Posted by: Poonte October 9, 2007
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
मलाई नि याद आयो पुराना दिनहरु...
हरामी खप्पिस थिएं, कुरा गर्न मात्र। तरुणी देख्यो कि...रुप, रंग जस्तो सुकै होस...दुई खुट्टाँ उभ्या' जामा ला'की भए पुग्छ यो पुन्टेलाई भन्थे सबैजना। साथी भाइले त भने भने, घरकाहरुलाई नि था' भै सक्या थ्यो टोलको हल्ला। छोरो उमेर नपुग्दै पात्तियो भनेर। तर भनेनि, भुक्ने कुकूरले टोक्दैन भने जस्तो, आँखा गाड्थें, मौका मिले जिस्काउथें, अनि तरुणीले (मिठो या नमिठो) जवाफ फर्काउने आँट ग-यो कि पाईन्ट मै खस्ला खस्ला झैं गरि मूतले च्याँप्थ्यो। अनि त ज्यान लुरुक्कै, सपना बिर्सिम् खुरुक्कै। हुन त बेलाँ बेलाँ पाईन्ट मै तुरुक्कै नि भा'थ्यो होला, तर तेस्ता लाजै मर्नि कुरा क्यारी याद गरुम्?
भगाएर ल्याथे एउटा दाई पर्निले कताको हो हरिप सेउसि शेर्पिनी। "भोटिनी" ब्वारी ल्यायो भनेर आफन्तहरु सबैलाई टेन्सन्। आफूलाई त के मतलब? घोंडाको मासु च्यात्नि मंगोलियन नै किन नहोस्, नयाँ भाउजु च्वाँक देखेसि जहिले नि मौका मिल्यो कि हुत्तेर जान्थिम् दाई काँ। तेस्तो केहि गर्ने आँटै त के हुन्थ्यो म जस्तो हुत्तिहाराको? तर दिन भरि भाउजुसंग गफ सफ गेरेर बस्न चईं खूब मज्जा आउँथ्यो। कहिले काईं भाउजुसंग शपिङ् नि जान्थिम्। कशेले देखिस न हे, भगवान! भने जस्तो हुन्थ्यो। शान दिनलाई।
झन्डै ५-७ महिना बित्यो होला तेसरी।
ब्याऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽनै ४-५ बजे हुँदो हो, नारनघाट साथीकाँ बस्न गा'को बेला साथीले, "तेरो घरबाट फोन आ'छ, जरुरी छ रे, उठ!" भन्छ। बेलुका भरि नारायणीको पुल माथि साथीसंग बोतलका बोतल स्टार बियर घुटका'र सुतेको, केई नि राम्रो संग सुन्या, बुझ्या थिईन। बौ को श्रापले निन्द्रा, जाँड सबै उत्र्यो एकै फेराँ।
"तँ नालायक कुकूर! कुकूर पनि होईनस् तँ! पशुलाई नि बरु तँलाई भन्दा बढी ज्ञान हुन्छ! लाज शरम पचेको पातकी! आज देखि तँ मेरो छोरो रहिनस्! थुईक्का! तँ जस्तो पाखण्डीलाई जन्माउनु हाम्रै धिक्कार!"
ए, बा! ४-५ बजे ब्यान ब्यानै। पिउने म, लाग्ने मेरो बौ? जस्तो लाग्यो। जिल्लै परेर के भो भनेर सोध्न खोज्छु, बोल्नै दिन्नन्। पछाडी मुमा सुक्क सुक्क रोई रा' था' पा'थें।
सेउसी भाउजुलाई त फेरि अर्का नातेदार, म भन्दा जाबो २ बर्षले जेठो दाईले भगाईदे'छ। देवर त देवर, तर नपत्त्याउनि, गुप चूप देवर परेछ। कहिलै भुकेको था' थिएन, एकै चोटि टोकी दिएछ नकचरो मुरदारले!
हरामी खप्पिस थिएं, कुरा गर्न मात्र। तरुणी देख्यो कि...रुप, रंग जस्तो सुकै होस...दुई खुट्टाँ उभ्या' जामा ला'की भए पुग्छ यो पुन्टेलाई भन्थे सबैजना। साथी भाइले त भने भने, घरकाहरुलाई नि था' भै सक्या थ्यो टोलको हल्ला। छोरो उमेर नपुग्दै पात्तियो भनेर। तर भनेनि, भुक्ने कुकूरले टोक्दैन भने जस्तो, आँखा गाड्थें, मौका मिले जिस्काउथें, अनि तरुणीले (मिठो या नमिठो) जवाफ फर्काउने आँट ग-यो कि पाईन्ट मै खस्ला खस्ला झैं गरि मूतले च्याँप्थ्यो। अनि त ज्यान लुरुक्कै, सपना बिर्सिम् खुरुक्कै। हुन त बेलाँ बेलाँ पाईन्ट मै तुरुक्कै नि भा'थ्यो होला, तर तेस्ता लाजै मर्नि कुरा क्यारी याद गरुम्?
भगाएर ल्याथे एउटा दाई पर्निले कताको हो हरिप सेउसि शेर्पिनी। "भोटिनी" ब्वारी ल्यायो भनेर आफन्तहरु सबैलाई टेन्सन्। आफूलाई त के मतलब? घोंडाको मासु च्यात्नि मंगोलियन नै किन नहोस्, नयाँ भाउजु च्वाँक देखेसि जहिले नि मौका मिल्यो कि हुत्तेर जान्थिम् दाई काँ। तेस्तो केहि गर्ने आँटै त के हुन्थ्यो म जस्तो हुत्तिहाराको? तर दिन भरि भाउजुसंग गफ सफ गेरेर बस्न चईं खूब मज्जा आउँथ्यो। कहिले काईं भाउजुसंग शपिङ् नि जान्थिम्। कशेले देखिस न हे, भगवान! भने जस्तो हुन्थ्यो। शान दिनलाई।
झन्डै ५-७ महिना बित्यो होला तेसरी।
ब्याऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽनै ४-५ बजे हुँदो हो, नारनघाट साथीकाँ बस्न गा'को बेला साथीले, "तेरो घरबाट फोन आ'छ, जरुरी छ रे, उठ!" भन्छ। बेलुका भरि नारायणीको पुल माथि साथीसंग बोतलका बोतल स्टार बियर घुटका'र सुतेको, केई नि राम्रो संग सुन्या, बुझ्या थिईन। बौ को श्रापले निन्द्रा, जाँड सबै उत्र्यो एकै फेराँ।
"तँ नालायक कुकूर! कुकूर पनि होईनस् तँ! पशुलाई नि बरु तँलाई भन्दा बढी ज्ञान हुन्छ! लाज शरम पचेको पातकी! आज देखि तँ मेरो छोरो रहिनस्! थुईक्का! तँ जस्तो पाखण्डीलाई जन्माउनु हाम्रै धिक्कार!"
ए, बा! ४-५ बजे ब्यान ब्यानै। पिउने म, लाग्ने मेरो बौ? जस्तो लाग्यो। जिल्लै परेर के भो भनेर सोध्न खोज्छु, बोल्नै दिन्नन्। पछाडी मुमा सुक्क सुक्क रोई रा' था' पा'थें।
सेउसी भाउजुलाई त फेरि अर्का नातेदार, म भन्दा जाबो २ बर्षले जेठो दाईले भगाईदे'छ। देवर त देवर, तर नपत्त्याउनि, गुप चूप देवर परेछ। कहिलै भुकेको था' थिएन, एकै चोटि टोकी दिएछ नकचरो मुरदारले!