भाग -२

मुनुको दिदी फर्काउने अभियान त सफल भएन, तर त्यो घट्ना घटेको केहि दिन पछि नैं अर्को अभियान सुरु हुन थाल्यो टोलमा। प्रत्यक ७ दिनमा एउटा अर्को घरको केटी भाग्ने। भगाउने केटा को होला भनेर कसैले अड्कल काट्न नसक्ने। किनभने भाग्ने केटिहरु अति नै सरल मिजासका कसैले पत्याउनै नसकिने खालका कहिल्यै घर छोडेर नहिड्ने टाइपका। टोलका केटाहरुलाइ शंका गर्ने कुरै थिएन, उनिहरु आफ्नै घरमा नैं हुन्थे र आफ्नै टोलको केटिसङ त्यति संगत गर्न चाहदैनथे। यो बिशयमा भाइको पनि आफ्नै बिचार थियो। एउटै टोलमा ससुराली के बनाउनु, हरेक दिन बिहानै देखि बेलुकीसम्म ससुरालाइ नमस्ते ठोक्दै ब्यस्त भइन्छ रे। त्यो कुरा पनि राम्रै हो।

अँ, मुनुको दिदी पछि टिन्कुको दिदी पनि गइ, अनि त्यस्को २ दिनपछि सुमुको दिदी। त्यसपछि हामीले एउटा छलफल गर्यौं। अधक्ष्य मुनु भइ। अरु सबै सहभागी, मेरो भाइ चाहि टिप्पणीकार भयो। पहिलो प्रश्न थियो। केटिहरु किन भाग्छन्? उत्तर कठिन थियो, हामी कसैको पनि त्यति गहिरो अनुभव थिएन। त्यतिखेर कुन चाहि हिन्दि (Movie )  हिट थियो क्यारे। मैले नाम बिर्से, त्यो फिलिम हेर्दै केटा केटीहरु "फ्लाइङ" जान शुरु गर्थे। मैले त फिलिम पनि पुरा हेरिन कहिले, ३ घन्टा बस्नै अल्छि लाग्ने। त्यो सन्दर्भमा मुना मदन, रोमियो जुलिएट, हीर राँझा सबैको चर्चा भयो। अर्को बिषय थियो "भाग्नु अघिका पूर्ब लक्षणहरु के के हुन्?" यसमा मुनुले राम्रै बुँदाहरु टिपाइ भाइलाइ, टिन्कु र सुमुका बाट पनि आयो भाग्नु अघिको सिग्नलहरु।

१, जतिखेर पनि एइना अघि उभिनु।
२, बिना कारण मुसु मुसु हाँस्नु।
३, चिया पकाएर उम्लिएर पोखिएर भाँडा डढेर कालो भइन्जेल टोलाएर बस्नु।(केहि थाहा नपाउनु)
४, कुनै प्रेम गीत हजारौं चोटि गुनगुनाउनु। सुमुले भने अनुसार गीतको लय नमिले पनि हुन्छ रे।
५, कपाल मिलाइ रहनु।
६, झ्यालमा हतार हतार दौडेर हेर्न जानु।
७, एउटा खुटामा कालो चप्पल र अर्कोमा सेतो लाएर मन्दिर घुमेर आउनु तर पनि थाहा नपाउनु।(टिन्कुले भनेकी यो चाहि)।
८, फोनको घन्टि बज्नासाथ मुख रातो हुनु।फोन नजिकै बसिरहनु।
९, सिङ न पुछरको कबिता लेख्नु र वाक्क लाग्ने गरि पढिरहनु रे। "सुमुको दिदीको लक्षण यो चाहि।
१०, कान बन्द नभए पनि चाहिने कुरा नसुन्नु र बोलाँउदा खेरि झस्किनु।
११, किताब हातमा लिएर एउटा पेजमा नैं घन्टौं टोलाउनु। मुनुको अनुसार हो यो चाहि।

थुप्रै त्यस्ता बुँदाहरु आए, हामीले तिनिहरुलाइ छोट्टाउन थाल्यौं र बिचार गर्यौं। यदि कसैलाइ यस्तो लक्षण देखिन थालेको छ भने बेलैमा नैं सतर्क हुनु पर्ने र आमाबुबालाइ भनेर त्यस्तो युबतीलाइ २४ घन्टा निगरानी राख्नु पर्ने रहेछ भन्ने कुरा थाहा भयो।

टोलमा त्यसरी छोरीहरु हराउन थाले पछि। सबैको परिवारमा ठुलो सतर्कता अपनाउन शुरु भयो। बिशेष गरी जवान छोरी भएको घरमा। मान्छे हरु कुकुर नभए पनि "यहाँ भोटे कुकुर पालेको छ" भन्ने सुचनाहरु गेटमा टाँस्न लागे। हामी स्कुलबाट फर्किदाँ प्रत्यक घरको ढोकामा त्यस्तो सुचना छ कि छैन भनेर हेर्थ्यौं। यदि सुचना भए कुकुर छ कि छैन भनेर जाँच्न भाइले मुखैबाट "भौ, भौ" गर्दै भुक्थ्यो। कुकुर भएको घरमा कुकुर भुकिहाल्थ्यो, नभयेको घरमा काँबाट कुकुर आयो भनेर चेक गर्न आँउथे। हुँदा हुँदा छिमेकीहरु झगडा पर्दा "तिम्रो घरमा पनि छोरी छ, धेरै फूर्ति नगर्नु भन्थे।

त्यो घटनाको असर हाम्रो घरमा पनि पर्‍यो। हाम्रोमा त झन आधा दर्जन छोरी र मेरो भाइ एकजना मात्र छोरा। तीन दाजुभाइका ६ छोरी, २ जनाको बिहे भैसकेको थ्यो, म भन्दा माथी ठुलो बुबाको कान्छि छोरीको बिहेको कुरा चल्दैथ्यो। म मुनिको दुइ बहिनीहरु र भाइ हामी सबै सानै थियौं। ठुलो बुबा पल्टनमा जागिरे, घरमा पनि आर्मी साशन चलाँउथे, शुक्रबार आँउथे र हामी सबै बच्चा बच्चीहरुको पढाइको रिपोर्ट लिन्थे। म र भाइ अलि हाउडेमा गनिन्थ्यौं। त्यसैले हामीलाऐ देख्यो कि "यिनिहरुले केहि गर्दैनन्।" भनि हाल्थे। भाइ र मैले ठुलोबुबाको नाम राखिदिएकाथयौं " अमरिश पुरी" भनेर। तर शर्टकतमा "एपी" भन्थ्यौं।"जहिले पनि ठुलो बुबा आउने भन्ने बितिकै सबै कुरामा बन्देज। ठुलो स्वरले हाँस्न नपाउने, बिहान ६ बजे उठेर कोठा चिटिक्क सफा पार्नु पर्ने, आफ्नो कोर्सको बुक पढ्नु पर्ने, नङ पालिश मेट्नु पर्ने, मेहेन्दि लाउन नपाउने, भाइले कपाल लामो पार्न नहुने, खाना खाँदा साग धेरै खानु पर्ने आदि आदि। हामी ठुलो बुबा आउने दिन अघि सबै कमिक्सहरु खाटमुनि लुकांउथ्यौं, अनि कोर्सबुक अगाडि राख्थ्यौं। अरुबेलाचाहि कोर्सबुकभित्र कमिक्स लुकाएर पढ्थ्यौं।

त्यो हप्ताको बिहिबार हाम्रो दिदी पनि हराउनु भयो, सारा संसार खोजियो पत्ता लाग्नै सकेन। धेरै बोल्दैनथी, हाँस्दा पनि पुर्‍याइ पुर्‍याइ हाँस्थी। बचत गर्‍या जस्तो। हामीहरुलाइ माया गर्थी। कसैले कलेजको केटो थ्यो रे दिदीको लव भन्थे, कसैले के। हामीहरुलाइ त केहि थाहा भएन, कोठामा कोहि नभाको बेलामा फोनमा चाहि सानो स्वरमा कुरा गर्‍या मैले पनि सुन्या हो एक दुइचोटि। तर शंका गरिन, त्यस्को स्वर नैं सानो थ्यो। एपी अर्थात् अमरिश पुरी अर्थात् ठुलोबुबा शुक्रबार आँउछन्, दिदी बिहिबारै भागी। हामीहरु सबै त्राहि त्राहि भएका थियौं अब के हुने हो भनेर ?