म केही बोलिन, उनीहरु हाम्रा आँखा अगी बिलाए ।

हामी एकै छिन मौन थियौ, म वरी परीका द्रिश्यलाई आफ्नो मायालुको दाजो गर्दै थिए र हरेक चोटि उस्कै जीत हुन्थ्यो । त्यो मौन्तालाई भंग गर्ने मन मलाई थिएन, तर पच्चिम दिशा क्षितिज भन्दा माथि आएर मन्दौदै गरेको सुर्यलाई निल्न खोज्दै थियो , उदाउदै गरेको चन्द्रले हाम्रो भेटको अन्त जताउदै थियो । चन्द्रमा गमक्क पर्नु अघी मनको कुरा उु सँग पोख्नु जरुरी ठानेर मैले - "किन मौन छौ, म सँग केही कुरा गर्नु मन छैन " भनी सोधे ।

"होइन, कुरा कहाँबाट सुरु गर्ने भनी सोची रहेकी थिए " भनी उसले जवाफ दिदै फेरी मलाई - " अघी तिमीले भनेको कुरामा सत्यता थियो कि मलाई मख्खाउन मात्रै भनेको" भनी सोधिन ।

"तिमिलाई के लाग्छ ? "

"खै म तिम्रो मनको कुरा कसरी बुझु ?"

"मन त तिमी सँगै छ सोधे भई हाल्यो नि, यदी च्याङ्ग्राले भने झै जे पनि गर्न सक्या भए त यो समयलाई अहिले यही रोकिदिन्थे।  "

उनी पेरी मुस्काराईन

यसरी नै हामी केही क्षण आ-आफ्नो तर्क हरु गर्दै थियौ साथै आफ्नो भविष्यको कुराहरु पनि । उसलाई डाक्टर पढ्नु मन रहेछ र उसको दाई झै उसलाई पनि पाकिस्तान बाट त्यो डिग्री हसिल गर्नु थियो ।  घरमा छोरीपनी छोराको दाजोमा अघी बढ्न सक्छ भनी देखाउन उसलाई मन रहेछ । मैले उस्को निर्णय लाई आफुले पनि समर्थन गरेको र हरेक कदममा उसको समर्थन गर्ने छु भनी सुनाए, तर पनि मन खिन्न थियो । उनी परीक्षा परिणाम पछी नै जानु पर्ने रहेछ । आफुबाट आफ्नो माया टाढा हुने भईन् भन्ने पिरले उनी साथमा हुँदा पनि उसको अवाभ महसुश हुन थाल्यो ।

उसले मेरो हात थाम्दै , बैरे जाने कुरा आहिले सम्म निस्चित भएको छैन, अतितको कुरा गरेर फाईदा नभएको झै, भविश्य पनि अनिश्चित छ त्यसैले भविश्यको बिकल्पमा हामी आफ्नो बर्तमानलाई खेर नफालौ । अहिले म तिमीसँग छु, तिमी म सँग यो भन्दा अरु केही मैले खोज्या पनि छैन र खोज्दिन पनि । अहिले तिमी नै मेरो अतित, बर्तमान र भविश्य हौ र यो कुरालाई तिमी बदल्न नखोज ।

भावुक कुरा हुँदै थियो, कवाफमा हड्डी भन्या झै दुई मलेवा जोडी टप्किए ।

च्याङ्ग्री - " के हो तिमीहरुलाई घर जानु छैन ? ओये तलाई तेरो बाउँले मार्ला नि लागुम अब घर तिर "

मैले च्याङ्ग्रीको कुरालाई नकार्न सकिन, हामी पो केटो मान्छे ढिला भएनी फरक पर्दैन , तर उनी त भर्खर जलजलाउदो युवती थिन्, मान्छे हरु कुरा काट्ने निउ मात्रै पाउथे । त्यसो हुन म चाहन्न थिए । हामी त्यहाँ बाट आफ्नो वास स्थान तिर फर्कियौ । जादा ओठका स्पर्श हरु भ्रम मात्रै थियो भने फर्किदा त्यो भ्रम साचो भई वास्तबीक्ता बनेको थियो । मेरो जिउलाई उसको अंगालोले थामेको थियो भने मेरो काधले उसको शिर र ओठका स्पर्शहरु लाई ।

तरुनीहरुलाई घर छोडेर हामी पनि आफ्नो आफ्नो बाटो नाप्यौ । च्याङ्ग्राले एकै छिन जाम मेरोमा भन्दै थियो तर म एकान्त चाहन्थे, उ सँग गरेका कुराहरु उसको स्पर्शहरु सम्झी त्यो रात ताराहरु सामु बिताउन चाहन्थे । जीवनले नौलो मोड लिएको झै लागिरहेको थियो त्यसैले म एकान्त चाहन्थे । दिनले रात निघलेको , ताराहरु भएको आकाशमा कती खेर चरा चुरुङ्गीले ढाक्यो केही पनि यादै भएन ।

................... (अब हरेक भेटका कुराहरु लेख्न थाले भने कहिले टुङ्गिने ? त्यसैले हाम्रो बिछोडका दिन तिर लागुम्   )

यसरी समय बिती रहेको थियो हाम्रो डबल डेट जाने क्रम पनि जारी नै थियो । उसले पढाईमा पनि ध्यान दिनु पर्छ भनेर कहिले काही कम्बाईन स्टडी पनि गरियो ।

हेर्दा हेर्दै परिक्षाले पनि ढोका ढक्ढक्याउन थाल्यो र जसरी आएको थियो उसै गरी बिलायो पनि ।

परिक्षा सके पछी हामी शहरका राजा भयौम्, सगरमाथा नै चढ्या झै हाम्रो सान थियो । घरमा पढ भन्ने कच कच पनि बन्ध भएको थियो, अब केवल प्रतिक्षा थियो त परीणामको ।

मलाई भविश्यको प्रतिक्षा गर्नु थिएन कारण परीणाम थिएन मेरी मायालु र मेरो बिछोडको चोट थियो । हरेक चोटि हाम्रो भेट हुँदा, जती नचाहदा पनि म हाम्रो बिछोडको साहीत लियी समय आइपुग्छ भन्ने चिन्तामा पर्थे । उसले पनि मलाई स्वान्तोना दिन धेरै प्रयास गर्थी, उसको प्रयास ब्यर्थ नजावोश भनी म हासिदिन्थे, त्यो क्षण नारायण गोपालले "मुटु माथि ढुङ्गा राखी हास्नु पर्या छ " भनेको मर्म बुझे ।

समयले रोक्ने कुरानै गरेन, मेरो बसन्तमय जीवनमा काचुली फेरी हिंदको जाडो पन छाउन थाल्यो । कुह्री रहेको साहित पनि अब डाँडा काटी बेसी झरी टोल मै पुगिसकेको थियो, हल्ला खल्ला धेरै भयो र हावाले पनि साहितको समय मेरै कानमा ल्याएर सुनाईदियो अब त के पर्खाइ भयो र ?

जानु एक दिन अघी उसले मलाई रोक्न को लागि आग्र्ह गर्‍यो तर उसको उन्नतीको अड्कनको कारण म बन्न चाहन्न थिए । अहिले हाम्रो दाइत्व फेरिएको थियो, सम्झाउनु पर्ने मान्छेलाई सम्झिनेले नै सम्झाउनु पर्‍यो ।

छेउमा च्याङ्ग्रा स्थितीलाई अली सरल बनाउन कहिले - "टाढा नजाइ देउ तिमी " र कहिले "आँखै मा झल झली " भन्दै गाउदै थियो । मेरो उपस्थितीले उसको आँखा रसाएको थियो भने च्याङ्ग्राको गीतले उसको ओठमा हासोको किरण झुल्काएको थियो ।

जाने दिन आफुले हासी हासी उसलाई नयाँ यात्रामा पठाउने निर्णय गरे । त्रिभुबन अन्तराष्ट्रिय बिमान्स्थलमा हाम्रो हुल जम्मा भयो , च्याङ्ग्रीको आँखाबाट टुकुचामा बाढी ल्याउने खोला बगीरहेको थियो, च्याङ्ग्रा पनि समय समयमा आँखा रसाउदा बिलाउथ्यो, म भने कापेको स्वोरले आफ्नो मायालुलाई बिदा गर्दै थिए, पुग्न साथ फोन गर्ने आग्रह गरे । च्याङ्ग्रा र मैले केही बाचावट गर्या पैसा पाकिस्तानी रुपैयामा साटेर उसलाई दिए । घरबाट लग्या पैसा त्यहाँ पढाईमा खर्च होला बरु अरु खर्च हामी बेवरौला, पैसा चाहिएमा फोन गर्नु, समय समय मा चिट्ठी लेख्दै पनि गर्नु भनियो, के गर्नु यो जमानामा झै ईमेल र ईन्टरनेटको सुविदा थिएन ।

बिछोड बिनाको मिलन पनि के मिलन भने झै जानु अघी मैले उसलाई म उसको प्रतिक्षा गरी रहने छु भनेर आश्वासन दिए र सोही उसले पनि मलाई । उसका आँखा फेरी रसाए, मलाई फेरी आफ्नो अंगालोमा बाधिन्, मैले पनि उसलाईलाई कसेर अंगालोमा लिए । जहाज उड्ने समय भई सकेको थियो उसलाई अरु थाम्न मैले सकिन ।

उनी हावाई जहाज  भए तिर लागिन आफुले हावाई जहाज आँखामा नबिलाउन्जेल हेरी रहे ।

"ल ल हिड जाम, यो घाडोलाई (च्याङ्ग्री) नि घर छोड्नु छ " च्याङ्ग्राले च्याङ्ग्रीलाई अंकमाल गर्दै भन्यो  

च्याङ्ग्रीले, च्याङ्ग्रालाई केही भनिन, उसलाई पनि थाहा थियो च्याङ्ग्राले उसको मुहारमा हासो ल्याउने प्रयत्न गर्दै थियो भनेर । हामी त्यहाँबाट घरतिर लाग्यम् ।