अन्तरे दाई,
तो टुइनटर क्या मोज हुन्छ है। हुरुरु आकाशमा, बादलको माथि माथि। डांडा-कांडा माथि। कहिले कुहिरोमा लुकामारी खेल्दै। तल गाउँहरु हेर्दै। कोशीका बगरहरु र खहरेका पहिरोहरु। कहीं त खर्कहरुमा गोठाला र चौरिहरु तेहीं हातले भेटिने ठाउमा जस्तो लाग्ने। उत्तर तर्फ हिमालहरु, सेता टोपी ओडेका, लमतन्न। साच्ची रमाइलो लाग्छ मलाई पहाडी ईलाकामा सानो जहाज चडन।

र ति पिलेन चलाऊनेवाला हरु देखेर जहिले पनि इर्स्या लाग्छ। म किन पाइलाट नबनउ जस्तो। उहिले उहिले भन्थे, छोरोलाई के बनाउने भन्दा पाइलट रे, डाक्टर रे, केही नलागे इन्जिनियर रे। इन्जिनियर भएको ५ बर्ष भ छ, केही लछ्छार पाटो लागेन। अब डा. पनि होइयला, रहदा बस्दा, केही न केही, बरु तेही पाइलट भईयो भने केही हुन्छ कि, म त सब छोडेर फुलौरे गाउंतिर लाग्नु परो भन्दैछु अब, क्रेडिट कार्डहरु बोकेर। 

र मेरो डाएरिमा प्रबेश गरिदिनु भएकोमा हार्दिक धन्यवाद।

प्रेरणा,
म आफ्नो बाइक किन्ने सामर्थ्य राख्नु अगाडि धेरै चडे मेरो दाइको बाइक, कहिले अगाडि कहिले पछाडि। अगाडि बस्दा एउटा मोज हुन्छ, पछाडि अर्कै। पछाडि बस्दा बातावरण खुब मज्जले नियाल्न पाईन्छ, फुटपाथका पसलहरु, छेउमै अर्को बाइकको दबल लोड, पैदाल किशोरिहरु। रमाइलो हुन्छ। अगाडि बस्दा पनि रमाइलो हुन्छ, हुइय हुइक्यायो, यता बाट उता छिरायो, मान्छिहरु जिस्क्यायो। हे हे। 

तल दिपइका पनि आइछन, तिमीहरु हाम्रो घर भोजपुर पनि जाने हो?

लहरे कान्त लाकौल,

जीवन काठमान्डुका यादहरु बेगर सदैब अपुरो रहन्छ। पकनाजोलमा पछ्छ्यायका गल्लिहरु हुन वा नयाँ सडकमा रमाएका सांझहरु। पाटनढोकाको रमझम होस वा सानोठिमिको सल्लाघारी।

तिमीलाई पनि स्वागत छ मेरो घरअतिरको यात्रामा। धन्यवाद।

दिपका,
 त्यो हिरा रत्न भन्ने भर्खर भर्खर खुलेको थियो, म भर्खर भर्खर बिहे गरेको थिएं। र हामी खै कुन चाँही हो फिलिम हेर्न आएथ्यौं थिम्रो घर छेउमा। अब आए भने चाँहीं पस्नु पर्ला, चिया खुवाउछौ हैन, सुकुमेल राखेर।

यसपाली सजिलो छ, प्लेन मा जाने हो, पोखरा पुग्न जस्तो ढिला हुँदैन। तर तो भोजपुर जाने RNAC को पिलेन जहिले नि ढिला गर्छ, तेसैले एयरपोर्टमा कती कुर्नु पर्ने हो चाँही थाहा भएन है।