शुभजी,

अम्रिका मा डराउनु पर्दैन किचकन्या ले पछ्याउला भनेर।  यहाँ त किचकाले र किचकाली बाट मात्र बच्नु पर्छ।

लहरेजी,

विश्वाश नगरौं कसरी ? म आँफैलाई प्रश्न गर्छु। बिज्ञान को युगमा बिज्ञान को विद्यार्थीलाई गाह्रो हुने हुन्छ। तै पनि बिकशित देशमा बिद्वानहरु किन बोक्सी बिद्या सिक्न नेपाल आउँदैछन सोचनिय कुरा छ।

सुर न ताल जी ,

हो तपाईं ले भने जस्ताइ बिज्ञानको ज्ञानले यो असंभव नै छ। तर प्रेम दाई जिउदै छन। उनको कुर्कुच्चा अझै उस्तै छ। त्यो स्वर्ण पत्र जो कोइले पनि पढ्न सक्छ। रानी पोखरिमा अझै पानी छ। प्रेम दाई ले आफ्नो ज्यानऐ खतरा मा परेको घट्ना लाई झूठ को खेती किन गर्थे, अहिले जस्तो मेडिया को जमाना भए अर्कै कुरा। बिहे पनि त्यही कुर्कुच्चा काण्डले गर्दा नै १ बर्षा सरेको पनि ठीक सांचो हो। यो कुरा आफ्नै पिताजीको मुखबाट सुनेको हुं।

रिट्ठे जी,

डराउनु पर्दैन, अचेल किचकन्याहरु सबै बुढी भाईसके रे। पट्ठो रिट्ठे माथि गिद्दे नजर लगाउदैनन।

हर्कबहादुर जी,

हो थापाथली पूल भात्किंदा २०४५-४६ साल तिरको कुरो। प्रशुती गृह को छेउ हुंदै आस्थायी पूल बाट मात्रा हल्का सवारि साधन चल्दा त्यो काठे पूल निर किचकन्ने आतंक ३-४ महिना नै चल्यो। त्यसको बारे पनि भाग १ मा थियो। अहिले सान दाइको प्राबिधिक कारनले खुल्दैन त्यो पेज। बने छ भने हेर्नु होला।