हुन त काँग्रेसले सत्ता छोड्न नचाहेको संकेत सुन्ने वित्तिकै मलाइ पनि त्यस्तै लागेको थियो । उता नेपालमा त झन, यत्रो चुनाउ जितेर पनि माओबादीलाइ सरकार बनाउन नदिने भयो भनेर सर्वसाधारण समेत चिन्तीत हुन थाल्या रहेछन । सर्वसाधारण भन्नाले एकपटक माओबादीलाइ हेरौ भन्ने आकांक्षा बोकेका देखिन, काँग्रेस एमालेका भोटर समेत पर्छन, जो माओबादीले २४० मध्ये १२० सीट जित्नु नै ठूलो जीत हो भन्ने ठान्छन ।

तर हालको अन्तरीम संविधानमा प्रधानमन्त्रीलाइ हटाउन समेत २ तिहाइ बहुमत चाहिने पो रहेछ । त्यसको मतलब, माओबादीलाइ अहिले सत्ता छोड्नु भनेको आर्को ३० बर्षको लागि काँग्रेस सत्ताबाट बाहिरिनु सरह हुनेछ भन्ने डर रहेछ । किन कि अहिले सत्तामा बसेर एकपल्ट जसले आधिकारीकता पायो, नयाँ संविधान बनेर चुनाव नहुनञ्जेल उसलाइ सरकारबाट हटाउन इन्द्रेको बाऊ चन्द्रेले पनि सक्तैन । चुनाव हुने बेलासम्ममा जुन पार्टी सरकारमा हुन्छ, उसले संविधान बनाएको जस लिदै देश चलाउन ताजा जनमत लिन खोजेको दावि मज्जाले गर्न पाउँछ । त्यसैले संविधान बनाउने पार्टीले चुनाव हार्ने संभावना कम छ ।

त्यसमाथि काँग्रेसको गृह, रक्षा, प्रधान, अर्थ मन्त्री हुँदा हुँदै लडेको चुनावमै नराम्रो हार खाएका काँग्रेसले भोली माओबादी सरकारमा बसेर गर्ने चुनावमा कसरी आफ्नो भविष्य देख्न सक्ला ? ऊबेलाँ बामदेबले गराएको स्थानीय चुनावले नै अझै काँग्रेसी बृत्तमा सात्तो जाँदो रहेछ । सरकार बाहिर बसेर चुनाव लड्नु त गाह्रो पो हुन्छ ।

तेहि भएर, ३० बर्ष सत्ताबाट बाहिरिने जोखिम मोल्नु भन्दा अहिले केहि समयको लागि नकच्चरो बन्नु काँग्रेसको लागि उत्तम छ । यो नकच्चरोपना राजनीतिमा आदर्शको अपेक्षा राख्ने जमातलाइ अहिले अपच लागे पनि अलि दिन पछि, यस्तै किचकिच गर्न जान्नु र जिऊ पछारीए पनि खुट्टो माथि पार्नु नै राजनीति हो भन्ने नजीर बसिहाल्छ । सरकार बनाउन माओबादीसित पूर्ण बहुमत नहुञ्जेल काँग्रेसलाइ आफ्नो राजनीतिक कला देखाउने मैदान प्रशस्त छँदैछ ।

अनि यो किचकिचको अर्को फाइदा भनेको प्रत्यक्ष निर्वाचनमा १२० सीट जित्दैमा माओबादीले मात्र सरकार बनाउने जनअनुमोदन पाएको भन्ने भ्रम धेरैमा रहेको छ, त्यो चिरीन्छ र, माओबादीको विजयोन्मादमा अलिकति भएपनि ब्रेक लाग्छ । माओबादीका ठूला मानिने नेताले पनि हामी भन्दा चारगुणा कम सीट जित्नेले हामीसित निहुँ खोज्ने ? भनेर गिल्ला गर्न पछि हट्दैनन भने उनीहरुले जवाफमा जावो ३०% भोट ल्याएर संसार जितेको ध्वाँस दिने ? भनेर जवाफ दिने त भै हाल्यो ।

फेरी प्रचण्डले ऊबेला मनमोहन अधिकारीले जस्तो अल्पमतको सरकार चलाउने हिम्मत देखाएको पनि छैन, प्रचण्डले सहमतिको सरकार चलाउने योजना बनाएपछि सहमतिका अन्य हिस्सेदारहरुको बार्गेन पावर बढ्ने नै भयो । चुनावमा जित्ने वित्तिकै गिरीजालाइ सेरेमोनियल राष्ट्रपति बन्न अनुरोध गर्न जाने, अनि अहिले गिरीजाको मान्छेले हामी त्यतिकै छोड्दैनम भन्दा मूड अफ किन बन्ने ? सहमति गर्ने कला देखाउने बेलै यहि हो ।

- चना