जिम्माल,

अब जुन गणेशथान सम्झेर मन उफारेको हो त्यै हो सम्झिनु पर्यो।

चिया र चाउ चाउले ज्यान पोल्दी उस्ले मेरो अनि छायाँ र हाउ भाउले मन।

अगस्ट२५, १९९७

बाङ्गे छुट्टीमा। उ नभएको बेला उसलाई किन बोलाउनु? तेसमाथि यसै पनि आउनेलाई किन बोलाईरहनु पर्यो? कसो?

ठुली,
बाङ्गेलाई तिम्रो बारेमा भन्दीमला अनि फेरी बाडुल्कीको औषधी नसोध्नु मलाई।

सिरियल,
जिन्दगीनै एउटा ग्रान्ड डिजाईन हैन र? बरु योमरी बनाको बेला मलाई नबिर्सीम है -- योमरी चाकु भन्दै हिनेका ति दिनहरु सम्झें। घण्टाकर्णको जगात पनि उठाईन्थो गाँठे कुनै बेला।

क.ले.जो,
आभार सँगै मैले स्वस्ती गरें।