रहस्य

५:१५ भएछ, घर जाने बेला भयो। घर पनि के भन्नु खै? ७०, ७५ को  speed मा  हुइँकिएर पुग्यो तर त्यहाँ उही सुन्यपन। highway मा आँधी झैं उढेको जीवन apartment मा पुग्ने बित्तिकै टक्क रोकिन्छ। मैले यो शहरलाई अझै मन पराउन सकिन। आएको पनि त ४ महिना भइ सक्यो। पूर्ण एक्लो बनाइदिएको छ यस्ले मलाई। पुराना साथीहरु असाध्य खडकिन्छन। मान्छे पनि त त्यस्तै छु म, झट्ट साथी बनाइहाल्न नसक्ने। तर एक चोटि बनाएपछी जीवनभर का लागि हुन्छन। तर यो fast life मा कस्ले मेरो मित्रतालाई पर्खिरहने? सबै आफ्नना गन्तब्यतिर लागिरहेका छन अनी म चै बाटो हराएको यात्री भएको छु।

"यो अमेरिका मा एउटा boyfriend त हुनैपर्छ  बुझीस। धेरै support हुन्छ।" सुस्मा ले एक साँझ भनेको कुरा सम्झीरहन्छु। उस्ले फेरी सोधेकी थी " दीप्ती साँचै भन त तँलाई अहिलेसम्म कोही मन परेको छैन? तँलाई त धेरैले मन पराए होलान नि। ३२ मा ३२ लक्छ्यन छन तँ सँग। बुझिस म केटा भइ दिएको भए त तँसङै घरजम गर्थें।" “This is America darling कि गर्छेस त मसँग घरजम" मैले जिस्क्याएँ। " अँ निरजले धोका दियो भने गर्नु पर्ला" उ पनि जिस्की।

मलाई सुस्माको साथ न्यायो लाग्छ। मनमा केही कुरा लुकाउँदिन। तर मैले भने त्यो दिन पनि आफ्नो कथा उस्लाई सुनाउन सकिन। उ जस्तो खुला किताब कहाँ हो र म? म त कपटी छु। आफ्नना हरेक कुराहरुलाई मनको सन्दूकमा चाबी लगाएर राक्छु। साथीहरुले पनि पहिले भन्थे " केटी मान्छेको रुद्रघन्टी हुँदैन भन्थे तर यो दीप्तिको त ३, ४ वटा छ कि के हो, खै तेरो घाँटी देखा त" भनेर। म सधैं "मेरो रुद्रघन्टी पेटमा छ" भन्थें। कती रमाइला थिए ति दिनहरु।  १६, १७ बर्षको उमेरको उमङ, उस्का मायालु हेराइमा बढ्ने ढुकढुकी अनी रङीन संसारमा हराइरहने मन। किन हामीलाई बर्तमान को महत्व अतित भए पछी मात्र थाहा हुन्छ?

" कस्तो decent छ यार सुमन" +२ पढ्दा हाम्रो classको केटीहरुको लागि hot topic थियो सुमन। उनिहरु सुमन मेरो र तेरो भनेर झगडा गरीरहन्थे म मनमनै हाँसेर सुनिरहन्थें। हाम्रो सम्बन्धको बारेमा कसैलाई थाहा थिएन। होइन मेरो दादालाई थाहा थियो। त्यसैले त जिस्काइरहनुहुन्थो "काली पनि ठुलि भइछे अब" भनेर। +२ सकेर उ बाङ्लादेशमा एमबिबिएस गर्न जाने भयो म नेपालमा नै पढ्ने भएँ। उ बाङ्लादेश जानु भन्दा अघिल्लो रात थियो त्यो दादा माथिबाट कराउनु भयो "काली तेरो सुमनको फोन आयो" भनेर। तेस्रो पटक फोन गरेको थियो उस्ले, त्यो दिन हामी छुट्टीएपछी। मन दुखी थियो, आँखामा आँसुहरु पनि टल्पलाएका थिए। उ पनि चिन्तित थियो। तर पनि सुनौला दिनहरु आउनेछन भनेर हामी छुट्टीएका थियौं। ८ बर्ष भइ सकेछ तर त्यो बेला कल्पेका सुनौला दिनहरु  फेरी फर्केनन। केवल स्‍मृतिमात्र बाँकी रहे।

उ गएको ३, ४ महिनासम्म चिट्ठी र फोनमा हाम्रो कुराकानी भइरहन्थ्यो। २ महिना पछी गर्मी बिदामा आउँछु भन्थ्यो। त्यस पछी धेरै दिनसम्म न फोन आयो न त चिट्ठी नै। सुरुमा त busy भयो होला भनेर खासै वास्ता गरिन तर पछी पिर लाग्न थाल्यो।  उस्को होस्टलमा फोन गरे उसङै गएको साथीले receive गर्‍यो। मैले "सुमन खोइ" भनेर सोधें। "दीप्ती सुमन त १५,२० दिन देखी हराइ राखेको छ। पुलिसमा रिपोर्ट गरेको छ तर अहिलेसम्म केही पत्ता लागेको छैन। त्यो दिन town जानु छ भनेर गएको थियो तर फर्किंदै फर्किएन। उस्को दाई पनि यही आउनु भएको छ तर केही थाहा भएको छैन" उस्ले दुखी भएर सुनायो। पहिले त विश्वाश नै लागेन। किन joke गरेको जस्तो लाग्यो। उस्को घरमा फोन गरेर सोधें। उस्को ममिले रुँदै सबै कुरा भन्नु भयो।

कसरी हराउन सक्छ र उ, बच्चा हो र हराउनलाई? तर उस्को केही पत्तो नै लागेन। सबैले उ मारीएको निस्कर्स निकाले तर उस्को शब पनि कतै भेटिएन। मैले उस्को मृत्‍यु स्विकार्न सकिन। कसरी स्विकारौं म उस्को मृत्‍यु? मृत्‍यु भनेको त आत्मा बिनाको सरीर हो तर उस्को त न आत्मा छ न त सरीर नै। शायद हराउनु भनेको त्यही हो। यो त मृत्‍यु भन्दा पनि भयन्कर रहेछ। मृत्‍यु त एउटा अन्त्य हो र हरेक अन्त्यसङै एउटा नयाँ सुरुवात हुन्छ। तर म न तिमी मर्यौ भनेर अगाडि बढ्न सक्छु न त एक दिन आउने छौ भनेर प्रतिक्षा। मृत्‍युले त आफ्नो अस्थित्व निर्जीव शरीर छोडेर प्रमाणीत गर्छ तर हराउनु कुनै प्रमाणिकता नभएको भोगाइ रहेछ।  जीवन र मृत्‍यु मात्र २ सत्य रहेनरहेछन। हराउनु तेस्रो सत्य रहेछ। एउटा बिचित्रको अवस्था, एउटा घिड घिडो।

walmart तिर वा जहाँ काही म missing भनेर टाँसिएका फोटोहरु देख्छु ति सबै अनुहारहरु प्रश्न चिन्ह जस्ता लाग्छन। हरेक मृत्‍युलाई मान्छेहरुले आ आफ्नो दर्जा अनुसारको भाग लागाउँछन् अनी आफ्नो भाग अनुसार शोक प्रकट गर्छन् तर एउटी आमले छोरो हराउनु, प्रेमिकाले प्रेमी हराउनु, पतिले पत्नी हराउनु वा छोरीले बाउ हराउनुमा केही फरक छैन। त्यहाँ हरेका लागि केवल एउटा रहस्य हुन्छ। एक अनुतरित प्रश्न। मलाई " त्यस्तो पनि हुन्छ?' "साँच्चै हो र?" जस्ता थप प्रश्नहरु मन पर्दैनन त्यसैले त यी सब कुराहरु लुकाएर राक्छु। मरेका मान्छे स्वर्ग वा नर्क जान्छन अरे तर हराएका मान्छे कहाँ जाँदा हुन? मरेर गएका मान्छेहरुले हामीहरुलाई हेरिरहेका हुन्छन अरे। के हराएका मान्छेले पनि देक्छन होला? सुमन यदी तिमीले मलाई देख्न सुन्न सक्छौ भने एउटा बिन्ती छ। तिमीले लगेको मेरो मन तिमीसङै हराएको छ। मलाई त्यो मन फिर्ता पठाइदेउ। म त्यो मन कहिल्यै नहराउने वाचा गर्ने मान्छेलाई दिन चाहन्छु।

अस्तु