Om साझामा म आउन थालेको ६ महिना जति भयो होला, तर हिजोमात्र यो कथाको बारे थाहा पाए, आज यसो प्रतिक्रिया हेरेपछि चाख लाग्यो, पढ्न शुरु गरेपछि ६-घण्टा लगातार पढे । बीचमा यो ओम कुमार खनाल पुल्चोक इञ्जिनियरिङ पढेका को मान्छे होला भन्ने खुल्दुली निकै लाग्यो । एकछिन आत्मवृतान्त बारे, - समग्रमा लेखनशैलि निकै सललल बगेको छ । दु:ख र संघर्ष अनि सफलता साह्रै तारीफ गर्न लायक छ । म जस्तो साहित्य पढ्न अल्छिलाइ पनि ६ घण्टा अल्झाउन सक्नु चानचुने सफलता होइन । गरीबिको चित्रण, ग्रामीण फटाहाहरु र मसिनो राजनीति जस्ताको तस्तै उतारिएको छ, कुनै काल्पनिकता वा बढाइचढाइ छैन है । प्रेम भावनाको वर्णनमा केहि काल्पनिकता अबश्य छ । ओमको मनोबिज्ञान एकांकिपनले ग्रस्त छ । आदर्शवान बनेर आफुले आफुलै निकै सज्जन देखाउने शैलि पछ्याएको हो कि जस्तो पनि लाग्यो । आत्मकेन्द्रित स्वार्थलाइ आदर्श, बाध्यता र परिबन्दको बन्दि बनाएर पर्दा भित्र लुकाउने मनसाय छ भन्ने आरोप त म लगाउदिन, तर १४ बर्ष संगत गरेको, जिन्दगी बनाउने आधारस्तम्भ, जग वा जे भने पनि अत्यन्तै महत्वपुर्ण भुमिका खेल्ने मञ्जुसित १-दिन भनेको समयमै भेट नहुँदा यस्तो दुर्घटना हुनु, मेनकासित २ घण्टा जतिको कुराकानीमै सबै कुरो छिनिनु जस्ता कुरोहरुको सुक्ष्म बिश्लेषण गर्दा ओममा लुकेर रहेको अवसरबादि अनुहारको झल्को अवश्य दिन्छ है । एउटा निर्देशककि छोरी, शहरमा हुर्केकि, सम्पन्न परिवारकि फर्वार्ड केटीको अगाडि गाउँबाट आएकि, माइजुको घरमा शरणार्थि बनेकि, आधुनिकता सिक्नै नपुगेकि मञ्जु शायद फिक्का थिइन होला र त त्यति छिट्टै निर्णय भयो नि बिहे को । दुइहप्ता पछाडि नै मञ्जुले बास्तविकता छताछुल्ल पार्दा पनि आफ्ना गल्ति ओमले महशुस गरेको जस्तो मलाइ पटक्कै लागेन । ओमको कठोर र स्वार्थि मन त एअरपोर्टमा देखेको मञ्जुको नाजुक अवस्था, फोटो र हृदय नै छिया छिया पार्ने लेखाइले मात्रै पगालेको हुनु पर्दछ । मञ्जुको त्याग र समर्पणले नै भनिसक्यो ओमले माफि मागेपनि नमागेपनि मञ्जुले पहिल्यै माफि दिइसक्यो, तर यो कथाका तमाम पाठक र ओम आफैले ओमलाइ मागि दिन के सक्ला र? अहँ म त कदापि माफि दिन सक्तिन । र अन्त्यमा, परिचय लुकाउने प्रयत्न गर्दागर्दै पनि ओम कुमार खनाल को हो भन्ने परिचय मैले पाएँ जस्तो लाग्यो । धेरै देखभेट, कुराकानी गरेका छम जस्तो लाग्यो । अहिले यसैपाली कृकेट-वर्ल्डकप जित्ने देशतिरै बसाइ रहेको दुइ अल्फाबेटधारी मेरा नजीकका मित्र नै यो ओम हुन जस्तो मानिछु के रे ।