अति राम्रो कथा, अति राम्रो प्रस्तुति,

दीप को दीप पात्रभित्र आफै हराउने, गज्जब छ ल ।

एउटा कुरो चै खड्किरह्यो । दीप र क्षितिज कसरी छुटिए ? निकै बर्षसम्म छुटिदा पनि उस्तै प्रेम उस्तै आकर्षण, त्यो बीचमा एकले अर्कालाइ खोज्न किन नखोज्या होला ? - ओ पिया पिया, ओ मेरे पिया - भन्दै विछोडको बेदना गाउने  अंशहरुको बयान हुनु पर्ने जस्तो लाग्यो (खै हिन्दी फिल्मको प्रभावले पो हो कि  मलाइ त्यस्तो लागेको । कि मैले हेर्न छुटाएँ कि ?)

जे होस त्यो किताबको पहिलो पन्नामा तिनवटा शब्दको उपहार पाउनू भनेको चै ठुलै कुरा हो । जिन्दगीको त्यो मोडमा ती शब्दको उपहार हत्तपत्त पाइन्न । जस्तो लाग्छ है ।