लौ यो घटना त मलाई नि थाहा छ त। (j/k)  यस्तै सिमिलर घटना चै भा हो मलाई नि। कुरा म १७-१८ बर्षको हुँदाको। बाउ आमालाई किन हो कुन्नि बिहे गरेर पठाउनै हतार तेति बेलै देखि। मलाइ भने तेतिबेला बिहे गर्ने पटक्कै मन थिएन, पढाई पुरा गर्नु थ्यो। अनि मुखले भन्दा केइ सिप् नलागेर रुनुलाइ अफ्नो हथियार् बनाउन थाले, बिहे को कुरो निक्ल्यो कि घ्वा घ्वा टोलै थर्किने गरि रोइदिन्थे, अनि त उनिहरु अलि चुप लाग्थे केहि दिनलाइ, फेरि यसो उसो गर्यो बिहेकै कुरो आउथ्यो बिच् बिचा र फेरि म तेसै गरि रोइदिन्थे। ति माग्न आउने हरु देखेर यति, रिस् उठ्थ्यो कि के भन्ने मै मात्र केटि छ यो सन्सार मा भन्या झै लाग्थ्यो। कोइ कोइ त अझ बिहे पछि पढ्न दिनि रे भन्नि भन्या। अनि एक्चोटि त मलाइ थाहै नदी बोला रेछ बाउ आमाले केटोलाइ उस्को परिवार् सहित। म नुहाएर निस्के त्यो दिन अनि बैठक् कोठामा र भान्छा मा  चहल् पहल् जस्तो लाग्यो। भान्छामा गए अनि ममिले अलि छोटो खाले स्कर्ट ला देखेर यो कुर्था सुरुवाल राम्रो छ लगाउन रे, किन भन्या त तेत्तिकै राम्रो छ नि रे। ह्या मलाइ ठिक् छ यहि लुगा को को न स्पेसल् मान्छे आ जस्तो, को आको? भनेर सोधे। आमाले के के कुरा लुका झै गर्दा मैले बुझिहाले कुरो के हो भनेर, तै नि नबुझ्या जस्तै गरे, अनि टाउको बाट टावल् नि ननिकालि बसे।

तेस्पछि ल उमा दि खाजा बनाउन बिजि छ तिम्ले लगिदेउ त यो ट्याङ्ग् सर्बत् रे, ट्रेमा सजाइसक्या छ रे। रिसाइ रिसाई मन् नलागि नलागि गएँ  म सर्बत लिएर। मन नलाग्या भएर होला कार्पेट मा खुट्टा अल्झेछ र म लड्खडिए अनि जम्मै सर्बत उनिहरु को कोल्लाइ पर्यो, ग्लास एउटा त खसेर केटाको खुट्टाको औलो मै बज्रियो, ऐया नि नभनि जबर्जस्ति हसिलो मुख बनाउदो पो रैछ अझ।

अब ढुक्क भो मलाई ल भड्किए बिहे पार्टि भन्या त "केटि त अलि बेढङी रैछ तर छोरोले मन् परायो के गर्नु त अब" भनेर पो भनिन् रे आमा चाहिले ल भो अब। तेस्तो बेढङी भन्नि लाई सासु बनाउन जान्छु कि क्या हो अब, कस्तो हजुरहरु त भनेर रिसाए म। कुरो ल्याउने हरु रिसाएर धुइ फुलेका हुन्थे फेरि। सबैलाई तेस्तै हुन्थ्यो भन्या?