जीवनले दसकौं पार गरिसकेको छ।
अहिनाले आफ्नो वास्तविकता उज्यालिदी रहन्छ
गालामा उमेरका धर्साहरु डोबिदैछन
कपालका रंगहरु बदलीदैछन
झ्यालको पर्दा हटाउछु
तल चौरमा सानो छोरो र उस्को राते कुकुर यता उता दौडिरहेछन।

तर पनी कता कता लागि रहन्छ कि तिनी सिंगान पुछेर फ्रकमा दल्दै चौरमा लडिबुढी खेल्ने मेरी बाल सखी,
जस्लाई मैले २५ बर्ष देखी देखेको छैन, आज पनी उस्तै होलिन, चिम्रा अंखा र पुक्चो गाला लिएर दाँया
हातमा किताबहरु च्याप्दै देउराली इस्कुल तर्फ दौडिरहेकी। 

तर पनी कता कता लागि रहन्छ कि त्यो पछाडि प्वाल परेको मैलो कट्टु एक हातले पक्डदै अर्को हातले
डन्दी बियो हुत्याउने मेरो बाल सखी, जस्लाई मैले २५ बर्ष देखी देखेको छैन, आज पनी उस्तै होला,
फुर्स्रो निधार र फुटेको कुर्कुच्चा लिएर दुवाली छेक्न मसाने दह तिर दौडिरहेको।

किन म पत्याउन सक्दिन कि उनिहरु पनी म जस्तै चाउरिन थाले हुन। किन म कल्पना गर्न सक्दिन कि उनिहरु पनी म जस्तै ठुलो गोलाई भएको पावर चस्मा लगाएर जीवनका बिगत हरु नियालिरहदा हुन। 

.................
य दोलत भि लेलो
य सोहरत भि लेलो
भले छिनलो
मुझ्से मेरी जवानी

मगर मुझ्को लोटादो
बचपनका सावन
ओ कागजकी कस्तो
ओ वारीसका पानी
............

चेली, तिमी त भर्खर १७ किलास पुगिछौ त बा।