...उ निस्की। ---

उस्को बन्द ढोका सम्म पुगें। अनि फर्किएँ। मलाई पूर्ण चन्द्रको रहर भो रे भन्दैमा सप्तमीमै पुर्णीमा भो ठान्नु सरासर कमजोरी हो। रात करीब करीब छर्लङ्गै बित्यो भने हुन्छ् अनेक उतार चढावमा।

बिहान उ सँग धेरै कुरा गर्नु थ्यो तर उ छेउ नै पर्दैन थिई। कौसीमा चिया लिएर गएँ, बा पनि थिए, आमा पनि कुहीरो भित्र छेलिएका घामलाई पानी चढाउँदै थिईन। बाले घुरे जस्तो लाग्यो। हिंजो निशा कोठामा आएको थाह पाएछन कि भन्ने चिसो पस्यो मनमा। हुन त म तेत्ती छिटो उठ्या देखेर अचम्ममा परेका पनि हुन सक्छन।

काकी र उसलाई भान्छामा देखेको थिएँ।

चिया सकियो उ आईन कौसीमा। एक छिन पछी ओर्लिदै गर्दा उस्लाई काकीको कोठामा देखें। काकी त भान्छैमा थिईन्। झ्यालमा उ झोक्राको जस्तो गरी उभीईराकी थिई। काका फर्केकै थिएनन। आँट गरेर सरासर कोठामा गएँ उ त नङ्गमा पालिस लाउँदै रैछे ब्यान ब्यानै। उसै त फुल जस्ता हात झन रात नङगमा त गुलाफ झै देखिन्थे।

उस्का र मेरा आँखा जुधे -- गालामा उस्को सिन्दुर पोखीएझैं भयो। आँखा उस्ले फेरी पालिसमै पुर्याई।

"उसै त राम्रो हात झन रातो नंग पालिसमा त  --" पुलुक्क हेरी उस्ले मलाई -- मैले भन्न लाग्या कुरो अलमलियो।

"नरम फेरी फुल झै --" भन्दै थिएँ उस्ले चोर औला ती राती फर्फराएका ओठहरु अघि राखेर नबोल्न भनीँ। अनि ढोका तिर हेरी। लौ को आएछ क्यारे पछाडी भन्ने ठानेँ -- गर्धन गरुङ्गो भो -- बा हुँदा हुन अब परेँ फन्दामा भनेर यसो पछी हेर्या त कोई छैन। मधुर हाँसो छर्दै उ बाँकी औलाका नंग रङ्गाउँदै गै।

काकी आउनु अघि नै म लागें आफ्नो कोठा तिर। कोठामा हिंजो राती उ कहाँ थिई म कहाँ थिएँ के भनियो के गरीयो एक एक रिवाईन्ड गरेर हेरें। होईन झै लाग्यो।

ओछ्यानमा ढल्किदै ब्यान ब्यानै सपना देख्दै थिएँ उ आई।

"म त त्यो कोठामा नसुत्ने अब" उस्ले उस्को कोठा तिर इसारा गर्दै म छेउ आएर भनी।

"मलाई त केही छैन तर काकीलाई सोध्नु पर्ला -- काका, बा, आमा उता सबैलाई सोध्नु पर्ला नी त"

"किन?" उ छक्क परी क्यारे।

"अब उता नसुतेर यै कोठामा हाक्काहाक्की सुत्न तँ सोध्नु पर्यो होला नी त सबैलाई -- समाजले के भन्छ फेरी --" मैले नी पेलेँ।

"छ्या ---" भन्दै उ फर्की।

"कता नी?" उ जाँदा जांदै मैले सोधें।

"छतमा" भन्दै उ निस्की।

मतलब कौसीमा आईज भन्या त होला नी भन्दै म पनि ठिक परें।

नभन्दै उ कौसीमा एक्लै थिई। म त त्याँ पुग्या मात्रै थिएँ काका आईपुगे। बेलुका आउन पर्ने बिहानै आएछन। अनि काकी पनि आईन तिँ। काकाले के कारणले अहिले आए त्यो सुनाउन थाले भरे फेरी कता जानु छ तेस्को बयान दिए -- मेरो र निशाको समय खाईदीए। दुई शब्द पनि बोल्न पाईएन।

एक छिन पछी भात खाने बेला भै गो। भात खाँदा खाँदै काकाले निशालाई भात खाईसकेर तयार हुन भने -- काकिलाई पनि भने तयार हुन। घुमाउन लैजान्छन रे। मलाई केही भनेनन। म नी त पाए जान्थें। उनलाई काकी थिईन मलाई निशा हुन्थी -- आफ्नो बे गरे पछी अरुको त मतलबै छैन।

म पनि जान्छु भन्ने आँट आएन। काका संग घुम्न जाने गरेकै थिएन कैलेई -- बरु तर्की तर्की हिनिन्थ्यो।

निशाले भनी "आज जान मन छैन -- टाउको दुखी रा छ -- भोली जाने नी हुँदैन?"

ल्याई ल्याई कुरो त केटीले। आश पलाको मात्रै के थियो-- "भोली त म हुन्न-- भरे फर्किन्छु-- औसधी खाउ न ठिक भै हाल्छ नी" भने काकाले।

काकिले "म सँग छ औसधी, भात खाईसक दिम्ला भनीन।"

उस्ले केही भनीन-- उस्का र मेरा आँखा नजानीदो किसिमले  जुधे एक दुई चोटी।

आफ्नै काका काकी मिलेर बन्चरो हान्ने भए नी नारन कलिलो प्यारमा भन्ने ठानेर मन दु:खी भयो।

उस्को कोठामा तयार भएर निस्किदा म आफ्नै कोठामा बिरक्तिएर बसेको थिएँ। जाँदै जाँदै एक मुस्कान सहित आँखा नचाएर गएँ है भनी। उसै त तरुनी, राम्री उस्तै, झन सिगारीएकी, तेसमाथि मेरी भन्ने भाको -- मलाई कम्ति सकस भएन।

दिन भर लुतो लाग्या मान्छेलाई हात खुट्टा बाँधेर राख्या जस्तो भो। मन चिलाएर छुट्टी -- कन्याईदिनेलाई काका काकी मिलेर कता लग्दे लग्दे।

पाँच जति बज्या हुँदो हो आए उनीहरु। मै पुगेँ ढोका खोल्न। साँझ तिरै भए पनि घाम फेरी उदाए।

काका काकी मास्तिर लागे उ उस्को कोठा तिर। ढोका लाईसकेकै थिएन भने हुन्छ फेरी घण्टी बज्यो। को आयो फेरी भनेर खोल्छु ढोका त बाङ्गे!

अलछिना अघि सम्म अन्मरेको भए नी हुन्थ्यो नी बरु -- उ आई अनि यो अघोरी नी मुन्टीयो भनेर मन मुर्मुरीन सम्म मुरमुरीयो।

"ए बाङ्गे! आईज आईज" भनें। भन्नै पर्यो। उ मेरो कोठा तिर लाग्यो म पछि पछी।

"कैले आईस? " उस्ले सोध्यो।

एक छिन त बिर्सेछु काका सँग जान्छु घरमा हुन्न भन्या कुरा। के भनम के भनम गर्दै थें म को सँग बोल्दैछु भनेर हेर्न होला निशा निस्की कोठाबाट। उस्ले बाङ्गे अनि मलाई हेरी मैले उस्लाई अनि बाङ्गेलाई, बाङ्गेले चै धेरै उसैलाई हेर्यो अनि छ्यास्स मलाई पनि। ---