शूभ-प्रभात! राहुल्दा, थुली ग्वाँचेभाइ ! अन्तरे, ''मास्टर्नी दिदी पख है त तिम्लाई उतिबेला कलेजाँ मास्टरलाई तो कागजको रकेट् हानेर कपाल भरि रकेटै रकेट बना जस्तो तिम्लाई नि जान्या छ कछ्छेबाट लखेट्न....'' अब फेरि का’ट आयो मिस कै संझना ? के गर्नि बिचार छ? (मनमनै: दिदीबहिनी दादहरुसंग झगडा गर्न नपाको वर्षौ भयो यइ अण्तरे संग झगडा गरेर चित्त बुझाउनु पर्यो ) लौ आऊ सिंगल सिंगल!! उ बेलाआँ नि कुनचै ले तेइ राखेट ले हान्न खोजेओ बेला आँखा तर्दा त्यो के जाती रकेट आँखैमा परेर बाचुन्जेल चस्मा लाउन पर्याछ मिस लै । मिस को बानि ज्याद्रै जो छुच्छो छ है अन्तरे –रकेट हान्ने कुरो नगर फेरि चस्मा नै फुट्ला नि :P. 'लौ शुभ दिको यो पढेसि अब मैले गजल लेख्न छोडिदेँ ' शुभ लै 'दि' ? हन म हुदा हुदै तेस्लाइ क्यार्न भन्नु पर्यो दिदी। उस्ले बोलेओ कुरो पनि!! आज कलका आलाकाँचा को कुरो सुनेर नि हुदो हो त भन्छु ? कुकुर को पुच्छर बांगो देख्न हुदैन तेसै हास्चन मोरा-मोरीहुर लेखम गजल कबिता कथा सप्पै जे जे लेख्न मनलाउछ। अन्तरेजी, हमी पनि सानो तिनो जोकिगं वोकिगं करिलिएछु