हो भउते गुरु, दु:खीको घरमा मात्र तेरो बास हुने भए हे ईश्वर दया राखी मलाई अझ दु:ख दे। त्यहि भएर होला अझै दु:खका दिन् अनि रातहरु साथै छन्। अब त दु:खनै साथि, दु:ख नै आफन्त, दुख नै नियति भैसक्यो। ठुली, दु:ख त बल्ल सुरु भयो, यो भन्दा गहिरो दुख को पहिरो जान बाकि नै छ, सम्भवत भोलि बिहानसम्ममा अर्को भाग राख्ने छु। हिजो का दिनहरु संझिदा अहिले पनि आँखा सजल छन्। लेख्ने हिम्मत जुटाउन पनि गाह्रो छ। कसरि सहें होला ती पीडाहरु जस्तो लाग्छ र त्यहि दुखै दुख सहेर होला, आज का दुखहरु सहज हुन थालेको छ। सहने बानी बसिसकेको छ। नारायण् दाइ को गीत याद् आउंछ। केहि चोट् ले ज्ञानी हुन्छ, धेरै चोट् ले बानी हुन्छ। ज्वाई साप, सहि कुरो हो। लौ सुन म भन्छु, मेरो दु:ख को कहाँनी त्यो एक दिन को घाम सयौं दिन को पानी। चना जी, दु:ख हरु सबै का हुन्छन । तर खेल्ने हास्ने दिन हरु रोएर बिताएं ।साँच्चै भनुं भने बाल्यकाल भनेको मैले देख्नै पाइन । होस् सम्हाले देखि भात जोरेर बसेको छु, अहिले पनि भात जोडन ब्यस्त छु । त्यो कथा पनि लेख्ने नै छु ।