भाग-४

आँसु पनि सरुवा रोग जस्तो हुँदोरहेछ, मेरो रुवाइ आफै फुटेकोथ्यो, भाइ त पक्कै पनि ठुलोबुबाको खुट्टा नजिक परेकोले पनि डरले रोएको हुनु पर्छ। ठुलोबुबाले खुट्टा मात्र चलाए पनि भाइलाइ लाग्थ्यो, पिट्नै पर्थेन। बहिनीहरु आतंकित भएर रोएकाथे। ठुलोआमा दिदी भागेदेखि पुत्रिबियोगमा हाम्री आमा र काकीसङ रोइरहनु भएकोथ्यो। जे भएपनि आमाको मन सन्तानको पीरमा डुब्ने नैं भयो। बुबा र काका चिन्तित देखिनु हुन्थ्यो, तर रुनु भएको थिएन। लोग्ने मान्छे हुनुको प्रतिष्ठा जो थियो। ठुलोबुबा अर्थात एपी रोदनको बाताबरणमा अलि गम्भिर हुनु भयो। केहिबेरको मौनतापछि अलि नरम स्वरमा भन्नु भयो।

"तिमीहरुलाइ के थाहा सन्तानको लागि हामी कति दुख गर्छौ? यत्रो राम्रो शिक्षा दिक्षा दिदाँदिदैं पनि कान्छु (भाग्ने दिदीको प्यारो नाम) हाम्रो नाक काटेर गइ। बिहेको कुरो चलिरहेको बेलामा एक बचन केहि भनिन। अहिले सुटुक्क त्यसरी पोइला जाँदा मेरो मनमा कति चोट लागेको छ तिमीहरु अनुमान पनि लाउन सक्दैनौं। शत्रु हसाइं त्यसले। इज्जतको वास्ता नगरी भोली के हुन्छ नसोची हामीलाइ डुबाएर गइ।"

"जे हुनु भइसक्यो दाइ, अब यीनीहरुलाइ त्यसको सँजाय दिनु हुन्न। एउटा फुल फुट्दैमा सबै फुट्दैनन्। हजुर चिन्ता नगर्नुस्। कान्छा र म छौं निं केहि परेमा।" मेरो बुबाले केहि राहतको कुरा गर्नु भयो।

एकछिन एपी फेरि मौन हुनु भयो, भाइले टाउको उठाउने साहस गरेको थिएन, गर्धन सीधा गर्नासाथ त्यस्को एपीसङ आँखा जुध्थ्यो। भुंइ कोतरेर बस्यो। कोठामा रुवाइ मन्थर भइसकेकोथ्यो। कान्छुदिले एउटा गल्ती गर्नु भएको थियो। उहाँले कसैलाइ पनि आफ्नो प्रेमको बारे जानकारी दिनु भएको थिएन। ठुलिआमालाइ मात्र भन्नु भएको भए पनि बिहेको कुरो त्यति धेरै अघि बढ्दैनथ्यो।  केहि बेर सबै चुप लागेपछि ठुली आमाले माइत आएकी दिदीहरुलाइ सबैलाइ मिठो चिया बनाएर ल्याउन भन्नुभयो। दुबै दिदी माथि गए।

"अब उनिहरुलाइ कुन मुखले कुरा गर्नु त माइला?" एपीको लक्ष्य केटापक्षलाइ के जवाफ दिनु भन्नेथ्यो।

"कुरालाइ लुकाएर लुक्दैन, जे भयो त्यही भन्नु पर्छ। माफी माग्नै पर्‍यो। यो कुरा कान्छा र म भएर मिलाँउला।" मेरो बुबाको कुरामा काकाले पनि "हो, हो" भन्दै सहमतिमा टाउको हल्लाउनु भयो। कान्छा काका बोल्दै नबोल्ने, तर अरुको कुरा गहिरिएर सुन्ने गर्नु हुन्थ्यो।

दिदीहरुले चिया र बिस्कुट ल्याउनुभयो, चियासङै कोठाको बाताबरण पनि ताजा हुन थाल्यो। एपी हामीलाइ हेर्दै कुरा गर्न थाल्नु भयो।

"बुझिस् माइला! यसपाली पनि क्रेजीको मार्कशिटमा रातो फुलबुट्टा आयो भने यसलाइ बिहे गरेर पठाउनु पर्छ।" ठुलोबुबाको  ठट्टा थियो त्यो, बुबाले केहि भन्नु भएन। एपीको मुड चेन्ज भएको देखेर मैले पनि प्रतिबाद गरें।

"नाँइ, म त बिहे कहिल्यै गर्दिन।"

"तेसो भये आफै लव गर्छेस् त?" एपीले कठोर भएर सोधे।

"गर्दिन।" मैले शिर निहुराएर भने।

"हाम्रो नाक काटेर आफै भागेर जान्छेस् त?" एपीले छोरी पोइला गएको घाउलाइ फेरि आफै कोतरे।

"जाँदिन।" मेरो मुखबाट उस्तै प्रतिबधता निस्क्यो।

"हामीले भनेको मान्छेस् त?" अर्को प्रश्न तेर्सियो।

"मान्दिन।"  म त गर्दिन, जाँदिन भन्या जस्तै गरेर मान्दिन भनेछु। कोठामा सबै स्तब्ध, भाइले चाहि कुइनाले मलाइ हानिरह्यो। मैले नि भाइलाइ आँखा तरें, आखैँले किन कुइनाले हानेको भनेर सोधें। एपीको अगाडी मुखले सोध्ने ताकत कस्को?

"के रे?" एपी ठुलो स्वरले गर्जे।

त्यसपछि बल्ल थाहा पाँए मेरो उत्तर गल्ती भइसक्या रैछ। लौ न अब ठुलोबुबाले खर्ल्याप खुर्लुप निल्ने जस्तो लाग्यो मलाइ। मुख सुख्यो, घाँटि कोक्क्यायो। ठुली बहिनीले मेरो कानैमा आएर सासै सासले भनी "मान्छु भन। मान्छु भन।"

"मान्छु भन।" भन्न पुगेछु हतारमा। जे ठुलीबैनीले भनेकी त्यही। फेरि मिस्टेक, ठुलोबुबाको आँखाबाट आगोको लप्का निस्किन लाग्या जस्तो भयो। अन्तिम प्रश्न नबुझी मैले जवाफ दिएछु। गल्ती गरेपछि सच्याउनु त परि हाल्यो।

"सरी ठुलोबुबा! अबदेखि हजुरहरुले जे भन्नु हुन्छ त्यहि मान्छु।"

एपी त हाँस्न पो थाल्नु  भयो बेस्सरी, भाइले बल्ल टाउको उठाएर हेर्‍यो। सबै जना ठुलोबुबाको मुड देखेर छक्क परे तर उहाँमा अलिकति भएपनि तनाब कम भयो जस्तो लाग्यो हामीलाइ। मौकामा भाइले मलाइ खुसुक्कै भनि हाल्यो। "अमरिश पुरीको हाँसो खतरा हुन्छ दिदी। मलाइ त शंकै छ।"

"ल सुन तिमीहरु!" एपीले हामी केटाकेटीहरुतिर हेर्दै भन्नु भयो।

"तिमीहरुले आजदेखि के के गर्न हुने र के के गर्न नहुने भन्ने नियमहरु आफै छलफल गरी बनाएर ल्याउने।"

परेन त आपत। भाइको शंका साँचो थियो। हामीहरुले हतार हतार पहिलो नियम बनायौं।

"१. कहिले पनि भागेर बिहे नगर्ने।"

"केटा मान्छे पनि कहिं भागेर जान्छ त?" भाइले प्रतिबाद गर्‍यो। फेरि नम्बर एक संशोधन भयो।

१. कहिले पनि भगाएर वा भागेर बिहे नगर्ने।

समाप्त!