? 
चौतारी मा मेरो आगमन कुनै बिशेष थिएन र मेरो बसोबास पनि दिग्गज हर्को भिडमा बस्तुत स्रोताको मात्रै छ।
चौतारी निक्कै चम्किरहेको बेलामा सुटुक्क छिरेथें, ५६-५७ तिर। एक बर्ष हुन लागेछ कि कसो। २-४ वटा डाएरी का पानाहरु टासिसकेको थिएं। तेसैले तेतिबेला कि सक्रिए चौतारी बासी सान्नानीले स्वागत गरिन, तुलनात्मक हिसाबले छिट्टै। हुनसक्छ ५-७ Posts भन्दा बढी लागेन। हुन त म आँफैंले कुरो बुझी सकेको हुनाले छिर्दा छिर्दै म पनि आए है स्वागत गर्नु पर्यो भन्दै छिरें, तेसले काम गर्यो। को को मिलेर सुन्तले नाम राकिदिए। सुर न तालको यो पहाडे सुन्तले भयो। संयोग, मेरो घर बाट ३ घण्टा जती हिंडेपछी एउटा निक्कै अग्लो डांडो पुगिन्छ, एउटा सुन्दर प्रकृतिक छटा, जस्को उचाइले सदै मलाई मोहनी लगाइ रहन्थ्यो, त्यो थियो सुन्तले डाँडो र मेरो नाम जुर्यो सुन्तले। शायद जिम्माल बा नै थिए होलान न्वारन गर्ने पुरेत, उन्लाई धन्यवाद। थाहा छैन उन्लाई सुन्तले डाँडो बारे थाहा छ कि छैन, शायद सुन्तला बाट प्रचलित ए प्रत्यय थपेर सुन्तले बनाए हुने, तर संयोगले मेरो आफ्नो पन जोडीयो, दिल खुशी भयो। हुनत सुन्तला पनि निक्कै फल्ने भु-भागमा जन्मेको हुं, दुबइ हातमा लड्डु।
अनी जहाँ बस्यो र जहीले चाह्यो अती सुन्दर गीत, कबिता, गजल, कथा, हांस्य, ब्यंग्य, समिक्षा, बयान, भलाकुसरी सुलुलु फुर्नेहरुको यो उत्क्रिस्ठ जमघटमा साईनो जोड्न पाउदा आफुलाई धन्य ठानेको छु। हुनत म यहाँको कणिस्ठ सदस्य हुं, योगदानको हिसाबले पनि र स्तरियताको हिसाबल पनि, तर पनि प्रत्यक दिन चौतारीले केही दिन्छ, र त्यो जीवन चर्या एक अंग बनेको छ। मेरो स्वार्थ पुरा भएकइ छ, मान्छे स्वार्थी छ।
चौतारी छिर्नु अगाडिनै मेरा शाहपाठी नेप्चे र मेरा सिनियर दाई भौते काजिलाई चिनेको थिएं। २-४ पोस्टिङ् नहुँदै उनिहरुले पनि चिनिहाले। सायद अरु लाई चिन्ने उग्र अभिलाषाले होला, एक्दिन ठुल्दाइलाई सपनामा देखें, बडेमानको, ४०० पाउण्द जत्रो। भोलिपल्ट कुरा भयो दाइसंग, उहाँल फोटो पठाउनु भो, र फोन पनि गर्नु भो। बहुत खुशी लाग्यो। बांकीहरुलाई पनि चिन्ने रहर जागेको छ। तर मैले चौतारी भेलामा हाजिर हुन सकिन र पछी फोटोहरु गेस गर्न पनि मन लागेन। अर्को कुनै जमघटमा भेटिएला भन्ने अभिलाषाले।
उफ्। सुर न ताल।
जडौ सम्पूर्ण गाम्लेहरु।
आदी बाटो हिंडे पछी तिमी संग भेट भयो,
जिन्दगीको हाम्रो यात्रा तेहीं बाट सुरु भयो,
सानो मोडै मा।