छोडनेहरु कत्तिन लभ गर्ने भनेर हिन्या छन फेरी" सुपारीले नी भेट्या बेला दियो दनक।
"मन्दिर एकनासले धाउने हामी , टिका र प्रसाद चै अर्कैलाई लाईदिए पछी चस्किहाल्छ नी मन त" बाङ्गेले भन्यो।
"उनीहरुले जाम भनेर आको भन्या हैन तिमीहरु?" सुपारीले सोध्यो।
"हो त -- अघि त्यै भन्या थे" बाङेले नभाको कुराको समर्थनमा बोल्यो -- म चै त्यो नवयुबक र उनीहरुलाई हेर्दै थिएँ। उनीहरु हाँसी हाँसी कुरा गर्दै थिए।
यत्तिकैमा ट्वाक आईपुग्यो प्रशन्न मुद्रामा।
यता मलामी जाने बेला हुन लाईरा बेलाँ, तँ चै के को किच्चीरा हो?" सुपारीले ट्वाकलाई हेर्दै भन्यो। खोल्या थैलीको मुख स्वाट्ट डोरी तानेर बन्द गर्या जसरी ट्वाकको ओठे थैली बन्द भो।
"को मर्यो र मलामी जाने?" ट्वाकले सोध्यो।
"को हुन्थ्यो? यी यिनीहरुको लभ मर्यो नी -- ठहरै भो ---उ हेर्न त्याँ मार्ने पनि त्यैं छ" सुपारीले घाँटी त्यो नवयूबक र ठीटीहरु भए तिर हल्का घुमाउँदै टाउकोलाई मास्तिर यसो झटका दिएर आँखाको ईशाराले सुनायो।
ट्वाकले पनि उनीहरु भए तिर हेर्यो, "त्यो त आशिष हो--" ट्वाकले केटो चिन्दो रे छ क्यारे भन्यो।
"के को हुन्छ आशिष -- सराप हो त्यो त सराप -- चिन्छस त्यो सरापलाई तँ?" बाङ्गेले सोध्यो।
चिन्ने भनेर त्यस्तो चिन्ने होईन--अरुणदाई कहाँ गाको बेला एक दुई चोटी भेट भा हो यो सँग ----" ट्वाकले भन्यो।
"नाता पर्छ तरुनीहरुको यो?" बाङ्गेले ट्वाकलाई सोध्यो।
"मलाई के थाह? तरुनीहरुको अघि पछी लाग्ने तिमीहरु --अब उनीहरुको को को सँग के के नाता छ कि छैन त्यो मलाई थाह् हुन्छ?" टोपाजले काट्या ठाममा बटरफ्लाई पर्दाको झैं गरी ट्वाकले भन्यो।
"उसो भए यो आशिष भन्ने सराप्या मेरुदण्डमा कत्तिको लचकता रे छ तेस्को मुल्यांकन गर्नु पर्यो" बाङ्गेले अलि तातेर भन्यो।
"मुल्यांकन पछी गरम्ला बाङ्गे--भरे घराँ आउँदैछन--मिलेछ भने बुझम्ला केही त्यै बेलाँ-- हैन भने पैला सुत्र लगाएर पत्ता लाम यस्को कहानी के र छ अनि त्यस पछी लचकता जाँच्ने नजाँच्ने निधो गरम्ला -- केही नबुझी ह्वात्त जाँच्ने हुँदा उल्टो असर होला फेरी" मैले भनें।
बाङ्गेले केही भनेन।
"भरे घर आउँदैछन तरुनीहरु?" ट्वाकले सोध्यो।
"अँ" बाङ्गेले भन्यो।
"सत्र रे छ त तिमीहरुलाई" ट्वाकले हाँस्दै भन्यो।
"अब तीन तरुनीहरुले थप्दीन्छन, बिस हुन्छ --अनि तिमीहरु चेट--अठार त अहिलेई पारी सके" सुपारीले नी हाँसेर भन्यो।
"सुपारीले भनेको बिस थिएन, बिष थ्यो" उस्को छेड नबुझेको होईन।
नबयुबक र ती तरुनीहरुको भलाकुसारी सकीएको थिएन, अरु दुईटा युबकहरु थपिए समुहमा। उनीहरुले पनि प्रसाद लाए, टीका लाए।
"ल बिष भो" सुपारीले अरु जोड सँग हाँसेर भन्यो।
तरुनीहरुले हामी भए तिर हेरे, केटाहरु सँग कुरा सकिए जस्तै लाग्यो -- बिदा भएर तिनजना नै मन्दीर तिर फर्किए -- सुन्दरीहरुले फेरी उनीहरुको ओठमा अल्झेको मन्दमुस्कानलाई आफ्ना परेलीहरुले सल्झाई दिए झै गरी हामीलाई हेरे। अनि सानो गौचर- ज्ञानेश्वर तिर लागे।
"जाओ रे -- बोलाको बेला सुन्नु छैन" ट्वाकले भन्यो।
"अहिले उनीहरुलाई मात्रै जान दिने हो--" मैले भनें।
बाङ्गेले मलाई हेर्यो, सुपारीले पनि।
उनीहरु अलि अघि गएर फेरी फर्कीएर हेरे हामी तिर।
"बोलाईराछन, जाम जाम हिन" बाङ्गेले अधिर भए झै गरी भन्यो।
"हामी गोमादीदी हो?" मैले सोधें। उस्ले केही भनेन।
मैले ट्वाकलाई भनें, "ल हिन घर जाम, कि तेरो पाठ सकिया छैन?"
"सकियो" उस्ले भन्यो।
"चिया नास्ता गरेरै जाम् न अब--तरुनीहरु सँग नजाने भए पछी के हतार? घराँ अहिले भात पाक्या छैन-- बिनसित्तीको उपदेश सुन्न किन जानु पर्यो हुर्धुरीँदै? " बाङ्गेले भन्यो।
कुरा ठिकै हो। लागियो चारढुङ्गे तिर। ---