त्यो ३५ रुपियाको चाईनिज घडिले मलाई पढ्दा पनि दुख्द दियो, पढाउँदा पनि । न उसले मलाई उठाउन छोड्यो, न म उसले उठाउने बित्तिकै जुरुक्क उठें । कस्तो सम्झाईदिनु भयो ।

..कस्तो चिसो पानी। आ, नुहाउदिन। पछी जिउ उस्तै भई हाल्छ। आँफैलाई बाहाना मिलाए, ननुहाउने।....
कस्तो मीठो रुपमा सारिदिनु भएको मनको कुरा ।

अनि दाई, मलाई पनि कुन पुल रातो हो, कुन कालो कुन भत्केको कहिले याद भएन । किन ति पुल तेस्ता??

कति मीठो गरि यात्रा बर्णन गर्नु भएको छ । राम्रो लाग्यो  । अर्को भाग को पर्खाईमा छु ।

पुराना सम्झंना र सम्बन्धहरु केलाउँदै गर्नु होला ।

--------------------------------------------