[हुन त आमन्त्रण पाईसकेको हो -- बिसाउँदा पनि हुने हो तै पनि एक छिन ट्याम छ रे छ अर्को मोड सम्म जाम न त।]

*****

"पर्सी मङ्गलबार गणेशथान आउने त होला नी?"

ठिटीले गणेशथानमा मंगलबार मंगलबार देख्या रैछे क्यारे र त पेच हान्या जसरी निम्ता गरी भन्ने लाग्यो तर मजा पनि आयो आखिर एउटा तरुनीले त सम्झेकी रैछे गणेसथान आको -- जस्को लागि भनेर आयो उ त अटेन्सनमा लिखुरे मुसा ढोका बाहेर राखी आफु भित्र रातो रङ जिउ भरी दलेर ह्याँमानको भुँडी जमिनमा टेकाउँदा समेत अझ भो नभनी मुखाँ अटाई नअटाई लड्डु हालेर बस्या हुन्थे। हामी आको, घण्टी बजाको फन फनी मन्दीर घुम्या बाल मतलब भएन उनलाई। तेस्तै रे छ जिन्दगी।

जे होस गणेशथानबाट देब्रे मोडिएर धोबीखोला तिर ओर्लिने बाटो लाग्दा नलाग्दै ट्वाकले "च्याले पोलेर तँलाई बोर त भएन?" भनेर सोध्यो। "च्याले पोलेर त बोरै भा थ्यो तर मल्हम अचुक रे छ सित्तल भै रा छ ऐले त च्याले पोल्या ठाममा बरु मन पो --- " भन्दै मैले ट्वाकलाई हेरें। उस्ले मलाई। उ हाँस्नु के थ्यो म पनि मिसिएँ।

हुन त ट्वाकको बैनी पर्ने हो त्यो केटी त्यसैले काँ सम्म के भन्न हुने हो त्यो बिचार पुर्याउनु पर्ने थ्यो। ट्वाकको आफ्नै बैनी झन बेपत्ता राम्री थि। भन्न केही नहुने तर । सपनामा आएर उस्ले धेरै चोटी मेरा सपना बिथोलेकी छ -- के गर्नु? आश भन्ने पनि रोगै रे छ। सपनामा आउँदी र छे उ, म चै आकी बेला भनेर त्यै सपनालाई बिपना पार्न खोज्दो रछु अनि बिपनामा त ठण्डाराम ठण्डाराम भाको सपना पनि खत्तम।

त्यो ट्वाकको बैनीलाई बाङ्गेले "दिन्छु लभ लेटरे जे त होला" भनेर धेरै चोटी जोस्सिदा मैले बडो मुस्किलले सम्झाएको छु। सुपारीले त एक चोटी ट्वाँटको सुरमा ट्वाकको बैनीको भक्ति भजन सुरु गर्या मात्रै थ्यो ट्वाकले बिशालनगरमा त्यो बसन्त सम्सेरको दर्बारको भित्तामा झन्नै खापाले माउसुली चेप्टाको जसरी चेप्ट्याएन सुपारीलाई। त्यो घटनाको निकै दिन सम्म हामी ट्वाकको घरमा ब्यान भइम। बाङ्गेको आँटमा पनि त्यो घटना पछी हल्का पैरो त गयो गयो। "माया गरम न त माया लाग्या तरुनीको भन्न पनि नपाउनु के मर्या जस्तो जुनी यो" भन्थ्यो फ्रस्टेट भएर बाङ्गे कैले काईँ।

त्यसैले त्यो ट्वाकको चाबेले बैनी प्रति पनि साबधान हुनै पर्थ्यो मैले। ट्वाँट पनि जङ्गी थ्यो मान्छे। पछी त ब्ल्याकबेल्टै भयो। तर जाई कटक गर्दैन्थ्यो झिकी कटक गर्थ्यो।

जे होस उस्को त्यो चाबेले बैनीको कुरा गर्दा ट्वाक रिसाएन।

"तँलाई देखेर नरभस भै छ क्या रे कबिता अनि त घोप्टाई नी च्या र चाउ चाउ -- तेरो खुट्टैमा किस्नार्पन गरी क्यारे हैन?" ट्वाकले सोध्यो। "मलाई देखेर उ त खै के भैइ उस्लाई देखेर आफ्नो ज्यान बिउँझियो मन झन्नै बेहोस भो" मैले मौकामा अलि अघि बढेरै भनें। ट्वाकले "ल ल गफाडी" भन्यो हामी अघि बढीम।

कबिता रे छ ठीटीको नाम। आहा! क्या राम्रो नाम। त्याँ देखी मलाई कबिता लेख्न, पढ्न, हेर्न, अनुभब गर्न जे गर्न पनि मन लाग्ने भो।

यसो उसो गर्यो खाली कबिताकै मात्रै कुरा गर्न मन लाग्नी आफुलाई। गरीयो पनि।

"कतिमा पढने नी कबिता?" ट्वाकलाई सोधें भेट्या बेलाँ नाम पनि लिईदिइ हाल्या नी।

"उ पनि दशमै हो -- कता बानेस्वर तिर ट्युसन पढ्छे क्यारे जा तँ पनि" ट्वाकले भन्यो। ट्वाक बज्या तेस्तो भलादमी कैले लाग्या थेन। भाब बिभोर भएर  सिगैं एउटा शिखर चुरोट दिएँ उस्लाई मैले तेतीबेला। चुरोट तान्दै धोबिखोला तर्दा तिन चोटी चाबेल तिर हेरें। आज चाबेल किन किन बढ्तै उज्यालो लाग्यो।

"कुन स्कुल नी?" मैले सोधें।
"त्यै महेन्द्र भवन" ट्वाकले भन्यो।
"काँ पढ्ने नी ट्युसन चै?" उसलाई मैले फेरी सोधें।
"मलाई के था? उसैलाई सोध्न" ट्वाकले सजिलै भन्यो।
"कसरी सोध्नु उ उता छे आफु यता बाटो लागियो--" भनें।
"पर्सी बे मा आईहाल्छे नी --तेई बेलाँ सप्पै धोको पुर्याउनु-- अब फेरी कबिताको अरु कुरो झिकीस भने म तेरो आनी बानी सबै भन्दीन्छु तेल्लाई तेस्काँ बाट हिने देखी खाली तेसकै मात्रै कुरा गरेर वाक्कै पारीसकीस तैले -- थाह छ?" ट्वाकले सुनायो।

कुरो हो पनि -- "तर अब कबिताको कुरा नगरी के तेरै बैनीको चै कुरो गर्नी त?" -- सोध्न मन नलाग्या त हैन तर आँट आएन ---कबिताको कुरा नगर रे --झन भलादमी भनेर लुकार राख्या चुरोट दीएँ बेईमान पो हुन खोज्छ बज्या ट्वाक।

एउटा न एउटा तरुनी आएर सधैं जसो राती निन्द्रा बिथोल्थे आज कबिताको पालो सम्झिदै हिनें। बे मा झन क्या सजिएर आउने होली उ -- सम्झिदै जिउ भरीका सप्पै रौं भाला भए। ---