कतै शन्का छैन "पगल प्रेमी" को लेखन शैली मा। मानविय मस्तिस्क मा छचल्किने छाल हरू लाई कती सजिलै समेट्न सकेको?? चाहो त्यो मानशिक अन्तर्द्वन्द होस् या भावनात्मक बहाव, यौनता पोखेर पाठक जोस्याउन होस् या स्वच्छ माया को पारीधी ले पाठक समेट्न लेखक निक्कै खप्पिस लाग्यो मलाई। जे होस् पढ्न समय दिएर बस्ने हामी जस्ता पाठक ले पढि सक्ता समय खेर गएको महसुश गर्ने नपाउनी नै सबै भन्दा ठुलो सफलता हो लेखक को।

तर अन्यथा नमाने मेरो मन मा खट्केको कुर भनौ है? अन्त्य मा लेखक ले कथा मा न्याय गरे जस्तो लागेन मलाई चाहिन- अली हतारिएर अन्त्य गरे जस्तो महसुश भयो मलाई। अर्को कुरा, अन्त कतै एक छन्द पनि नदेखाइ अन्त्य मा कसरी उस्ले साछ्छी को गन्ध मात्र पायो? यो मैले बुझ्न सकिन। यहाँ नेरी लेखक आँफै रनभुल्ल मा परे जस्तो छ। यसरी हेर्नु मेरो कम्जोरी हुन पनि सक्ला, अन्यथा परे अहिले नै सरी है!

जे भएनी कथा पढुन्जेल गजब रमाइलो छ- अझ सबै भाग लाई एकै चोटि पढ्दा झन रमाइलो हुन्दोरहेछ।

अरू पनि छिट्टै पढ्न पाउने आशामा,
उही धरान