"अनुराधा" भाग ५ त्यो रात जति लामो रात मैले भोगेको छैन। एक तमासले घडी टिक् टिक् टिक गर्दै सुन्यता भङग भै राखेको थियो। निद्रा लागेन। लाग्ने कसरी? के भन्ने हुन्, अनुराधाले? के कति गल्ति भए अथवा भएनन्, राम्रो कुरा कि अशुभ समाचार? अनेक प्रश्न प्रक्षेपण भै रहे, म निरुत्तर निद्रा देबीको खोजीमा। लगभग अनिदो रात संगै बिहानीले ब्युंझायो, संझायो- तैंले गल्ती गर्या भए पो टेन्सन् लिने, नत्र के को टेन्सन्। टेन्सन् लेनेका चिज नहिं है देनेका भन्छन्, हिन्दीमा। केही बेर मन शान्त भयो, जस्तो आंधी आउन अघिको सुन्यता। बिहान एक शिफ्ट काम् गर्नु त छंदैथ्यो। काम् सक्याएर सदा झै हतार हतार भात खाइवरी स्कूलतिर लागें। स्कूल पुगे पछि फेरि टेन्सन्, हाफ ट्याम कहिले हुने हो र के कुरा भन्ने हुन् फेरि भनेर। पढाइ हुदै थ्यो क्लासमा अफ्नो मनमा भने बेस्सरी गोदाइ हुदैंथ्यो। बल्ल हाफट्याम को घण्टी लाग्यो। खाजा खाने होइन आज गाली खाने तयारीमा थिएं। लौ भन, हिजो के भन्नु थियो भनेको, ह्याँ यस्तो टेन्सन् भयो, रात भरि आटेन्सन् बस्नु पर्‍यो। मैले एक सास मा भनी हालें। "खास कुरा केही होइन" "केही होइन रे" केही होइन भने हिजो के भनेको नि, झण्डै ज्यान खुस्केको।" केही त पक्का छ, स्कूल न आएको, बुबाले गाली गरेको भन्दा नि अरुथोक् छ -लौ भनी हाल। मैले कर गरे पछि बडा अप्ठ्यारो मान्दै भनी- "तिमीले मेरो बारेमा के सोचेका छौ"? मैले बुझिन, उनको कुरा। के तिम्रो बारेमा भनेको? प्रतिप्रश्न गरें। "मेरो बारेमा कस्तो फिलिङ् छ भनेको " "एहे त्यो पो, अब के भन्ने खै, रुपमा च्वाँक छ, पढाइ खतरा छ, बानी अलि नखरा छ।" मैले यति के भनेको ठुस्की हालिन्। "यस्तो सिरियस कुरा म नि जोक गर्ने भनेको हुन्छ? जहिले नि जोकिङ् गर्ने बानी मलाई पटक्कै मन पर्दैन।" उनको दनक खाजा खाएको भन्दा बढी भो। हुन त मैले उनको सोधाईको गाम्भीर्यता बिलकुल अन्दाज थियो। तर उनले चाहेको उत्तरको अन्दाज थिएन, त्यसैले जोक गरेको थिएं। उनी प्रति मेरो भाव, लगाव कस्तो थियो , त्यो बिल्कुल अटल र अटल थियो नै। उनको कुरो को चुरो नबुझी तर भन्ने सक्ने स्थितिमा थिएन। त्यसैले मैले भनें। आइतबार सम्ममा सबै कुरा क्लियर गरि दिन्छु, अहिले मलाई सोच्ने समय देउ। "हुन्छ, सोचेर भन न आइतबार्।" क्रमश: