जिम्मालको त गामै रेछ लैनचौर --शितकरदाई, मधुकरदाई, मुकेस साही दाई, राजुदाई, मन बस्नेत दाईहरुलाई पनि चिनेको होला उसो भए त --हामी त भुरै थिम ति दाईहरु तात्दा। एक् चोटी मधुकरदाईलाई भेटेको थिएँ त्रिपुरेस्वरमा सितेरियो हो कि के को उस्ताद भए जस्तो लाग्या थ्यो। "के छ भाई?" भन्थे --- फुर्ती उत्तिकै थ्यो।

त्यो कन्या स्कुलको अगाडीबाट एउटा बाटो तल ओर्लिन्थ्यो --जिम्माललाई थाहै होला --कसरी त्यो बाटो साँघुरीएर एउटा आलिमा बदलिन्थ्यो --त्यो आलि आलि पनि भौंतारीएको छु म -- मलाई कुनै धुन चढे पछि नराम्रो चढ्थ्यो। बाङ्ग्या संगतको फल हुनुपर्छ। उता चालिसे गुरुहरुको घर तिर पनि बिनाबित्थामा गैइन्थ्यो। त्यो डेरीमा दही र चिज पनि किनियो कति हो कति।

चिलिम पार्क एक ताका साँझा नगै नहुने जस्तो अम्मलको सिकार भा थें।

क्या दिनहरु सम्झिईयो गाँठे! जिम्माल त लैन्चौर तिरका जिम्दार रछन -- मेरी बास्सै!

नयाँ बजारको कुरा निस्कियो -- हेरी त्याँ एक जमनामा प्याकुरेल सरको घराँ हो क्या रे चौधरी सरले ट्युसन पढौने हिसाबको -- त्यै लैनचौरको एक जना दाई सँग त्यता हुँदी घुम्थें म पनि। उनको बेग्लै धुन मेरो चै त्यै क्याडबरीको धुन थ्यो त्यति बेला। उनको आँखा त्याँ पढन आउने एउटी ठीटी सँग जुधेसी मलाई चकलेट किन्दिन्थे।  आफु त्यति बेला आठाँ नी नपुग्या फुच्चे परियो तर ति दाईले मलाई धेरै कुरा सिकाए जुन पछि धेरै काम लागेनन एक दुईटा चै लागेकै हुन। कठै ति दिनहरु कसरी बेपत्ता भए नी नारन्!