दीपजी,
"तपाईंको कृति पढ्न त समय लागेन, पढेपछि निदाउन निकै समय लाग्यो " कर्ण शाक्यको "सोच" पढेपछि एकजनाले भनेका थिए रे! मेरो हालत आज त्यस्तै होला जस्तो छ । तपाईंको कथामा भएकी आमामा मैले आफ्नी आमा देखें, कथाका साथीहरुको बारे पढ्दा आफ्ना साथीहरुको मुहार सम्झिएँ , मैले माया गर्ने आनि मलाई माया गर्ने सबै सबैलाई सम्झिएँ , अनि सोचें, म अहिले जे अनुभूत गरिरहेकी छु, त्यो कहिले कसैले अनुभूत गर्नु नपरोस्। " मृत्यु पछिको अभिव्यन्जन " शीर्षकको एउटा कवितामा पनि कविले यस्तै भावना पस्केका थिए । कविताले पनि मेरा परेलाहरु भिजाएको थियो, आज यो कथाले पनि आँशु रोक्न सकेन!