.....

मेघना र क्षितिज साथी पो रहेछन-- क्षितिजले नै भनेकी -- त्याँ सानो गौचरमा त्यो दिन बाङ्गे मेघनाको असरमा चिप्लिदा कसरी बलले पोस्टमा एकलौटी मोज गर्यो अनि कसरी सानोगौचर एक्कासी "बाङ्गे" उच्चारणमा गुन्जायमान भयो त्यस्को बारेमा उस्लाई मैले सुनाउँदा त्यो मेघना उस्ले चिनेकी हुन सक्छ भनेकी थिई। नभन्दै हो रेछ।

"त्यो मेघना हल्दारको बैनी रे हो? सानीमाको छोरी?" मैले क्षितिजलाई सोधें।

"को हल्दार?" उस्ले छक्क परेर सोधी। बिचरीले हल्दारलाई चिनेकै रैनछे।

त्यो त नाम मात्रैको हल्दार हो, हाम्ले बनाईदेको। हल्दारको खाँटी नाम के हो त्यो भन्दें मैले।

उस्ले सोधी "अनि आफ्नो अर्को साथीलाई चै किन त्यस्तो हाँस उठ्ने नाम राख्देको नी? बाङ्गे रे -- "भन्दै उ हाँस्न थाली।

"बाङ्गेको कुरा मेघनालाई गर्न देउ न -- तिमी चै मेरो कुरा गर न --" मैले भनें।

यो हल्दार भनेको पुलिसमा कि आर्मीमा? उ अझै हल्दारमै थिई।

त्यो त अब हामीले त्यसको नाम राख्दा बिचारै गरेनम्। आर्मीलाई भन्दा पुलिसलाई धेर हेप्ने भा भएर होला मैले भन्दें "त्यो पुलिसको हल्दार हो"।

"होला खुब, अघि भरखर नाम मात्रैको हल्दार भन्या हैन? अहिले फेरी के को पुलिसको नी?" उस्ले जिस्किए झै गरेर भनी।

********

मेघनाको नशामा बाङ्गे नराम्रो रन्थनिएको थियो। मलाई थाह थ्यो। म पनि उकास्थें तर उ "त्यस्ता केटी चाहिया छैनन् बुझिस" भन्थ्यो। हल्दारकाँ कुरा पुग्ला भनेर हो कि बिनिसित्तीमा मेरो प्रतिस्प्रधा खेप्नु पर्ला भनेर हो कुन्नी। कि मैले भाँडछु भनेर हो थाह छैन। हुन त मैले उस्लाई क्षितिज र मेघना साथि रेछन भन्दीसक्या थिएँ त्यै पनि उ म सँग मेघनाको कुरा गर्दैनथ्यो। उस्को ध्यानमा क्षितिज नभए सम्म मलाई अरु उस्ले जे सुकै गरोस मतलब थिएन।

"हल्दार त हरामी डाँका रेछ नी बुझिस?" बाङ्गेले मलाई एक दिन सुनायो। हामी चाबेल गणेसथान बाट रिङ्ग रोडको ओरालो हुँदै धोबीखोलाको पुल माथी बसी रा थिम।

"किन के भो? मैले सोधें।

"त्यो मेघना भन्ने त्यस्को सानीमा छोरी हैन रेछे नी" उस्ले चुरोटलाई अलि लामै तानेर भन्यो।

"तँलाई त्यस्ले के फरक पर्यो त? तँलाई त्यस्ता केटी चाहिया छैन भन्या हैन?" मैले पनि पाएको बेलामा घोचें बाङेलाई।

"चाहिन त चाहिया छैन तै पनि यत्तिकै जो पायो उसैलाई सानीमा छोरी भन्न त भएन नी --ए भरे यहाँ धुम्बाराहीमा आउने है टेबल टेनिस खेल्न लाई" उस्ले तुरुन्तै कुरा घुमायो।

बाङ्गेले मेघानाको प्रेम पत्र देखाएर एकै चोटी मलाई सरप्राईज दिन खोज्या होला "देखिस?" भन्दै। मलाई त्यस्तै लाग्यो। जे सुकै गरोस।

*******

छुट्टीको दिन थ्यो, ब्यान ब्यानै लैनचौर जाने काम पर्या थ्यो -- उता बाट फर्किदै थिएँ, टंगाल गणेश अगाडी क्षितिज र मेघना सँग भेट भयो।

"हामीहरु सँग हिन्न हुन्छ?" क्षितिजले सोधी।

"हुन त हुँदैन तै पनि हिन्दीम्ला नी" मैले भनें र उनीहरु सँगै त्यो सशश्त्र प्रहरी गणको ढोका तिर लागें।

"पर्या छैन करले कोही पनि सँगै हिन्न" क्षितिज र म सँगै थिम अहिले उस्ले मेघनालाई बिचमा राखी। मेघना फेरी सरेर छेउ तिरै गै। म हाँसे मात्रै। क्षितिजको अनुहारमा सधै झै मुस्कान छरीएको थ्यो।

"खै त साथी?" यस पटक मेघनाले सोधी।

"को साथी?" मेरो प्रस्नको उत्तरमा उस्ले हाँस्दै भनी "त्यै सोझो चैं"