भाग २ -
 
त्यस्पछी को दिन टिकट मिलाउदै बित्न थालयो - कती महँगो हो टिकेट, आफु आएकै पाँच बर्ष भइसक्यो अनी अहिले त ग्यास को भाउ नि ४ रुपैयाँ छ अनी त महँगो हुने नै भयो। घर मा फोन गरेर एसपाली दशै मा आउने प्लान छ भनेर खबर सुनाएँ - सबै खुशी - कहिले आउने भनेर दिन गन्न थाली सकेछ। यता लहरी को नि नयाँ सेमेस्टर शुरु भयो - ऊ पनि पढाई अनी काममा ब्यस्त हुन थाल्यो, मेरो काम मा पनि यो पाली चाँही अली धेरै नै प्रेसर थियो - चाँडो काम सकाउनु पर्ने। पहिले पहिले हप्तै पिछे गइन्थ्यो शिकागो अहिले दुई हप्ता को एक चोटि हुन थाल्यो। टिकेट मिलाउन नि कती गाह्रो, बल्ल बल्ल टिकेट मिल्यो तर भर्जिनिया बाट उड्नु पर्ने क्या। फेरी राउट पनि भर्जिनिया बाट डल्लास अनी मात्र यूरोप, अली महँगो परेपनी टिकेट किनियो - क्यास तिर्नु पर्ने होइन क्रेडिट कार्ड ले तिरेको - बिल नआएसम्म बालै भएन।  टिकेट किन्ना साथै फोन घुमाएँ, कोल्लाई भनेर नसोध्नु नि फेरी - अब उसैलाई - फोन उठेन भोईस मेल मा गयो - शायद क्लास मा होली - मेसेज छाडे।
 
एक घण्टा जती पछी फोन आयो - किनिसकेको हो अनी कती ? एती पर्‍यो भनेर भनिदीएँ।
 
"कस्तो महँगो त अनी कहिले को अनी कहिले फर्कने"
 
"४ तारिक अक्टोबर को फ्लाईट छ अनी उता बाट १ तारिक नोवेम्बर उड्ने"
 
"अनी शिकागो बाट उड्ने होइन त"
 
"कहाँ शिकागो भर्जिनिया बाट"

यो सुन्ना साथै जङीइ ऊ "किन उड्नु पर्ने नि भर्जिनिया अनी कसरी जाने त त्यहा सम्म - कस्तो जान्ने है तिमी खुरुक्क शिकागो बाट
नलीइकन" अब के भन्ने - रिस पनि जाएज नै थियो
 
"टिकट नपाएपछी के गर्ने त - उता बाट मात्र छ अनी नलिएर के गर्ने त - अब जहाँ बाट उडे पनि के भो त अली ड्राइभ गर्नु पर्ने
मात्र त हो नि"
 
"जे गरे पनि गर भनेको त मान्ने नै होइन - तिम्रै लागि भनेको हुँ क्यारे - तिमीलाई नै गाह्रो हुन्छ ड्राइभ गर्न"
 
"अब भइहाल्योनित किनिसके", सम्झाउने प्रयास मा थिएँ 

"जे सुकै गर कहिले काही हामी सँग नि सल्लाह लिन हुन्छ नि - एसो एक्चोटी सोधेको के बिग्रन्थ्यो"
 
"ल ल  भुल भयो अर्को चोटि देखी सोधेर गरुला हुन्न" भनेर निच्च हाँस्दे अनी शोप्पिङ कहिले गर्ने त मैले टपिक चेन्ज गर्ने कोशीस गरे सफल पनि भैयो, 
 
अब आउ न  शिकागो भन्न थाली।
 
"कहाँ म आउने शिकागो नि शोप्पिङ गर्छ ट्याक्स नि बढी छ अनी यहाँ भन्दा भाउ नि बढी नै छ" - एही शोप्पिङ गर्ने। बरु तिमी नै आउ यता शुक्रबार आउ अनी सोमबार जाउ लेबर डे छुट्टी नि हो सोमबार स्कुल नि हुँदैन।
 
"अनी लिन आउने होइन त, आउन के प्लिज के दुई घण्टा ड्राइभ त हो नि" रे भन्दै फकाउन थाली
 
"म सक्दिन लिन आउन बस मा आउने",  भन्दे,
 
"हामीलाई लिन त किन आउथ्यौ र, तिमीलाई त पख, कस्तो मिन तिमी, तिमी चेन्ज भयो  थाहा छ तिमीलाई, म पनि सबै बुझ्छु क्या लाटी होइन म, आइ क्यान सी इत अल, ल भो भो बस मै आउछु ल अहिले राखे ल मेरो क्लास छ भन्दै हिडि।

शुक्रबार दिउँसो ऊ आइपुगी, ४ बजे पुग्यो ऊ शिकागो बाट म्याडिसन ३ घण्टा बस मा चढेर - आफ्नो काम पाँच बजे सम्म थियो। पुग्न पाछैन लिन आउनु पर्‍यो बस पार्क मा भनेर फोन गरी। अब चारै बजे त कहाँ निक्लिनु नि - म्यानेजर पनि गएको छैन। ४:३० बजे अफिस बाट निक्लीएँ - बस पार्क पुग्दा पाँच बजिसक्याथ्यो। मेरी प्राण प्यारीको रिस अब - एक घण्टा वेट गरेर के बसेकी थिइ, जाइलागी। तिमी केटाहरु -सो मच, आउने थाहा पाएपछी त सबै कुरा मिलाउनु पर्छ नि - एक घण्टा चाँडै आउन नसक्ने ले के गरेर खान्छ। यहाँ केही भएको भए एस्को जिम्मेववारि कस्ले लिने - जे पनि हुन सक्थ्यो यहाँ। मेरो कुनै केर छैन है तिमीलाई, अफिस मा अरु कोही छ कि के हो।

अब कराउन पाएपछी कस्ले रोक्ने उसलाई, नसुने जस्तो गरेर बसेको थिएँ,  वो हेल्लोsssss ध्यान कता छ तिम्रो, आइ एम टकिङ टु यू। ओके हेल्प मि विथ माइ थिङ भनेर खुरुखुरु गाडीमा गएर बसी। तीन दिन बस्न कती समान - कस्तो भारी फेरी के के बोकेर आछ। लगेर गाडी मा हाले - अनी घर तिर लागे - रेडियो मा कस्तो राम्रो गीत आइराथ्यो - फ्याट्ट चेन्ज गरी - कस्तो गीत सुनेको अली हप्पेन्निङ गीत पो सुन्नु पर्छ रे उल्टै। फेरी कती न उसलाई ड्राइविङ आउने नै जस्तै - कसरी गाडी चलाको रे - स्पीड लिमित कती छ थाहा छ, ५५ मा ७० मा चलाऊने रे अनी कती लेफ्त लेन मा बसेर चलाको रे - लेन चेन्ज गरेको नि मिलेन - योर ड्राइविङ इज रफ - व्हेन विल्ल यू लअर्न उफ्फ्फ - यस्तै त्यस्तै सुन्दै घर सम्म पुगे। घर भित्र के छिरेको थियो भोग लाग्यो केहो खाने छैन भनेर सोधी। अब तिमी आउछ भनेर केही पकाको थिएन तिमी नै पकाउन हुन्न भनेर रिक्वेस्ट गरे, रिक्वेस्ट नै भनेको हो मैले। यो मान्छे त उफ्फ्फ, म नभाको भए के हुन्छ होला - जे पनि मैले गर्नु पर्छ, आफुलाई भोक लागेर कस्तो, बनाउने चाँही होइन, बाहिर जाने आज खान भनेर अडर गरी। किन बाहिर खाने तिमी नै बनाउन एकछिन मा पाकी हाल्छ नि - बरु अहिलेको लागि नुडलस पकाइदिउ भनेर टाल्न खोजे तर अँह कहाँ हुन्थ्यो - म फ्रेस भएर आउछु अनी बाहिर जाने अरु कुरा थाहा छैन - जाने भनेपछी जाने।

अब बाहिर खाएर आएँ, घरमा पुगे। सबै कुरा लिएर आइ तर ल्यापटप चाँही ल्याइन, अब म सँग थियो नि एउटा अब उसैले चलाएपाछी मैले चाँही के गर्ने। चौतारी मा के भइराछ भनेर हेर्न आफुलाई मनलागिरथ्यो - अब पालो कुर्नु पर्ने - कहिले आउछ पालो भन्दा भन्दै भुसुकै निदाएछु। एकैचोटी भोली बिहान निन्द्रा खुल्यो। नित्य कर्म सकाएर आइयो चिया पाकेकै थियो अनी अरु पनि ब्रेकफास्ट चाँही हेभी नै गरियो। अब आज शनिबार भोली आईतवार - नेपालमा लग्न को लागि शोप्पिङ गर्नै पर्‍यो। अब बा, आमा, भाई त छदैछ - फेरी हिसाब गरेको त धेरै पो रैछ काका, मामा, फुपु अरु सबै जोड्दा त ५० भन्दा पनि बढी पुग्ने रैछ। ठुलै चोट पुग्ने देख्छु खल्तिमा। 
 
एस्तो उस्तो गरी एक बज्यो - शोप्पिङको जाने टाईम  भयो, गैयो,  मल पुगियो।।।।।।।।    

क्रमश: