शुभ-दी, अब मलाई नै गुरुस्थापना गरेपछि द्रोण जस्तो अभिमान बोकेर अस्विकार गर्न नि सकिन। पछि बुढि औँला माग्नु भन्दा अहिले नै गुरुआश्रममा शरण दिएँ, रे क्या । अँ साँच्ची, गजल दामी छ। तर प्राविधिक रुपमा भने स्यानो त्रुटि देखियो। यो नियम भन्ने कुरा यस्तै हुन्छ के। गद्य कवितामा जस्तो पकेटा फिजाएर भुरुरुरुरुरु उड्नै नपाइने। त्यो सुरुको लाइनको "हजुर" ले थोरै कुरा बिगारी राखेको छ। अन्त्यमा "हर" अथवा "अर" आउने खालको शब्द खोज्नु पर्यो। हुन त त्यहाँ "हजुर"लाई प्रतिस्थापन गर्न सक्ने त्यस्तो सुहाउँदो र मीठो शब्द पाउन साह्रै गाह्रो छ। प्रत्यक हरफमा अक्षरको सँख्या त के गनिराखुम र, पढ्दा ठीक लाग्यो, चाहिने त्यै हो। दोश्रो शेर उत्तम श्रेणीमा राख्छु म। तेश्रो नि उत्तिकै शशक्त छ। तर त्यसको भाव सँग म रत्तिभर सहमत छैन। चौथो शेरको भाव अलिक क्लिष्ट लाग्यो। पाठक आफू सँगै उड्न समर्थ छन् कि छैन , अलिक बिचार पुर्याउनु नि पर्यो नि। लेख्ने-सोँच्ने मान्छे आफ्नै लेख पढेर वाक्क भैसकेको हुन्छ। त्यसैले मेरो लेख नलेख्ने-नसोँच्नेलाई लक्षित गरिएको हुन्छ। गुरु भैटोपलेको, भउते बज्या। नेपे गुरु आएर मेरो ढाडाँ लात नहान्दै म यहाँ बाट भागेँ।