? 
Liked by
कालो ज्याकेट लगाएकि रहेछ । मैले तल पनि नजर दौडाएं । कटराईजको खैरो पाईन्ट रहेछ । म तिर नहेरि, माईक्रोबाट बाहिर हेरि रहेकि थिई । शायद म चढ्नु अगाडि उसले मलाई देखि सकेको हुनु पर्दछ । उ हाम्रो एक अर्काको आँखा जुधाईलाई छल्ने प्रयासमा थिई । उसले मलाई देखिसकेको कुरा मलाई थाहा छ भनेर पनि उलाई थाहा हुन पर्दछ । तर पनि उ मलाई छलि रहेकि थिई । यसले गर्दा मैले झनै उसलाई नियाल्ने मौका पाए ।
कपालमा हल्का मेहेन्दिको रंग थियो । कानमा पथ्थर भएको सानो टप । झ्याल खोलेर बसेकि थिइ । हावाले उसको कपाल हल्का उडाएको थियो । उ त्यो चिसो हावालाई सहेर बसेकि थिई । हाईनेक ले छाति ढाकेको थियो । काठमाण्डौ जाडो नै हुन्छ, बिहान बिहान।
।
बबिता भनेकि थिई उसले नाम । म अझै सम्झंछु । बिर्सन पनि कसरी सकिन्छ र! मलाई बिश्वास छ, उसको सक्कली नाम त्यो होईन । मैले त्यो नामले उसलाई बोलाउन सकिन । म उसलाई नियाली रहे, जाँचि रहे, जोखी रहे । अलिकति मोट्टाईछ । तर अझै उस्तै राम्री ।
उ गम्भिर नै थिई । उ भित्रको ब्यवहार छल्न बाहिर को संसार चिहाउँदै थिई । शायद यो हामी सबैको बानि हो । आफ्ना केहि पल हरु साह्रै गह्रौ भयो भने, हामी अर्को संसार चियाउँछौ । सिरेटो ले उसका कान राता भईसकेका थिए, नाक सुँक सुँक । माईक्रो ले बेला बेला उफारि रहन्थ्यो, उ झस्कि रहन्थी ।
उसले त जिति रहेकि थिई, छेवै कि दिदिले राम्ररि नै गालि गर्नु भयो । उ बिवश भई, झ्याल बन्द गर्नु नै पर्र्यो ।
ढिलो चाँडो को कुरा थियो । हाम्रो आँखा जु्ध्यो । उसले नजानिदो गरि आँखा बटार्न पनि सकिन । म चौडा हांसी दिए । उ मधुरो मुस्काई ।
‘सन्चै छौ?’
‘हजुर, तपाई नि?’
‘म पनि सन्चै छु ।‘
‘अरु के छ?’
‘ठिक छ’
‘तपाई को?’
‘मेरो पनि ठिक छ ।‘
सकियो, अब के भन्ने? साह्रै अफ्ठ्यारो भयो । मैले हजार सोचे हुँला, तर अंह केहि कुरा उप्काउन नै सकिन । गाह्रौ हुँदो रहेछ । म नै झ्याल बाहिर हेर्न थाले ।
उसले मलाई अवलोकन गरि गरिन, दैवै जानोस । मैले नजर बाहिर डुलाए । बेला बेला भित्र हेर्दथे । आँखा जुध्दा उ पनि हाँसि दिन्थि, म पनि । दुवै बोलेनौ ।
यो कस्तो अप्ठ्यारो होला जीवनको जहाँ चाह हुन्छ हाल खबर जान्ने । तर खै के ले हो सदा छेकि रहन्छ । कहिले काहि लाग्दछ, हामी सबै आफूलाई बरिपरिबाट एउटा पर्दाले छेकि दिन्छौ, जसले कहिले काँहि आफ्नो बाहिर को संसार चिहाउनबाट आफैलाई बन्चित गर्दछ । शायद यो जरुरी पनि छ, कति अवस्थामा । जे सुकै भए पनि, यो हाम्रो जीवनका पाटो हरु मध्धे एक हो जसलाई चाहेर नचाहेर स्वीकार गर्नै पर्छ ।
उ म संग रात बिताएकि केटि हो । अंह, यो भन्न गलत हुन्छ । म उसलाई जान्दछु । बरु, म उसको शरिर लाई जान्दछु । मैले उसको शरिर भोगेको हो । उसलाई होईन ।
उ झर्ने बेला भएछ, झोलाबाट पर्स निकाल्न थाली । मैले पर्दैन म दिन्छु भने । उसले आफ्नो जिद कायम राखि ।
‘भाँडा पनि तिर्न नदिने, मलाई?’ मैले अन्तिम अनुरोध गरे ।
उ हारी दिई, यो बेला ।
मलाई सुख भयो ।
माईक्रो छोडेर उ आफ्नो बाटो लागि । म उसलाई हेरि रहे । उ टुपु टुपु हिडिंरहेकि थिई । माईक्रो बिस्तारै गुड्यो । मलाई म बसेको माईक्रो स्थिर रहेर, उ हिडि रहेको धर्तिनै म संग बाट पर हुदै दौडिएको जस्तो लाग्यो । धर्ति झनै दौडियो । उ बिस्तारै पर भई । देखिन छोडी । तर पनि म हेरि रहे, हेरि नै रहे ।
यो उसको र मेरो एउटा अकस्मात भएको भेट थियो । फेरि कहिले भेट हुन्छ म भन्न सक्दिन । अब कहिले पनि भेट नहुन पनि सक्छ । तर पनि उ मेरो संम्झानमा एउटा ठुलो चाक्लो ओगटेर बसेकि छे, सदाका लागि ।
मलाई मेरो माईक्रो यात्राको गन्तब्य संग मतलाब रहेन । अफिस भनेर हिडेको थिंए । अब, जानु नजानु को खासै महत्त्व थिएन । जीवनले कहिले कांही बितग बाट यस्ता क्षण हरु बोकेर ल्याईदिन्छ जसको अगाडि हाम्रा बर्तमानका महत्त्वपूर्णहरु गौण भईदिन्छन ।
म बिगतमा निकै डुबिसकेको थिए, माईक्रो रोकिदाँ । न मलाई अफिसमा बुझाउने रिपोर्टको टेन्सन रहन्छ न ताता राजनैतिक खबरको अध्याबधि ।
खै हामी कसरी भेटेका थियौ । साथीले फोनमा कुरा गराएको थियो, पि के कि साथी हो भनेर ।
‘दाम राम्रो चाहिन्छ । जथाभावी व्यवहार नगर्नु । गर्लफेण्ड जस्तो ट्रिट गर्नु । उ पनि खुशी तं पनि ।‘ यस्तै भनेको थियो साथीले ।
मलाई पनि उन्माद थियो । हामीले एक अर्का को आवश्यकता साटासाट गरेका थियौ । अहिले संझदा उसको र मेरो आवश्यकता जोख्ने कडि नै झुठा लाग्छ । हामी दुबैको आवश्यकता एउटै तराजु मा जोख्नै नमिल्ने थियो ।
किन यस्तो हुन्छ । आफैले रमाएर गरेका कति कर्महरु समयको बहाव संगै अर्को मोडमा पुग्दा खल्लो लाग्दछ । नमिठो लाग्दछ । मलाई यस्ता अनुभुतिलाई ‘गल्ति’ भन्ने संज्ञा दिन मन लाग्दैन । समयको त्यो बिन्दुमा यदि मैले त्यसमा निहित खराबी छ भनेर अनुभुति गर्दिन भने म त्यसलाई गल्ति भनेर कसरी पन्छिन सक्छु र!! तर पनि जव समयले अर्को मोडमा पुर्र्याई दिँदा बिगत ले कहिले काहिं झस्काई दिन्छ । शायद, अनुभव भनेको यसरी नै बढ्दै जाने हो । एउटा बिन्दुमा राम्रो लाग्ने घट्ना/अनुभव समयको मोड हरु सँगै परिवर्तन हुन सक्छ भनेर बिचार गर्न सक्ने । बिचार गरेर निर्णय गर्न सक्ने ।
उ मसंग छैन । उसको र मेरो बिगत को भेट अब कुनै हालतमा पनि बिगतबाट उठेर मेरो बर्तमान मा आउँदैन । यो सत्य हो । तर पनि म बिगतमा नै छु । मेरा संम्झनाहरु ले बिगतलाई वर्तमानमा र वर्तमानलाई बिगतमा ल्याउन/लैजान सक्छन । यो संम्भव कुरा हो । म यसै मा छु ।
फोन भएको दोस्रो दिन मा नै हामी भेटेका थियौ । उ मुस्काई रहन्थी । हामी एउटा मीठो ‘डेट’ मा थियौ । हाम्रो लवजमा निकै परिचित साथीसँगको नजिकता थियो । भन्न अफ्ठ्यारो कुराहरु पर्दा पछाडि नै राखेर हामी अगाडि बढिरहेका थियो । बिस्तारै सांझ पर्यो । हामीलाई जानु थियो, संगै । हामी दुवैलाई रात बिताउनु थियो, एक अर्का संग । यसैका लागि उ मसंग थिई, म उ सँग । यो कुरा मलाई जति प्रष्ट थियो, उसलाई पनि उति नै ।
तर पनि हामी यो सत्यलाई निकै शिष्टाचारले छोपि रहेका थियौ । हामीलाई नाङ्गो सत्य लुकाउनु थियो, छोप्नु थियो । ………………
meaninglessthinking@somewherondearth