झन् बास बस्न घर आंगन छोडि दिएं, सांझ आएका पाहूना, जाशुस हुन थाल्यो । सदा झैं निखारिएको सिर्जना पाएं, शिरिष जी को। सुनलाई जति पोल्यो त्यति निख्रिंदै जान्छ रे।